Moje życie w kręgu obsesji. PAMIĘTNIK - Joanne Limburg

Joanne Limburg – urodziła się w Londynie w 1970 roku. Studiowała filozofię na Uniwersytecie w Cambridge. Jest autorką dwóch tomów poezji. Mieszka w Cambridge z mężem i synem. *

Dawno nie czytałam tak szczerej książki, która momentami zawstydzałaby mnie. Ale właśnie tym cechuje się autorka tych wyznań, Joanne Limburg, która dzięki swojej książce odkrywa tabu swojej choroby.

„Miłość sprawia, że stajemy się tacy bezbronni.”

Można by sobie pomyśleć, że jest to histeryczka, paranoiczka i zmyśla wszystkie swoje strachy. Ale nie wolno tak powiedzieć, bo to, czego się bała i boi nadal ta pisarka, jest w niej głęboko zagnieżdżone, bez szans na wydostanie się z niej. Moje życie w kręgu obsesji. PAMIETNIK, to opowieść o niełatwym dzieciństwie, o dojrzewaniu i zmianach – nie tylko tych cielesnych. Dorastanie Joanne było trudne, ciągle bowiem natrafiała na przeciwności losu, zwłaszcza te związane z samą sobą i wykreowane przez samą siebie. Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, to nie jest łatwa choroba, na którą ma się lekarstwo. Wiąże się z nią szereg spotkań z psychiatrą, a nawet przyjmowanie leków na poprawę samopoczucia. To chyba jedna z bardziej depresyjnych chorób, w jakie może popaść człowiek.

„Na początku nie docierało do mnie, że rozpaczliwe poszukiwanie wsparcia u innych można traktować jak natręctwo.”

Wszystko to, co Joanne Limburg umieściła w swojej książce, wcześniej notowała w swoich pamiętnikach, które prowadzi prawdopodobnie do teraz. Myślę, że jest to bardzo dobry sposób, aby poznać siebie, a także zobaczyć zmiany, jakie w nas zachodzą. Dzięki właśnie zapisywaniu swoich myśli, autorka mogła przekazać nam, czytelnikom, wiele szczegółów związanych ze sobą, swoim dorastaniem i stanem emocjonalnym. Historia zaczyna się już we wczesnych latach młodości pisarki, kiedy jeszcze nie uczęszczała do szkoły, tylko wspinała się po drzewach, niczego się nie bojąc.

„Występek pozbawiony żalu za grzechy i kary staje się aktem niekompletnym, nienaprawionym błędem, niewywabioną plamą.”

Widzimy tutaj kobietę wychowaną w rodzinie żydowskiej, mającą kochających rodziców i młodszego brata. Jednak była ona zawsze samotna, nieco na uboczu, a w czasach szkolnych wyśmiewana za swoją wiedzę, inteligencję oraz szeroko pojętą inność. Joanne nie była zdecydowana nigdy co chce w życiu robić, studiowała między innymi filozofię. Mimo dorosłego wieku, nie do końca była dostosowana do samodzielności. Wiedziała tylko jedno, że chce pisać i wiele poświęcała, by móc tworzyć swoją poezję. Jej okres dojrzewania i lata buntu zostały przesunięte o dziesięć lat, jest to zaskakujące. Może jest to związane z tym, że autorka zawsze była nad wyraz poważna, a na szaleństwa zdecydowała się dopiero po studiach... Wiele jej cech odbierałam bardzo osobiście – bo dotykały mnie tak namacalnie, jakbyśmy były do siebie podobne.

„Terapia bywa przydatna, ale czasami można tylko wypchać nią sobie tyłek.”

To nie tylko pamiętnik. To dawka terminów naukowych, analiz chorób i historia leczenia Joanne. Z pewnością nie jest to książka dla każdego, nie wszyscy będą w stanie przejść przez ten tytuł w pełni zainteresowani i usatysfakcjonowani. Sama momentami się męczyłam, bo brakowało mi skupienia na samym życiu pisarki. Dostałam za to właśnie wiele lekarskich i psychologicznych pojęć, a także trochę pesymizmu. Ale nie ma tak źle jak się wydaje, bo książka jest wzruszająca i naprawdę przejmująca. Joanne Limburg uzewnętrzniła się całkowicie poprzez swoje dzieło, ukazała swoje słabości i lęki. Dużą zaletą książki są zwroty do czytelników, przez co czuje się, jakbyśmy osobiście rozmawiali z pisarką. Język sam w sobie nie jest prosty. Przeplatają się tutaj osobiste zapiski, których nieraz odbiorca się wstydzi, inne historie są za bardzo rozbudowane i ciągną się przez wiele stron. Sama czytałam ten pamiętnik kilka dni, bo nie umiałam szybko przedzierać się przez poszczególne rozdziały. Chyba potrzeba czasu, aby poukładać sobie wszystko to, czym chciała się podzielić ta cierpiąca przez swoją chorobę kobieta. Już na początku autorka podkreśla fakt, że jest mężatką. Jej sfera miłosna nie zawsze była dobrze rozwinięta, jakby z nikim nie umiała być. Z wypiekami na twarzy oczekiwałam fragmentu, w którym opowie jak poznała swojego męża i jak była w stanie mu zaufać.

Moje życie w kręgu obsesji. PAMIĘTNIK jest książką wartą uwagi. Sama bardzo lubię tego typu tytuły, dzięki którym poznam tajemnice chorób i problemów ludzkim. Nie kieruję się ciekawością, tylko chęcią wiedzy. Tak jak wspomniałam wyżej, nie każdy odnajdzie się w tej książce, jest ona dla wytrwałych. Ale moim zdaniem Joanne Limburg ukazała to, że z każdej sytuacji jest wyjście, że życie może się dobrze ułożyć. Osobiście polecam.

* Informacja o autorce zaczerpnięta z książki Moje życie w kręgu obsesji. PAMIĘTNIK

Za książkę dziękuję: