Dziwnie się czuję ze świadomością, że aktualnie publikuje ostatni stos w tym roku. Ba! To nawet jest ostatni post w tym starym 2012 roku. Nie będę dzisiaj niczego podsumowywać, bo to nie ma jeszcze dla mnie większego sensu. Muszę wszystko przemyśleć, przeanalizować i dopiero wtedy napiszę tutaj odpowiednia notatkę z moimi wnioskami oraz planami na nadchodzący 2013 rok. Tak, mam wiele planów i nadziei na niego, ale spokojnie, na przekazanie ich na blogu przyjdzie jeszcze czas. 

Jeżeli chodzi o mój angielski, to nigdy nie był dobry. Niestety, nie mam głowy do języków obcych, nawet, jeżeli uczę się takich od szkoły podstawowej. Niemiecki wyparował mi całkowicie, przez co ubolewam i mam nadzieję, że kiedyś nauczę się go od nowa. A angielski jest dla mnie ciągle dość nieznanym rejonem. A szkoda. Może to coś we mnie jest nie tak? Może z moją pamięcią, a może z systemem mojej nauki?

Dobry człowiek w mojej biblioteczce znajdowała się rok, bowiem dostałam tę książkę na ubiegłą gwiazdkę od mojego Z. Na szczęście nie musiała na mnie zbyt długo czekać, a przynajmniej w porównaniu do innych tytułów, które nadal stoją nietknięte na półce. Jednak nie przedłużając już wstępu, przechodzę do sedna sprawy, czyli do mojej opinii. Dzieło Andrewa Nicoll'a z pewnością nie można nazwać przewidywalnym i banalnym. Dostajemy od autora wielką dawkę nowości czytelniczych i wrażeń estetycznych. Narratorem powieści nie jest żaden z bohaterów, ani też zwykła osoba mówiąca. Jest nim święta Walpurnia, która poświęciła się i swoją urodę dla kobiet mieszkających w Kropce. To do niej modliła się Agathe Stopak, aby jej mąż znowu zwrócił na nią swoją uwagę. To jej obraz w swoim gabinecie miał burmistrz Kropki, Tibo Stowic, który zakochał się w swojej sekretarce, wyżej wspomnianej Agathe. Uczucia mężczyzny były ukryte, do czasu, kiedy pudełko na lunch pani Stopak spadło do fontanny,

W ten wyjątkowy czas, życzę Wam spełnienia marzeń, zdrowia, szczęścia i świąt spędzonych w rodzinnym i radosnym gronie. ;) A dodatkowo, mogę Wam życzyć udanych prezentów pod choinką! ;) Pozdrawiam,  Klaudyna 

Postanowiłam zrobić małe porządki świąteczne. Zaczęłam od książek. W związku  tym, że zdecydowałam się na świadome zatrzymywanie pod swymi skrzydłami książek, zmuszona jestem do sprzedaży niektórych tytułów. Prawdopodobnie do nich albo nie wrócę, albo w ogóle nie zaglądnę - mimo tego, iż nawet nie rozpoczęłam lektury. Stworzyłam specjalną zakładkę, aby gromadzić tam stopniowo te książki, które chcę sprzedać i oddać w dobre ręce.  ZAPRASZAM WAS TUTAJ  do zapoznania się z ofertą. ;)

W tym roku już trzeci raz zdecydowałam się na przeczytanie jednego z tytułów mojej ulubionej autorki, Jodi Picoult. Już chyba wcześniej pisałam, że jest to pisarka, której dzieła powinno sobie dawkować, gdyż posiadają one dość widoczny schemat, który może denerwować czytelników. Mnie również. Nie zmienia to jednak faktu, że zawsze z ogromną chęcią czytam książki tej pani i dają mi one zawsze wiele emocji. Tak też było i tym razem. Karuzela uczuć to poruszająca historia o miłości nastolatków. Mogłoby się wydawać, że tak młodzi ludzie nie są w stanie stworzyć poważnego związku. Ale Chris i Emily byli wyjątkiem od reguły, prawdopodobnie zostali dla siebie stworzeni. Ich rodzice przyjaźnili się od osiemnastu lat, mieszkali po sąsiedzku, a w dzieciństwie i w późniejszych latach, ta dwójka była wręcz nierozłączna. Wszystko się zmieniło, kiedy w listopadową noc, w domach Harte'ów i Gold'ów rozdzwoniły się telefony ze szpitala. Emily umarła, a jej chłopak miał założone wiele s

Temat wojny jest dla wielu ludzi wstrząsający oraz przygnębiający. Myślę właśnie, że należę do tej grupy. Denerwuje mnie, kiedy ktoś żartuje sobie z obozów koncentracyjnych, innych narodowości, kultur czy religii. Bo po co komu taka złość i negatywne nastawienie do drugiego człowieka? Kilka razy w tygodniu kupuję bilet autobusowy do Muzeum Auschwitz. Przyzwyczaiłam się do tego, do widoku bloków, również do faktu, że studiuję w budynku, gdzie przybył pierwszy wagon z ludźmi. Załamujące, ale z drugiej strony jest to w pewien sposób fascynujące. Już od dawna, a dokładnie od roku, u mnie na półce czekała książka Ucieczka z Auschwitz . Są to wspomnienia sowieckiego więźnia, któremu udało się dwukrotnie wydostać z tego piekła. Andriej Pogożew został powołany do wojska, jednak los zadrwił z niego i razem z innymi swoimi rodakami trafił do Auschwitz. Jako Rosjanin nie miał tam łatwo [jakby ktokolwiek miał], na jego oczach zastrzelono niejednego jego kolegę z bloku, czy z kraju.

Jo Nesbø zachwycił mnie swoim stylem pisarskim od pierwszego naszego spotkania. Dlatego też z ogromnym entuzjazmem podchodzę do kolejnych dzieł tego autora, oraz śledzę poczynania głównego bohatera. Karaluchy znów mnie zaintrygowały swoją zagadką oraz konstrukcją, która w każdej chwili może runąć i odkryć przed czytelnikiem nowy tok śledztwa. Harry Hole kolejny raz zostaje wysłany do innego kraju, aby pomóc w odnalezieniu zabójcy swojego rodaka. Tym razem jest to ambasador, który został odnaleziony w Tajlandzkim hotelu prze prostytutkę, z którą się wcześniej umówił na wizytę. Czy ten norweski polityk miał skłonności do zdradzania swojej żony, a może jego przeszłość jest jeszcze bardziej skomplikowana niż mogłoby się to wydawać na pierwszy rzut oka? Jaki związek ze sprawą mają odnalezione przy ofierze zdjęcia małego chłopca w niedwuznacznej sytuacji z dorosłym mężczyzną? Tego wszystkiego dowiecie się podczas czytania omawianej przeze mnie powieści. Policjant ma problem z al

Witam wszystkich. Jak może ktoś widział u mnie na FB, a także zauważył na blogu, w listopadzie nie pojawił się stos. Jak można łatwo się domyślić, jest to spowodowane brakiem jakiejkolwiek nowej pozycji u mnie w biblioteczce. Absolutnie mi to nie przeszkadza, wręcz przeciwnie - cieszy mnie to. Dlaczego? Mój czytelniczy zapał się w ogóle nie wypalił, jednak mam tyle książek u siebie, że muszę nadrobić własne już posiadane tytuły, a niekoniecznie skupiać się na zdobywaniu i kupowaniu nowych.  Jestem z siebie także dumna, że moje postanowienie na rok 2012 ciągle jest utrzymane, bowiem w ciągu ostatnich jedenastu miesięcy sama nie kupiłam żadnej powieści. To co prezentowałam Wam, to były egzemplarze recenzenckie albo prezenty od bliskich.  Aktualnie mam dla Was dwie zaległe recenzje, które ukażą się niebawem na blogu. Czekałam tylko na baterie do aparatu, aby móc zrobić zdjęcia. Przyzwyczaiłam się do sposobu, w jaki publikuję recenzje, przez co każdy inny rodzaj jej umieszczania, wy

Tytuł: Saga Zmierzch: Przed Świtem, część 2 Premiera: 16 listopada [Polska], 14 listopada [Świat] Gatunek: Horror, Romans Produkcja: USA Reżyseria: Bill Condon Scenariusz: Melissa Rosenberg Obsada: Bella – Kristen Stewart Edward – Robert Pattinson Jacob – Taylor Lautner Renesmee – Mackenzie Foy Alice – Ashley Green Jasper – Jackson Rathborne Esme – Elizabeth Reaser Carlisle – Peter Facinelli Emmet – Kellan Lutz Rose – Nikki Red Charlie – Billy Burke Irina – Maggie Grace Aro Volturi – Michael Sheen Marcus Volturi – Christopher Heyerdahl Cauis – Jamie Campbell Bower Jane – Dakota Fanning Alec – Cameron Bright Nareszcie udało mi się wybrać na film Saga Zmierzch: Przed Świtem. A raczej na drugą część, która jednocześnie kończy przygodę Edwarda i Belli. Akurat jeśli chodzi o Zmierzch, to byłam w kinie tylko na Księżycu w Nowiu i na teraz omawianym filmie. Dlaczego? Bo tak wyszło. Bo na inne części n

Kim chciałeś zostać, gdy dorośniesz? Pewnie większość z nas chciała mieć super moc. Ja przynajmniej należałam do tej grupy. Kiedy zobaczyłam tytuł Siedem duchowych praw superbohaterów. Obudź w sobie moc od razu przywołałam do siebie wspomnienia z dzieciństwa jak byłam zafascynowana Czarodziejkami z Księżyca. A niedawno, dzięki autorom tej książki, mogłam zobaczyć, że bohater, a raczej superbohater, to nie tylko ktoś bądź coś nadnaturalnego... Nigdy nie sądziłam, że taka książka może w ogóle zostać wydana. Temat na pierwszy rzut oka wydaje się całkiem absurdalny, bardziej związany z gdybaniem i fascynacją autorów tym zjawiskiem. I tak też właściwie jest. Deepak Chopra, główny autor tego tytułu, podkreśla, że wszystko to, co zostało wymyślone, powstało już dawno temu, a umysł sam korzysta ze „zbiorowej wyobraźni”. Mężczyzna nieraz był zaskoczony tym, jaką jego dzieci mają wyobraźnię. Wymyślał im bowiem przed snem historię, a one same miały ją dokończyć. W taki właśnie sposób, j

Przyszła kolej na moje już czwarte spotkanie z cyklem Zew Nocy , którego autorka jest Keri Arthur. Jest to seria o paranormalnych stworzeniach, gdzie główna bohaterka jest pół wampirem pół wilkołakiem. Wcześniejsze trzy tomy czytałam z zapartym tchem, tym razem odbyło się to w ten sam sposób. Tekst i poszczególne strony przelatywały mi przez palce i oczy. Znalazłam się w centrum wydarzeń i czekałam na to, co wydarzy się za moment. Ale teraz do rzeczy. Należy tutaj zauważyć, że Niebezpieczna rozgrywka różni się w jakiś sposób od swoich poprzedniczek. To, co je łączy, to na pewno Gautier, były strażnik Departamentu Innych Ras, z którym Riley Jenson nie jest w zażyłych stosunkach, a który tak samo jak jego dawni pracodawcy, wydaje się poszukiwać rozpruwacza, który gwałci i wypatrasza kobiety. Rudowłosa wraz z innymi strażnikami próbuje odnaleźć sprawcę tej rzeźni. Śledztwo kierują ją do jednego z barów, w którym poznaje Jina. Miła rozmowa doprowadza ich do kolejnego spotkania, je

Mari Jungstedt – urodziła się 1962 roku, jest znaną szwedzką dziennikarką, prowadzi w telewizji popularny program rozrywkowy dla kobiet. W 2003 roku ukazała się jej debiutancka powieść Niewidzialny , pierwsza część siedmiotomowej serii kryminałów z inspektorem Andersem Knutasem jako głównym bohaterem, które zostały przetłumaczone na kilkadziesiąt języków. Seria ta zagwarantowała jej miejsce wśród najwybitniejszych twórców gatunku: Camilli Lackberg, Asy Larsson i Stiega Larssona. Co to znaczy, że lato może być słodkie? Być może masz teraz przed oczami piaszczystą plażę, morze oraz swojego partnera [lub partnerkę] przy boku. Bohaterowie tej powieści też właśnie tak to sobie wyobrażali. Ale mylili się, bowiem nie czekała na nich na wymarzonych wakacjach żadna sielanka. Kiedy Peter Bovide wybrał się na poranny jogging, już z niego nie wrócił. Został zamordowany z zimną krwią. Kto to zrobił? Dlaczego? Właśnie na te pytania próbują odpowiedzieć policjanci z Gotlandii. Ka

Witam, dzisiaj nieco luźniej będzie na blogu. Jest to spowodowane faktem, iż zostałam zaproszona do zabawy blogowej, która jest Wam zapewne dobrze znana. Do Liebster Blog nominowała mnie Linka , za co bardzo cieplutko dziękuję! ;)  Nominacja do Liebster Award jest otrzymywana od innego blogera w ramach uznania za "dobrze wykonaną robotę". Jest przyznawana dla blogów o mniejszej liczbie obserwatorów więc daje możliwość ich rozpowszechnienia. Po odebraniu nagrody należy odpowiedzieć na 11 pytań otrzymanych od osoby, która Cię nominowała. Następnie Ty nominujesz 11 osób (informujesz ich o tym) oraz zadajesz im 11 pytań. Nie wolno nominować bloga, który Cię nominował. Czy pamiętasz pierwszą przeczytaną przez siebie książkę? Jeśli tak, jaka to była książka? Pamiętam, że książeczka była o jakimś zajączku albo króliczku, ale sam tytuł wyleciał mi z głowy. Wypożyczyłam ją z biblioteki w podstawówce. Nie pamiętam, czy wcześniej coś czytałam... Skleroza. Co por

Są tematy, które wydają nam się znajome i takie, do których nie ma już nic więcej do dodania. Bo przecież uważamy siebie za ekspertów w danej dziedzinie czy problemie i nic nas nie jest w stanie zaskoczyć. Jednak tutaj można się pomylić. Za sprawą książki Louise Brown: Sprzedane. Tragiczne losy azjatyckich kobiet można otworzyć szerzej oczy i dowiedzieć się wielu nowych rzeczy, o których nawet nam się nie śniło. Nie będę specjalnie streszczać samej książki, bo za dużo bym się rozpisała. A także nie da się opisać tego w kilku a nawet kilkunastu zdaniach. Tematyka nie jest prosta, a na pewno informacje w niej zamieszczone, nie należą do przystępnych. Dowiadujemy się tutaj wiele o prostytucji, która jest prowadzona w miejscach oraz warunkach, w których byśmy się tego nie spodziewali. Kobiety sprzedawane i transportowane są w nieoczekiwany sposób, a także sami klienci należą do tych niepozornych osób. Przewija się tutaj także trochę o prostytucji męskiej i jak ona się przejawia,

Od mojego ostatniego spotkania czytelniczego z Jo Nesbø minęło mało czasu, ale to dobrze. Tak szybki powrót do twórczości tego autora tylko utwierdził mnie w przekonaniu, że jest to pisarz, którego styl i sposób kombinowania w poszczególnych wątkach, niesamowicie mi odpowiadają. Człowiek nietoperz zaintrygował mnie przede wszystkim poprzez swój ciekawy tytuł, który dał mi spore pole do interpretacji. Jest to także pierwsza część serii o norweskim policjancie Harrym Hole. Zaznaczam jednak, że książki te można czytać niezależnie – co uczyniłam ja, zaczynając od trzeciej w kolejności, czyli od Czerwonego gardła. Harry Holle przyjeżdża do Australii, a dokładnie do Sydney, aby razem z tamtejszą policją odnaleźć zabójcę jego rodaczki. Inger Holter została bowiem w brutalny sposób zgwałcona i zamordowana. Przydzielono mu za partnera Andrew Kensingtona, barwnego człowieka, którego w mieście znają prawie wszyscy, oraz który ma za sobą wiele życiowych doświadczeń. Od razu się zaprzy

Nie tak dawno temu miałam okazje czytać pierwszą cześć serii Pocałunek anioła. I jak dla mnie, zakończyła się w bardzo newralgicznym miejscu, przez co musiałam dosłownie szybko zapoznać się z Potęgą miłości . Kolejny raz autorka, pisząc pod pseudonimem Elizabeth Chandler, zaskoczyła mnie rozwinięciem akcji i samą kreatywnością. Ale wszystko po kolei... Tristan jest aniołem i wyznaczył sobie za cel, dowiedzenie się tego, kto czyhał na jego życie i jego ukochanej. Dodatkowo, chce przywrócić Ivy wiarę w anioły, bowiem straciła ją, kiedy jej chłopak umarł. Dziewczyna nie może się do końca odnaleźć w nowej sytuacji, w trudnych chwilach pomagają jej oddane przyjaciółki. Jednak szczególnym opiekunem nastolatki okazał się jej przyszywany brat, Gregory, który uważa, jakoby dobrze wiedział, co ona czuje, bowiem niedawno stracił swoją matkę. Ale czy na pewno te dwa cierpienia są równomierne? Tristan w tym czasie próbuje się zbliżyć do Philipa, który chce przekonać swoją siostrę o istnieni

Spóźniona jeden dzień z dodaniem stosiku październikowego, przybywam na bloga. Opóźnienie to jest spowodowane wczorajszym Halloweenem, który obchodziłam zarówno w pracy jak i prywatnie. Zabrakło mi czasu na zrobienie zdjęć i opublikowanie postu. Dodatkowo mam jeszcze dwie recenzje do napisania, ale myślę, że jutro i w sobotę będę w stanie je opublikować.  Przy okazji recenzji filmu wspominałam Wam, że mam w planach jeden horror. Wybrałam się zatem do kina  ze swoim Z. na projekcje horrorów. Ale po pół godzinie wyszliśmy. Bardzo chciałam obejrzeć  Kronikę Opętania ,  a mój Z.:  Czarnobyl, reaktor strachu , ale nie dało się. Niestety, na salę zostało wpuszczone zbyt dużo młodzieży, - poniżej szesnastego roku życia - która śmiała się co chwila, krzyczała i co najgorsze, cały czas rozmawiała na głos. Czułam się jakbym była w centrum handlowym czy na targowisku przed świętami, gdzie jest chaos, albo na ruchliwej ulicy. Z filmu nic nie wiedzieliśmy i nie chcieliśmy psuć sobie bardzi