Dobry człowiek - Andrew Nicoll

Dobry człowiek w mojej biblioteczce znajdowała się rok, bowiem dostałam tę książkę na ubiegłą gwiazdkę od mojego Z. Na szczęście nie musiała na mnie zbyt długo czekać, a przynajmniej w porównaniu do innych tytułów, które nadal stoją nietknięte na półce. Jednak nie przedłużając już wstępu, przechodzę do sedna sprawy, czyli do mojej opinii.

Dzieło Andrewa Nicoll'a z pewnością nie można nazwać przewidywalnym i banalnym. Dostajemy od autora wielką dawkę nowości czytelniczych i wrażeń estetycznych. Narratorem powieści nie jest żaden z bohaterów, ani też zwykła osoba mówiąca. Jest nim święta Walpurnia, która poświęciła się i swoją urodę dla kobiet mieszkających w Kropce. To do niej modliła się Agathe Stopak, aby jej mąż znowu zwrócił na nią swoją uwagę. To jej obraz w swoim gabinecie miał burmistrz Kropki, Tibo Stowic, który zakochał się w swojej sekretarce, wyżej wspomnianej Agathe. Uczucia mężczyzny były ukryte, do czasu, kiedy pudełko na lunch pani Stopak spadło do fontanny, a dobry burmistrz, zaprosił ją do kawiarni. Ich wyjścia stały się systematyczne, ale czy to wystarczy, aby nawiązała się między nimi więź? 

Nie jest to łatwa historia miłości, która byłaby określona i nudna. Pisarz gwarantuje swojemu czytelnikowi zwroty akcji, które naprawdę mogą zaskoczyć. Jednak nie mogę stwierdzić, żeby każdy moment zmiany przebiegu wydarzeń mi się podobał. Wręcz przeciwnie, wiele razy się denerwowałam przez to, przeklinając zarówno autora jak i bohaterów, którzy namieszali. Jeśli chodzi o postaci, to muszę zaznaczyć fakt, że występują tu takie, których nie polubiłam, a także takie, które dodały powieści tego właśnie niezwykłego klimatu. Pani Agatha Stopak niestety okazała się dla mnie zupełnym fiaskiem. Na samym początku ją lubiłam, podobała mi się, współczułam jej sytuacji rodzinnej, a także trzymałam kciuki za znalezienie życiowego szczęścia. Ale po pewnym czasie, straciłam do niej swój czytelniczy szacunek i szczerze miałam jej dość. Pan burmistrz został według mnie przedstawiony jako naiwny mężczyzna, nieszczęśliwie zakochany w kobiecie, która nie do końca jest zdecydowana, co by chciała w życiu osiągnąć. I mimo tego, że my, panie, chciałybyśmy mieć przy sobie oddanego i zdecydowanego zrobić dla nas wszystko, mężczyznę, Tibo Skowic okazał się dla mnie przesadnie poddańczym człowiekiem. Nie ma jednak tak źle, jak może się wydawać, bowiem pojawiła się w powieści postać kobiety, która, tak jak zaznaczyłam nieco wyżej, dodała jej swój magiczny i pełen miłości klimat. Mamma Cesare. Staruszka ta prowadzi w Kropce kawiarnię, do której przychodzi zarówno dobry burmistrz jak i jego sekretarka. Wydaje się wiedzieć wszystko o każdym swoim kliencie, a także przedstawia Agathe Stopak swoją życiową historię, która jest ciekawa i pełna złotych myśli.  

Kolejną zaletą powieści może być prosty język i malownicze opisy. Także narracja, o której wspomniałam we wcześniejszym akapicie, jest wyjątkowa i rzadko spotykana. Wydarzenia widziane oczami świętej Walpurni naprawdę dodały pewnego rodzaju atrakcji i urozmaicenia do całości. To nie tylko wszechwiedząca osoba przekazująca treść, ale ktoś, kto wydaje się opowiadać całą historię siedząc obok nas i czule obejmując swoim głosem.

Dzięki Dobrym człowieku nie zakochałam się ponownie, nie poczułam motyli w brzuchu ani żadnej magii. Jednak przeżyłam bardzo intrygującą przygodę z bohaterami powieści, pełną zawiłych losów i ich problemów. Mimo że postaci nie przypadły mi go gustu, całość jest warta Waszej uwagi. Andrew Nicoll pięknie zadebiutował i z pewnością będę chciała zapoznać się z jego inną książką. A Wam polecam twórczość tego Pana, bo wiem, że ta powieść zyskała dość wysoką ocenę na portalach książkowych. Mnie nie zachwyciła tak, jak oczekiwałam, ale być może Wam bardziej się spodoba. 

Książka z półki