Ucieczka z Auschwitz - Andriej Pogożew

Temat wojny jest dla wielu ludzi wstrząsający oraz przygnębiający. Myślę właśnie, że należę do tej grupy. Denerwuje mnie, kiedy ktoś żartuje sobie z obozów koncentracyjnych, innych narodowości, kultur czy religii. Bo po co komu taka złość i negatywne nastawienie do drugiego człowieka?

Kilka razy w tygodniu kupuję bilet autobusowy do Muzeum Auschwitz. Przyzwyczaiłam się do tego, do widoku bloków, również do faktu, że studiuję w budynku, gdzie przybył pierwszy wagon z ludźmi. Załamujące, ale z drugiej strony jest to w pewien sposób fascynujące. Już od dawna, a dokładnie od roku, u mnie na półce czekała książka Ucieczka z Auschwitz. Są to wspomnienia sowieckiego więźnia, któremu udało się dwukrotnie wydostać z tego piekła.

Andriej Pogożew został powołany do wojska, jednak los zadrwił z niego i razem z innymi swoimi rodakami trafił do Auschwitz. Jako Rosjanin nie miał tam łatwo [jakby ktokolwiek miał], na jego oczach zastrzelono niejednego jego kolegę z bloku, czy z kraju. Pomagał później z innymi więźniami przy budowie obozu Birkenau, inaczej Auschwitz II. Jego słuch wyczulił się na dźwięk odbezpieczanej broni, co także uratowało mu życie. Bowiem został postrzelony w dłoń i trafił do więziennego szpitala na kilka miesięcy. Spotkał tam ku swemu zaskoczeniu życzliwych lekarzy, których priorytetem było ratowanie ludzkiego życia [co w obozie mogło być pewną odmianą], miłych współtowarzyszy w cierpieniu. Dowiedział się również o istnieniu tajnej organizacji, która działała przede wszystkim w szpitalu. Postanowił samemu podjąć działania, które przyczyniłyby się do wyjścia na wolność. Zaangażował w ten projekt swoich kolegów i mimo marnych warunków i możliwości, uzgodnili bardzo realny plan.

Tak naprawdę sama ucieczka jest w tejże książce tematem dość odległym. Autor skupia się przede wszystkim na wspomnieniach z obozu, na tym jak im się żyło, pracowało i egzystowało. Oczywiste jest, że nie było więźniom łatwo, cierpieli i byli pilnowani i kontrolowani na każdym kroku. Każda minuta była dla nich cenna, a śmierć czaiła się wszędzie. Niektórzy pomimo marnego położenia, zachowywali dobry humor i byli swego rodzaju mentorami dla innych. Wszyscy ich słuchali, bo mogli choć na chwilę skierować uwagę na nieco inne i z pewnością przyjemniejsze tory. Zaskakujące jest to, że ci co przeżyli bardzo dobrze pamiętają wiele szczegółów z obozu. Sam Andriej Pogożew skrupulatnie spisał swoje emocje i wspomnienia z tego czasu. Opowiadał bardzo ciekawie i szczerze, dzięki czemu odczuwa się autentyczność całej historii i przeżywało się ją wraz z mężczyzną [sama nie mogłabym podważyć autentyczności tych wspomnień, nawet nie śmiałabym tego robić].

Człowiek ten znalazł się w grupie szczęściarzy, którym udało się uciec z Auschwitz. Wiele ryzykował – a przede wszystkim swoje życie - poprzez swoją odważną decyzję. Osobiście pochłonęłam książkę bardzo szybko i czytałam ją wszędzie, gdzie tylko miałam taką możliwość. Wzruszała mnie, a przede wszystkim szokowała. Z pewnością jeszcze sięgnę po literaturę wojenną, bo coraz bardziej interesuje mnie problem obozów.