Przejdź do głównej zawartości

Ja, Klaudiusz - Robert Graves


Robert Graves – Angielski poeta i prozaik pochodzenia irlandzkiego, z wykształcenia filolog i historyk, wykładowca literatury angielskiej. Urodził się w roku 1895. Podczas pierwszej wojny światowej służył jako oficer frontowy we Francji, gdzie odniósł ciężkie rany podczas krwawych walk nad Sommą. W roku 1929 zamieszkał na Majorce z poznana trzy lata wcześniej Laurą Riding, amerykańską poetką, prozaikiem i krytykiem literackim. Po rozstaniu z nią w roku 1938 Graves wrócił do Wielkiej Brytanii. Kiedy skończyła się druga wojna światowa, na powrót osiadł na Majorce, gdzie z przerwami mieszkał do końca życia. Zmarł w roku 1985.
Debiutował podczas pierwszej wojny światowej tomikiem poetyckim – przez całe życie zresztą uprawiał poezję. Publikował także eseje o tematyce literackiej, jest autorem Mitów greckich. Sławę zyskał tłumaczonymi na wiele języków powieściami historycznymi, m.in. Ja, Klaudiusz, Klaudiusz i Messalina, Belizariusz, Wyspy szaleństwa, Córka Homera.

Tym razem mam coś specjalnego dla wszystkich fanów historii oraz autobiografii. Nie jest to może opowieść o sławnej piosenkarce czy przystojnym aktorze, jednak książka ta, z pewnością nie jednemu z Was przypadnie do gustu. Ja, Klaudiusz to powieść napisana przez Roberta Graves'a w 1937 roku i jest pierwszą częścią dylogii obejmującą dzieje Starożytnego Rzymu.

Wszystko zaczyna się jeszcze, kiedy Tyberiusza Klaudiusza Duzusa Nerona Germanika nie ma na świecie, czyli w 41r. p. n. e. Narratorem w książce jest wyżej wymieniony mężczyzna, który ze swojego punktu widzenia opowiada o losach swojego rodu Klaudiuszów. W tej biografii, napisanej, jakby była faktycznie autobiografią głównego bohatera. Jest to obraz antycznego świata przedstawiony w niesamowicie autentyczny sposób. Występuje tutaj wiele śmiertelnych intryg, oszustw oraz rozpust. Momentami można wraz z naszym narratorem przeżywać poszczególne wydarzenia opisane bardzo realistycznie. Sam Klaudiusz w życiu nie miał łatwo, czuł się odizolowany, ponieważ rodzice za nim nie przepadali, a dziadkowie się go wstydzili. Był on wyśmiewany przez swoje wady – jąkanie się i kalectwo fizyczne. Także odbiegał od swojego normalnego rodzeństwa i reszty rodziny.



Chcąc opowiedzieć o tym, co się dzieje w Ja, Klaudiusz potrzeba by było godzin, ponieważ zostały tutaj opisane w sumie 82 lata tej rodziny. Jeśli chodzi o postaci, to wiele nazwisk tutaj występuje, przez co czytanie wymagało skupienia. Ułatwieniem może być jedynie drzewo genealogiczne rodziny cesarskiej, które znajduje się na pierwszych stronach książki. Język jest przystępny. Mimo tego, że jest to powieść historyczna, to można przez nią przyjemnie przebrnąć, nie do końca nudząc się. Oczywiście są tutaj także takie momenty, które mniej mogą zainteresować i wciągnąć, ale są i te, które zachwycą czytelnika. Jest to jednak kwestia całkowicie indywidualna i subiektywna. Kolejną przeszkodą w odbiorze, może być minimalizm dialogów. Pojawiają się naprawdę rzadko, co dla niektórych jest negatywem, bo ciągły tekst sam z siebie trochę odtrąca. Wolę przejrzyste treści, urozmaicone właśnie rozmowami bohaterów.

Ja, Klaudiusz z pewnością jest lekturą dla fanów historii i Starożytnego Rzymu. Na pewno można z niej wynieść wiele interesujących informacji na temat tego rodu Klaudiuszów. Przeplata się tutaj fikcja z prawdą, ale odróżnić ją może tylko znająca się na tym osoba. Osobiście polecam wszystkim zainteresowanym. I nie mogę się doczekać drugiej części cyklu Klaudiusz i Messalina.


Za książkę dziękuję:

Komentarze

  1. Koniecznie... Zaraz gdzieś zamówię :) Dzięki wielkie za tą recenzję. Strasznie mi pomogła.
    Zapraszam do siebie na konkurs! ;)

    OdpowiedzUsuń
  2. może kiedyś dam się namówić, ale teraz raczej pass
    pozdrawiam serdecznie :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Kocham historię i książki o tej tematyce, ale starożytności jakoś nie trawię. Pozdrawiam! ;)

    OdpowiedzUsuń
  4. Obie części świetne, a serial BBC doskonały :)

    OdpowiedzUsuń
  5. W latach 70-tych był świetny serial BBC na motywach tej książki, gdzie główną rolę grał genialny Derek Jacobi.
    To właśnie ten film zainteresował mnie do tego stopnia, że jako nastolatka przeczytałam książkę Gravesa (i się zachwyciłam) i jej kontynuację czyli "Klaudiusza i Messalinę" (ta już mi się jakoś mniej podobała).
    Od dawna planuję odświeżyć tę lekturę, ale jakoś się nie udaje...

    OdpowiedzUsuń
  6. Nieziemska okładka i strasznie ciekawa tematyka ;] Musze po nią sięgnąć :D

    OdpowiedzUsuń
  7. nie, to nie dla mnie :) okładka ciekawa i mroczna, szkoda, że nie moje klimaty.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Dziękuję za przeczytanie mojej recenzji. ;)
Zachęcam do dyskusji na temat powyższego tekstu! *.*

Zobacz również:

YOU | SERIAL A KSIĄŻKI

W ubiegłym roku na Netflixie pojawił się serial You , który wciągnął bardzo wiele osób w swoją historię. Ja go obejrzałam dopiero po przeczytaniu książki i był to jak dla mnie bardzo dobry krok. Nieświadomie odłożyłam oglądanie na później nieświadomie, że jest to serial na podstawie książki właśnie. Książkę przeczytałam, serial obejrzałam i chciałam Wam o tym napisać, chciałam porównać te dwie rzeczy. Ale odkładałam tekst i jakoś zwątpiłam w sens, aż tu nagle pojawił się drugi sezon. Słyszałam opinie, że jest lepszy od pierwszego, zaczęłam więc oglądać. Ale kiedy Ukryte ciała do mnie dotarły, porzuciłam Netflixa, aby jednak najpierw sprawdzić treść powyższego tytułu. I to również był dobry krok. Postanowiłam napisać troszkę o swoich odczuciach o serialu, trochę go porównuję do książek, bo jest to jednak ważne. Moje zdanie o Ty i Ukrytych ciałach  znajdziecie na blogu, zatem zachęcam do lektury. Już teraz mogę Wam powiedzieć, że jako zwykły oglądacz serialu jestem zawiedziona fak

STANY OSTRE. JAK PSYCHIATRZY LECZĄ NASZE DZIECI | MARTA SZAREJKO

  O Stanach ostrych Marty Szarejko wspominałam przy okazji podsumowania roku 2021, jednak dopiero teraz, w kwietniu, postanawiam na temat tego tytułu nieco Wam napisać. Super, jestem z siebie bardzo dumna… Szarejko na początku nie chciała pisać o psychiatrii dziecięcej, dlatego, że w żaden sposób temat jej nie dotyczył. Okazało się jednak, że to, co uważała za minus, okazało się ogromnym plusem jej położenia, bowiem nie podchodziła do tematu tak samo emocjonalnie jak podchodziłaby matka. Stany ostre. Jak psychiatrzy leczą nasze dzieci to książka o poziomie szpitali psychiatrycznych w Polsce, o ich nierentowności i niewydajności. Jest źle, to jakże podnoszące na duchu przesłanie można wynieść z lektury. Autorka rozmawia z pracownikami i dyrektorami placówek w różnych częściach kraju, dowiaduje się wielu ciekawych, chociaż dołujących rzeczy, a tą wiedzą dzieli się z czytelnikami. Na pewno mnie przeraża to, że w szpitalach nie ma miejsc, że dzieci śpią na dostawkach do dostawek, pokątn

KRAINA LODU (2013)

USA | ANIMACJA/FAMILIJNY/PRZYGODOWY | 2013 Dzisiaj sięgnę do Oskarowej półki. Jak wiadomo chyba wszystkim, animacja Kraina Lodu zdobyła dwa Oskary. I myślę, że jest godna uwagi i czasu jej poświęconego. Sama jak dotąd bajkę tę oglądałam trzy razy i bardzo ją polubiłam. Uważam, że historia jest przejmująca, poruszająca, a muzyka w niej zawarta dodaje tego wyjątkowego klimatu.