DON JON (2013)

USA | KOMEDIA/DRAMAT | 2013

REŻYSER: JOSEPH GORDON - LEVITT

Coraz bardziej dochodzę do wniosku, że pod względem kinowym, bardzo ciężko jest mnie zaspokoić. Jestem wybredna i kręcę nosem. Mało produkcji uznaję za warte obejrzenia. Dzisiaj chciałabym Wam przedstawić jedną z tych, na które o mało nie wybrałam się do kina. Na szczęście do tego nie doszło. Don Jon w mojej opinii okazał się zwyczajnym, a nawet słabym filmem, które jedynie spowodował moje rozczarowanie.

A mogło być lepiej!

Historia jest prosta. Jon jest uzależniony od porno, a także co weekend wyrywa inną dziewczynę, oczywiście jedynie na noc. Uznaje, że woli sam sobie sprawić radość poprzez filmy dla dorosłych, niż oddać się płci pięknej… Pewnego wieczora następuje cud, główny bohater dostrzega kobietę swoich marzeń, która otrzymuje od niego 10 możliwych punktów atrakcyjności. Barbara, ku jego rozczarowaniu, pragnie romantyzmu, chce być zdobywana i nie pozwala sobie na zbyt wiele. Mężczyzna wpada w sidła miłości, uznaje ją za tę jedyną, ale rzeczywistość nie okazuje się zbyt kolorowa. Barbara zakazuje oglądania porno, zaczyna się rządzić, a także męczy swoją drugą połówkę komediami romantycznymi. Co z tego wyniknie?

Tak jak w przypadku omawianego przeze mnie ostatnio Waltera Mitty, tutaj mamy znów przypadek obstawienia siebie w głównej roli. Dowiedziałam się o tym po fakcie i mocno mnie to zirytowało. Powtórzę się: nie lubię tego typu zabiegów. Albo ktoś jest reżyserem, albo aktorem i mało jest, według mnie, wyjątków od tej reguły. Joseph Gordon – Levitt jest utalentowanym aktorem, tym razem jednak, spróbował swoich sił w reżyserii. I sama fabuła nie jest zła. Poszukiwanie miłości, bronienie się przed nią, albo potrzeba zrozumienia, są bardzo ciekawie przedstawione, rzekłabym, że niebanalnie. Niestety nie ma aż tak dobrze jak się wydaje na pierwszy rzut oka. Wykonanie dla mnie jest fatalne. O ile do gry aktorskiej nie mam nic. Chyba że wspomniałabym o Scarlett Johansson, która mnie mocno irytowała, ale tłumaczyłam sobie jej wykonanie bardzo specyficzną postacią, jaką była Barbara. Reszta jest dobra. Oprócz Johansson, wiele do zarzucenia mam muzyce. Drażniła mnie ogromnie, przez co nie umiałam się wczuć w film, nie wiedziałam, czy to co widzę jest wyobrażeniem bohatera, a może faktycznie ma to miejsce… Niektóre sceny były idiotyczne, jak to, gdy Jon i Barbara żegnali się pod drzwiami mieszkania dziewczyny. Rozumiem jej kontekst, ale była po prostu głupia.

Cieszę się, że ominęło mnie kino z tą produkcją. Don Jon w ogóle nie trafił w mój gust. Nie wątpię, że innym spodoba się on bardziej. Przeczytałam opinię, że jest to bardziej film dla mężczyzn aniżeli kobiet, zważywszy jednak na fakt, iż mojemu chłopakowi również nie przypadł do gustu, wątpię w tę teorię. Szczerze powiedziawszy, tytuł ten mnie wynudził i kompletnie rozczarował. Nie polecam.

ŹRÓDŁA ZDJĘĆ 1 | 2, 3