MĘSKIM OKIEM

Witajcie!

Dzisiaj będzie nietypowo. Oprócz wstępu do tego posta, całość przejął mój chłopak. Wreszcie go namówiłam, aby podzielił się swoimi wrażeniami z przeczytanych książek. W tym poście będzie raczej męsko. Mam nadzieję, że wpis Wam się spodoba oraz, że co kilka miesięcy będą się pojawiały tym podobne. 

Wczoraj co prawda miałam go opublikować, ale troszkę nie wyszło. Mianowicie, pożyczyliśmy odtwarzacz wideo i oglądaliśmy z rodziną nagrania z mojego dzieciństwa. Śmiechu było przy tym co nie miara, także musicie mi wybaczyć moją małą zmiane terminową. Tymczasem, zapraszam do przeczytania opinii...

Eragon

Książka ta bardzo mnie wciągnęła, może, dlatego że zawsze chciałem mieć smoka? Nie wiem... Historia jest bardzo oryginalna (mimo wszystko), mamy tutaj opowieść o chłopcu, oczywiście sierocie, który znajduje jajo smoka.  Jak się okazuje, jest on niejako wybrańcem, ma uratować świat przed złymi ludźmi, siłami, żywiołami. Teoretycznie historia jakich wiele, ale napisana w taki sposób, że pozwala czytelnikowi wczuć się w sytuację Eragona. Tak, Eragon to główna postać, nasz smoczy jeździec.

Jak wiadomo Eragon został napisany przez chłopaka, który miał 16 lat, można to dostrzec w wielu scenach, w opisach, a w szczególności w opisie zażyłości:  Kobieta-Mężczyzna.  Jednak dziecinne momenty nie odrzucają na tyle aby chcieć odłożyć książkę na bok. Podsumowując, mogę polecić książkę wszystkim spragnionym przygód, lubiącym powieści fantasy.

CHRISTOPHER PAOLINI | TOM 1 

Najstarszy

Najstarszy to kolejna część przygód naszego smoczego Jeźdźca. W tym tomie widzimy jak Eragon zaczyna dorastać, staje się walecznym , wyskillowanym wojownikiem, a nawet widzimy jak poraz pierwszy się zakochuje. Sama opowieść ma już nieco inną oprawę, otóż autor książki ma już około 19 lat, więc może nie jest dorosłym mężczyzną, ale nie jest to już chłopak chodzący do naszego gimnazjum. Także wiele dziecinnych opisów z części poprzedniej fizycznie nie mają tutaj prawa bytu, i dobrze. Uchylając trochę rąbka tajemnicy na temat powyższego tematu, trzeba zauważyć że dostajemy w tej części wiele akcji, bitw, a nawet wojnę, do tego poważny wątek miłosny, no i jak nie trudno się domyślić, poznajemy kolejnego smoka. Tak, Najstarszy to właśnie ten smok. Jeżeli polecałem część poprzednią to tutaj mogę powiedzieć tylko tyle, że ta zwyczajnie jest lepsza.

CHRISTOPHER PAOLINI | TOM 2

Oko Jelenia

Z Panem Pilipiukiem miałem już do czynienia, czytając jego opowiadania. W związku z powyższym, od razu wiedziałem, że mogę spodziewać się czegoś pokręconego, czegoś co nie trzyma się w ramach żadnej mi znanej konwencji. Zaczynajmy, początek książki to zwykły dzień w szkole, poznajemy nauczyciela oraz ucznia. Można by pomyśleć dzień jak co dzień, jednak okazuje się, iż ma tego dnia nastąpić koniec świata [naszej planety]. W jakiś cudowny sposób, właściwy tylko dla książek i filmów, losy naszych dwóch bohaterów OCZYWIŚCIE muszą się połączyć. Razem czekają na koniec, no i tutaj wkracza inwencja twórcza Pilipiuka, od tego momentu nic nie jest normalne. W porównaniu z tym co następuje dalej sama zagłada naszego świata wydaje się być codziennością. 

Mamy tutaj do czynienia z podróżami w czasie, kosmitami, nanotechnologią. Nasi bohaterowie walczą o przetrwanie w świecie, czasie, w którym przyszło im teraz egzystować, a jest to świat inny od tego, do którego przywykli. Pomimo pewnej znajomości autora, książka i tak mnie zaskoczyła, oczywiście pozytywnie. Osobiście bardzo ją polecam i sam nie mogę się doczekać kiedy zakupię kolejny tom.

ANDRZEJ PILIPIUK | TOM 1 

Sezon Burz

Witam Pana Wiedźmina po raz ósmy. Zapaleńcy historii Geralta z Rivii powinni wiedzieć, że Pan Sapkowski powiedział kiedyś, iż kolejnych części Wiedźmina nie będzie. Po zakończeniu całej sagi miałem taką szczerą nadzieję. Zwyczajnie dlatego, że autor zepsuł zakończenie, tego samego bałem się myśląc o kolejnych częściach.

Dobra, teraz coś o tej części właściwej, dostajemy Pana Geralta nie do końca wiadomo w jakim czasie, co muszę przyznać mnie bardzo irytowało, gdyż długo nie byłem w stanie odnieść się do całej sagi. Wiedźmin, jak to mutant jego fachu wyrusza na kolejne zlecenie, niczym nie różniące się od reszty. Jak zwykle nasz kolega płacze po Yennefer, więc co robi? Tak, dokładnie sypia z inną. Przecież zdążył nas już do tego przyzwyczaić. W trakcie tej części Wiedźmin wykonuje swoje zadanie, ratuje niewinnych ludzi, chędoży się z czarodziejką, włada magią (znakami) zostaje wplątany w grę, w której teoretycznie jest pionkiem. Wszystko to wydaje się znajome, no tak przecież przeczytaliśmy już dwa tomy opowiadań, więc po co ta część?

Nie wiem. Jednak z całej książki wyniosłem kilka zdań, z których niejasno wynika iż nasz wiedźmin to wyjątkowa persona, której nie imają sie prawa życia i śmierci, a także czas nie jest dla niego przeszkodą. Według mnie, ta część to przemyślana furtka do napisania czegoś większego, jednak sama historia w żaden sposób mnie nie porwała. Ale zapaleńcom Wiedźmina jak najbardziej polecam tę lekturę.

ANDRZEJ SAPKOWSKI