Duma i uprzedzenie - Jane Austen

Wydaje mi się, że większość z Was miała już do czynienia z tym tytułem, jakim jest: Duma i uprzedzenie. Nie pamiętam, szczerze powiedziawszy, czy oglądałam ekranizację tego romansu, ale wydaje mi się, że tak. Jednak jestem fanką filmów z Keirą Knightley, bo nadaje się do klasycznych postaci i ekranizacji typu Love Story. Ta powieść już dawno była w moich planach, jednak ciężko było mi się za nią zabrać. Kiedy już tego dokonałam, zatrzymałam się na początkowych stronach, gdyż moja cierpliwość została wystawiona na próbę. Tak, ciężko było mi się przyzwyczaić do poszczególnych postaci i ich stylu bycia. Dopiero po miesiącu odważyłam się powrócić do losów Elizabeth i jej rodziny. Ale, aby dokończyć tę książkę, musiałam odłożyć swoje dumę i uprzedzenie wysoko na półkę i się dobrze rozluźnić, żeby przyjąć historię na swoje słabe barki.

Klasyka nigdy nie była moją faworytką. Zdecydowanie wolę współczesne powieści o lekkim zabarwieniu romansu. Oczywiście są pewne wyjątki, a swoje czytelnicze serce i głodne miłości oraz głębokiego uczucia, całkowicie oddałam Margit Sandemo, norweskiej pisarce, która nieraz zachęciła mnie do sięgania po powieści, których akcja toczy się w dawnych czasach. Wiele dobrego słyszałam także o Jane Austen, dlatego też jak postanowiłam tak zrobiłam i przeczytałam Dumę i uprzedzenie. Nie przedłużając jeszcze bardziej tego wstępu, wracam do meritum, a raczej dopiero je rozpoczynam...

„Nie możesz ze względu na jednego człowieka zmienić powszechnego poglądu na zasady czy prawość ani usiłować wmówić w siebie czy też we mnie, że samolubstwo to roztropność, a nieświadomość niebezpieczeństwa to gwarancja przyszłego szczęścia.”

Cała historia toczy się na przełomie XVIII i XIX wieku w Angielskiej prowincji, a główną omawianą tutaj rodziną jest rodzina Bennet'ów, która ma na wydaniu piątkę córek. Dwie najstarsze, Jane i Elizabeth są rozsądnymi młodymi damami, natomiast ich dwie najmłodsze siostry, Lidia i Kitty, mają w głowie jedynie oficerów i marzenia o ślubie z jednym z nich. Nadzieja pani Bennet, której największym marzeniem jest wydanie córki za mąż wzrasta z momentem przybycia do Netherfield pana Bingley'a wraz ze swoimi towarzyszami podróży. Pan Bingley, jak można było przypuszczać, żywo zainteresował się Jane i bardzo dużo czasu z nią spędzał na rozmowach. Pan Darcy, który przyjechał wraz ze swoim przyjacielem do jego majątku, wydał się niedostępnym i niesamowicie dumnym człowiekiem. Nie rozmawiał praktycznie z nikim, a jeżeli z kimś zamieniał słowo, to nie zawsze był uprzejmy. Elizabeth była także dla niego chłodna, a także nie szczędziła niemiłych słów wobec niego. Wszystko się zmienia w momencie, kiedy pan Bingley musi wyjechać do Londynu w interesach, a nazajutrz za nim pojechali jego towarzysze. Jane otrzymała od panny Bingley list, w którym było z udawaną uprzejmością przekazane, iż nie wrócą na zimę do Netherfield. Pani Bennet się załamała, bowiem planowała już ślub swojej najstarszej córki. Jej marzenia nie spełnią się, a reszta córek nie ma swoich absztyfikantów.

„Ale trudno ciągle śmiać się z ludzi, nie potykając się od czasu do czasu na własnym dowcipie.”

Osobiście odbierałam panią Bennet jako groteskową postać, z którą nie umiałabym wytrzymać ani minuty, gdyby nadarzyła się ku temu sposobność. Razem z Lidią i Kitty nie miały innych tematów do rozmowy oprócz małżeństwa czy majątku. Pan Bennet, a także jego trzy córki cechowali się rozumem i pewnego rodzaju dystansem do innych. Zwłaszcza Elizabeth była podobna do swojego ojca, tak samo jak i on była pewna swoich racji, a także miała cięty język. Bardziej zwróciły moją uwagę tutaj postaci rozważne, które miały trochę rozumu, aniżeli puste i powierzchowne, jak pani Bennet z dwiema najmłodszymi córkami, czy głupie, jak pan Collins, którego braku jakiejkolwiek inteligencji zrozumieć nie mogłam. Pan Darcy, o ile na początku go nie lubiłam, o tyle w połowie książki zdobył moją całkowitą sympatię. Elizabeth od razu przypadła mi do gustu, a przede wszystkim całkowicie utożsamiałam się z jej osobą. Gdybym żyła w tamtych czasach, właśnie byłabym jak ona. Jane natomiast, mimo podobieństwa do młodszej siostry i taty, to denerwowała mnie swoją naiwnością i dążeniem do znalezienia dobra w każdym człowieku.

„Wszyscy lubimy prawić nauki, choć najczęściej nie potrafimy wyjaśnić tego, co warte wyjaśnienia.”

Jak na początku byłam nieco uprzedzona do książki i do poszczególnych bohaterów, tak od połowy książki czytałam ją jednym tchem i z gorącem okalającym moje policzki. Wczułam się w powieść i jak gąbka wchłaniałam każde niemal zdanie. Byłam ciekawa tego, co Jane Austen przygotowała w swoim romansie. Stylu pisania nie będę w żaden sposób komentować, po prostu należy do niego przywyknąć i zaakceptować czasy, w jakich powieść się ta toczy. Tak, polecam wszystkim, którzy oglądali ekranizację, a są sceptycznie nastawieni do samej książki. Warto po nią sięgnąć, aby przeżyć bardzo przyjemną i wciągającą przygodę.

KSIĄŻKA Z PÓŁKI

Książkę można zakupić na stronie: