TO NIE JEST TWOJE DZIECKO | MAŁGORZATA FALKOWSKA

Dałam drugą szansę Małgorzacie Falkowskiej. Chciałam spróbować, czy jej styl pisania jest dla mnie, bo po Spełniaczach miałam raczej negatywne odczucia. Sięgnęłam zatem po To nie jest twoje dziecko, bo książka zapowiadała się naprawdę dobrze. Liczyłam na emocje i pozytywne wrażenia z lektury. No cóż...

To nie jest tak, że skreśliłam od razu autorkę, że podeszłam negatywnie do kolejnego tytułu spod jej pióra. Wręcz przeciwnie! Byłam nastawiona bardzo pozytywnie. Sama fabuła wydawała się interesująca, początek – pomimo małych zgrzytów, których postanowiłam się nie czepiać! - był naprawdę ciekawy i dobry. Jednak wyglądało to tak, że do pewnego momentu książka To nie jest twoje dziecko mnie wciągała, aż tu nagle BUM! Dosłownie miałam wrażenie, że czytam nie tę książkę, nie tę historię, że ktoś od nowa stworzył bohaterów i ich charakterystykę. Bo jedna z bohaterek zmieniła się o 180 stopni, tak w momencie. Na początku była przyjazna, zdecydowana i konkretna, aż tu nagle zrzuciła maskę przyjaźni i miłości i stała się... suką. Przepraszam za wyrażenie, ale innego odpowiedniego słowa nie znalazłam. Nic nie wskazywało na taką zmianę, nie była ona stopniowa ani przewidywalna, tylko nagła. W jednej scenie jest okej, w drugiej już nie, już jest agresywnie. To jest taka niespójność postaci i ich charakterów. Może autorka na siłę chce jakiś dramat wprowadzić do powieści, chce zagrać na emocjach czytelnika. Póki co, udało jej się to w dwóch powieściach, bo rozwścieczyła mnie do czerwoności. Naprawdę miałam nadzieję, że ta książka mi poprawi relacje z twórczością Falkowskiej.

I to też nie jest tak, że skreślam na samym początku powieści obyczajowe i kobiece. O nie. Prawda, czytam ich bardzo mało, nie jestem znawczynią czy fanką. Jest jednak kilka autorek, które lubię Emily Giffin, Jodi Picoult (chociaż tutaj ten aspekt psychologiczny mnie bardziej pociąga!), Sarah Waters, lubię też Magdalenę Witkiewicz z naszego rodzimego podwórka, bo jakiś taki sentyment do niej mam. Staram się nie oceniać na początku, nie skreślać, bo jaki by to miało sens? Czytanie ma być przyjemnością, a ja nie czytam czegoś z założenia, że miałoby być złe. Ufff... to kolejna książka Małgorzaty Falkowskiej, która wywołała u mnie ogrom emocji, ale nie takich, jakie powinna.

A teraz będzie troszkę konkretniej o książce.

Anna, Paweł i Michalina żyją w specyficznym trójkącie, ale nie miłosnym, bo uczuć w nim mało. A raczej... są one skoncentrowane na dziecku, które nosi pod sercem Michalina, młoda studentka. Dziewczyna chciała usunąć ciążę, jednak z pewną, nie do końca legalną, propozycją przyszli do niej Anna i Paweł, małżeństwo ginekologów, którzy nie mogli zajść w ciążę. Anna pragnęła dziecka, a nieudane próby poczęcia atakowały jej ambicje. Paweł natomiast, no cóż, również marzył o potomstwie, jednak za Anną był w stanie skoczyć w ogień, idealizował swoją małżonkę, świata poza nią nie widział. Innymi słowy – Paweł to ciepła klucha, z podkreśleniem słowa ciepła, bo jednak starał się jak mógł. To chyba jedna z postaci, którą można polubić w tejże książce. Co prawda, jego uczuć ulokowanych w żonie nie rozumiałam, był ślepy, ale z drugiej strony był tym najrozsądniej myślącym... Szkoda tylko, że rozdziały z jego udziałem nie wnosiły niczego konkretnego do fabuły poza peanami na cześć Anny...

Chęć zostania rodzicem może być ogromna, może być przytłaczająca i ogłupiająca. Na początku Anna jest postacią, która wydaje nam się po prostu bardzo ambitna, waleczna i twardo stąpająca po ziemi. Z rozdziałów, w których ona jest narratorką czytelnik się dowiaduje, że nie miała łatwego dzieciństwa, a aktualnie nie lubi rzeczy, na które nie ma wpływu. Kiedy do jej gabinetu przyszła Michalina z podejrzeniem, że jest w niechcianej ciąży, Anna z góry założyła, że będą w stanie się dogadać. Podjęła decyzję o kupieniu dziecka od dziewczyny, praktycznie bez pytania męża, była pewna, że on się zgodzi. Prawda była taka, że nie miał nic do gadania, ale jednak skąd miała pewność, że studentka przyjmie propozycję?

To była pierwsza rzecz, która troszeczkę mnie zirytowała. Druga to chwilowe dziwne zachowanie Michaliny, która przez kilka rozdziałów była bezczelna w stosunku do małżeństwa, jednak później jej zachowanie zostało od tak zmienione i od razu lepiej się śledziło jej dokonania. Narracja Michaliny jest taka mdła, płaczliwa, nieciekawa. Jest to kolejna bohaterka tej historii, która niesie za sobą jakieś przeszłość i tajemnice, które zostaną wyjawione... pod koniec.

Jakby się zastanowić i ogólnie spojrzeć na książkę Falkowskiej, to To nie jest twoje dziecko ma ogromny potencjał, a zakończenie jakie wykreowała autorka jest naprawdę dobre, mocne nawet. Jest to typ zakończenia, które rekompensuje całą resztę, całe nerwy na Annę i jej dziwne poczynania. Temat książki nie należy do prostych, a według statystyk, naprawdę wiele par może się utożsamić z sytuacją braku potomstwa, u przedstawionego tutaj małżeństwa.

Czy polecam? Kurczę, nie wiem. Książka wywołała mętlik w mojej głowie. Jednak jestem bardziej nastawiona na nie, nie polecam. Chociaż, każdy też ma swoje oczekiwania, innych rzeczy i atrakcji szuka w książce, więc załóżmy, że każdy sięga na swoją odpowiedzialność. A nuż akurat Tobie się spodoba ta książka i wywoła całkiem inne emocje? Może Ciebie poruszy ta historia i nie będzie umiała wyjść z Twojej głowy?

Jestem ostatnią osobą, która chciałaby pisać, że coś jest złe, bo po co takie rzeczy robić? Na mnie proza Małgorzaty Falkowskiej odpowiedniego wrażenia nie robi, wzbudza emocje, których nie powinna, a szkoda. Ale! Jeżeli miałabym lekko porównać To nie jest twoje dziecko ze Spełniaczami i wybrać któryś z nich, to wybieram ten pierwszy tytuł. Od razu wiadomo, że ta historia do czegoś zmierza, że coś się wydarzy, bo coś wisi w powietrzu.