Stosik wrześniowy - numer dwadzieścia jeden

Już dwudziesty pierwszy raz prezentuję swój stosik. O dziwo jest dość duży - po prostu się takich jego rozmiarów nie spodziewałam. Jednak cieszę swoje oczy, a także prezentuję go Wam. Jak widzicie, bądź nie, nie ma mnie. Jestem zabiegana. Nie dość, że pracuję (o czym wspominałam w poprzednim poście;)), to jeszcze jutro rozpoczynam studia i będę musiała te dwie czynności ze sobą pogodzić. a z pracy wracam zazwyczaj około 23!;) Zwłaszcza, że pracuję również w niedziele. Nie wiem jak będzie z czytaniem, na szczęście (bądź nie) w jedną stronę jeżdżę aż 50 minut, więc zawsze ze sobą miłą lekturę mam. A teraz przechodzę do najważniejszej kwestii dzisiejszego dnia, stosu. Nie umiałam dzisiaj złapać światła i nie szczycę się dobrą jakością, wybaczcie. ;)

Od góry:

Grupa Publicat S.A.

Elizabeth Chandler - Potęga miłości 

Jest to kontynuacja serii Pocałunek anioła. Pierwszą część recenzowałam niedawno. Jest to naprawdę lekka i przyjemna książka i jestem ciekawa jak losy bohaterów dalej się potoczą. Recenzją pierwszej części możecie przeczytać TUTAJ

Jo Nesbø - Karaluchy

Po przeczytaniu Czerwonego Gardła było mi mało i chciałam zapoznać się z innymi książkami tego autora. Jest to cykl o komisarzu Harrym Hole, który przypadł mi do gustu, a jak bardzo, przekonam się sama po przeczytaniu tej powieści. A recenzje Czerwonego gardła znajdziecie TUTAJ

Instytut Wydawniczy Erica

Keri Arthur - Niebezpieczna rozgrywka

Książka do mnie dotarła teraz w piątek i mnie zaskoczyła! Nie spodziewałam się jej, ale miło zobaczyć taką niespodziankę na biurku po dwunastu godzinach w pracy, a czternastu nieobecności w domu. Seria o Riley Jenson jest dość ciekawa, choć ma swoje słabe punkty. Jak dla mnie, nie jest oklepana, a fabułę ma wciągającą. 

Wydawnictwo Otwarte

Lauren Oliver - [pandemonium] 

Kolejna wielka, wręcz ogromna niespodzianka. Osoba z wydawnictwa sama do mnie napisała i zaproponowała właśnie tę książkę. Ucieszyłam się. Mimo tego, że nie czytałam jak na razie [delirium], czyli pierwszej części trylogii, to podobno skonstruowany ten cykl jest tak, że nie trzeba czytać po kolei. Zobaczę to w tym tygodniu, czekajcie na recenzję. ;) Autorkę, a raczej jej styl pisania miałam okazję poznać niedawno przy książce 7 razy dziś

Matras Księgarnie

Adrianna Ewa Stawska - Śmierć w klasztorze 

Jako, że lubię kryminały, z chęcią przyjęłam tę lekturę pod swoje skrzydła. Już jest za mną, a recenzję możecie przeczytać tutaj 

Wydawnictwo Świat Książki

Douglas Kennedy - Kobieta z Piątej Dzielnicy 

Lektura ta jest też za mną. I bardzo miło mnie zaskoczyła akcja powieści. Myślałam, że będzie to romans dojrzałych ludzi, na dodatek w Paryżu. A się zdziwiłam, kiedy zobaczyłam odwrotny obraz Paryża, ten zły,w  którym nigdy nie chciałabym się znaleźć. Moją recenzje możecie przeczytać TUTAJ

Zoe FirzGerald Carter - Niedoskonałe zakończenie 

Aktualnie czytam tę książkę i wciągnęła mnie. Wbrew pozorom, nie dostaniecie tutaj ckliwej historii, która mówi o planowanej śmierci najbliższej osoby. Jest to opowieść o rodzinie, o jej perypetiach, a także powodzie, przez który starsza pani chce skończyć ze sobą i tym samym zakończyć cierpienie. Jest tutaj szczerość, a także lekki i piękny język. Więcej napiszę już w konkretnej recenzji, która ukaże się w przyszłym tygodniu. ;)

Granice.pl

Marta Kucharska - Opowieści z Michałówka

Wybrałam ją na punkty na wortalu granice.pl Jeszcze nie wiem co mnie czeka, mam nadzieję, że coś bardzo przyjemnego.

Andrea Hebrock, Isabel Abedi - Alberta szuka miłości

O tej książeczce już tutaj pisałam. Piękna, króciutka i ślicznie ilustrowana historia o miłości. Na pewno spodoba się małym czytelnikom. Recenzja TU

Trzy książki, part XIV

Dzisiaj wyjątkowo w sobotę publikuję ten cykl. W niedzielę, czy ostatniego września, chciałabym opublikować stos, ale nie wiem jak to wyjdzie z czasem. Zaczęłam pracę i nie mam chwili wytchnienia, aby usiąść z książką, a tym bardziej, aby spędzić wieczór przy komputerze. Jutro idę do pracy, w niedzielę mam gości, a w poniedziałek rozpoczynam drugi rok studiów. Tymczasem, prezentuję temat, który był zamierzony jako ostatni z serii, ale jak będzie naprawdę, to nie wiem. Być może będę kontynuować moje dzieło. ;) 

Temat wpisu: 

Trzy książki, które polecam. 

I tym razem będzie wyjątkowo. Nie będzie trzech książek, tylko cztery. 

Pierwszą z nich: Dobranoc, słonko 

Jedyna z prezentowanych książek, której nie posiadam w swojej biblioteczce. Czytałam albo w podstawówce, albo jakoś na początku gimnazjum. Jednak do teraz zapamiętałam ten tytuł, okładkę i wstrząsającą treść. Historia jest autentyczna, o dziewczynie, która była molestowana. Chyba trzeba samemu przeczytać ją, aby odczuć te wszystkie emocje w niej zawarte. Naprawdę polecam. 

Druga pozycja, to: Porzucone sutanny. 

Są to wywiady z byłymi księżmi, którzy z jakiegoś powodu porzucili swoje powołanie. Albo zwątpili w Boga, albo... zakochali się i życie w celibacie nie było dla nich. Można się zdziwić czytając niektóre historie, ale jak dla mnie, warto sięgnąć po tę książkę. 

Trzecia: Wyszłam z krainy ciszy. 

Kolejna autentyczna opowieść o dziewczynie, która urodziła się z wadą słuchu. Praktycznie nie słyszała, a w tej książce opowiada o swojej drodze do poznania tego zmysłu i odczuwania go. Miała wsparcie rodziny, co naprawdę jest pocieszające i ujmujące. 

Ostatnia: Historia jednego marzenia 

Jest to króciutki ale bardzo wartościowy pamiętnik dziewczyny, która cierpi na wrodzona łamliwość kości. Można się tutaj dowiedzieć o chorobie, a także przekonać, że nawet będąc tak poważnie chorym, można cieszyć się z życia a także spełniać swoje marzenia. Jest to chyba jedna z tych pozycji, która bardzo mocno motywuje do działania i samorealizacji. 

Śmierć w klasztorze - Adrianna Ewa Stawska

Adrianna Ewa Stawska - Dziennikarka, tłumaczka literatury i pisarka. W wolnych chwilach pisze makabreski (City 1. Antologia polskich opowiadań grozy: Romek26, Wydawnictwo Forma, Szczecin 2009). Zapalona badaczka historii kultur kulinarnych, wydała dwie książki: Kuchnię kresową z Podlasia (wydawnictwo Benkowski, Białystok 2006) i Atlas kanapek świata (wspólnie z Pawłem Lorochem, wydawnictwo National Geographic, Warszawa 2010). Wielbicielka małej czarnej, ciszy bibliotecznych sal i sutych biesiad miło przegadanych. *

Nienawidzę nie mieć czasu na książkę i w ciągu dnia maksymalnie przeczytać 30 stron. Jest to męczące i nieco zniekształca obraz świata przedstawionego w danej powieści. Przynajmniej moim zdaniem. Taką sytuację miałam w przypadku kryminału: Śmierć w klasztorze Adrianny Ewy Stawskiej. Jaka jednak jest moja opinia na temat tego tytułu, dowiecie się za moment.

Podinspektor Ewa Lewicka jest świetna w swoim zawodzie. Ma analogiczny umysł i jest dociekliwa. Żadna zagadka kryminalna nie jest dla niej za trudna, gdyż szybko łączy ze sobą fakty. O ile kariera jej się dobrze układa, o tyle samo życie rodzinne, już nie. Jej małżeństwo z Markiem już wyschło, a na dodatek pojawiła się inna kobieta, jednak Ewa chce z dumą przez to przebrnąć. Aby odpocząć od rutyny, pojechała wraz z mężem do dawnego klasztoru w Wigrach. Ciche, wręcz duchowe otoczenie może sobą zauroczyć, ale podinspektor nie miała tak wielkiego szczęścia, aby móc odetchnąć świeżym powietrzem i zebrać myśli. W klasztorze znaleziono ciało dyrektora hotelu, Jerzego Marciniaka. Samobójstwo praktycznie od razu zostało wykluczone, zatem, kto zrzucił mężczyznę z wieży? Czy było to zaplanowane morderstwo, a może zwykły wypadek? Pierwsze podejrzenia padają na Olejnika, który w dzień tragedii, pobił dyrektora i miał największy motyw, aby dokonać zbrodni. Ale czy to na pewno on? A może denat miał wrogów? Odpowiedzi na te pytania poszukuje komisarz Banasik ze swoją ekipą, a także pomaga mu w tym Lewicka.

W książce przeplata się wiele nazwisk, które początkowo mi się myliły. Akcja teoretycznie jest szybka, ciągle następują jakieś zmiany w śledztwie, ale miałam wrażenie, że całość się wlecze. Nie odczuwałam napięcia. Jednocześnie wszyscy mogli zabić Marciniaka, a także nikt nie miał konkretnego powodu. Do samego końca nie było wiadomo kto jest mordercą, a przynajmniej tak właśnie było w moim przypadku. Adrianna Ewa Stawska swoją powieść ubrała w lekki i przyjemny język, dzięki czemu czyta się tekst bardzo szybko. Stworzyła także barwne postaci, które są różnorodne i nie mają takich samych cech, co także nie wydaje się sztuczne i zbyt naciągane. Jak dla mnie, jedynie, podinspektor Ewa Lewicka była zbyt idealna, jakby w ogóle nie miała wad i słabych punktów. Każdy tutaj ma swoją barwną przeszłość oraz teraźniejsze tajemnice, które odkrywamy w czasie śledztwa.

Śmierć w klasztorze jest lekkim kryminałem, w którego nie do końca umiałam się wczuć, a także poszczególne wydarzenia zaraz wyparują z mojej głowy. Jednak samo czytanie, fabuła i styl pisarki są bardzo ciekawe i warte uwagi. Osobiście polecam tym, którzy dopiero chcą rozpocząć swoją przygodę z tym gatunkiem, a nie tym, którzy wolą makabryczne zabójstwa i napięcie, bo tutaj tego nie dostaniecie. 

* Informacja o autorce zaczerpnięta ze strony lubimyczytac.pl

Za książkę dziękuję: 

Baza recenzji Syndykatu Zbrodni w Bibliotece  

Alberta szuka miłości - Andrea Hebrock, Isabel Abedi

Na prośbę swojej siostrzenicy, dzisiaj publikuję "opowiadanie" o Albercie. Książkę tę dostała ode mnie, a ja z kolei, wybrałam ją na punkty na wortalu granice. Przeczytałyśmy ją w pięć minut i postanowiłyśmy się podzielić naszymi wrażeniami. 

"Alberta chciała mieć chłopaka i zakochała się. Fred też chciał znaleźć miłość"  

Co pomyślałaś jak zobaczyłaś bajkę?

"Była ekstra! Najfajniejszy kolor, to różowy i niebieski"  

Co najbardziej Ci się spodobało?

"Wszystko! No wszystko mi się podobało! Ładne ma obrazki"

Alberta szuka miłości, to piękna bajeczka o miłości dla najmłodszych/ Wiosna. Wszystko budzi się do życia, a po kilkumiesięcznym śnie, Alberta i jej mama, dwie myszki, wyszły z norki. Mama opowiedziała swojej córce o miłości, o tym cudownym uczuciu, dzięki czemu, Alberta wyruszyła w drogę w poszukiwaniu tego, czym jej rodzicielka się tak zachwycała. 

Ale jak wygląda miłość?

Gdzie jej szukać?

Może rośnie na drzewach? 

Książeczka jest dużego formatu, a po różowej kolorystyce wydaje się zaadresowana głównie do dziewczynek. Myślę, że przyjemność sprawi ona także chłopczykom, gdyż temat miłości jest tutaj uniwersalny. Bajeczka ma piękne ilustracje, które mogą zachwyci zarówno małych jak i tych większych czytelników. Polecam.

A zainteresowani mogą zakupić książkę dla swoich pupili na stronie księgarni Gandalf: tutaj

3 książki, part XIII

Witam Was trochę mroźnie w niedzielę. 

Dzisiaj kontynuuje wpis z zeszłego tygodnia na temat okładek. Będzie szybko i przyjemnie - przynajmniej dla oka. Jeżeli jednak chodzi o strefę książkową, to nie wiem, kiedy pojawi się kolejna recenzja, gdyż ostatnio nie mam czasu na czytanie. Przez ubiegły tydzień przeczytałam zaledwie 70! stron Śmierci w klasztorze autorstwa Adrianny Ewy Stawskiej. Bynajmniej z powodu nudy, czy nieciekawej treści. Jednak mam zamiar to szybko nadrobić, dowiedzieć się wreszcie jak pisarka pokierowała wydarzeniami. A także, muszę wreszcie przejść do kolejnych czekających w kolejne tytułów. Trochę się zawiodłam na sobie we wrześniu, gdyż myślałam, że będę w stanie przebrnąć przez więcej książek, a wyszło - nijako. Już nie nudzę, tylko przechodzę do tematu dzisiejszego wpisu, który brzmi:

Książki, które mają piękne okładki, zagraniczne

Myślę, że wszystkie te okładki są dość znane. W tamtym roku mieliśmy okazję poznać nową serię paranormalną. Jak dotąd, na polskim rynku wydawniczym pojawiła się tylko jedna część losów Ari, co mnie nieco smuci, gdyż naprawdę książka mi się spodobała, a sama historia wydała się niebanalna i inna od pozostałych. To, co podoba mi się w okładce, to na pewno wyraźne oczy dziewczyny, ta zieleń wręcz hipnotyzuje. A filetowa tonacja dodaje jeszcze więcej inności. Recenzję możecie przeczytać tutaj. 

Następnie mamy jedną z książek Jodi Picoult. Uwielbiam rudy kolor włosów i chyba dlatego ta okładka zwróciła moja uwagę. Zazwyczaj jest tak, że wszystkie okładki, na których są rude osoby podobają mi się. Taką już mam swoją dziwność. Książka ta czeka na mnie na półce od dwóch! lat. Dostałam ją na osiemnaste urodziny od licealnych koleżanek. Dziękuję bardzo. 

Ostatnia na liście jest powieść, której nie czytałam, a nawet nie mam w swoich zbiorach. Dotyk Julii ma w sobie to coś, co zachwyca czytelnika. Mam nadzieję tylko, że treść także dorówna oprawie. 

TED (2012)

Tytuł: TED

Premiera: 7 września 2012 [Polska], 29 czerwca [Świat]

Gatunek: Fantasy, Komedia

Produkcja: USA

Reżyseria: Seth MacFarlane

Scenariusz: Seth MacFarlane, Alec Sulkin, Wellesley Wild

Muzyka: Walter Murphy

Zdjęcia: Michael Barrett

John Bennett: Mark Wahlberg I

Lori Collins: Mila Kunis

Donny: Giovanni Ribisi

Robert: Aedin Mincks

Rex: Joel McHale

Jeżeli miałabym wyróżnić film, który wywoła u widzów sprzeczne odczucia, to z pewnością byłby to TED. Dlaczego? Dlatego, że oglądając go z chłopakiem mieliśmy różne odczucia, a także inne osoby, wykazały się całkowicie odmienną opinią do mojego Z., a tym bardziej do mojej skromnej osoby. Nie byłam na nim w kinie, jak dla mnie bardzo dobrze, bo żałowałabym straconych pieniędzy. Jednak jest to kwestia gustu i jeżeli ktoś lubi komedie typu: Komedia romantyczna czy Straszny film, to możliwe, że odnajdzie się w tym klimacie. TEDa chciałam obejrzeć, od kiedy zobaczyłam jego zapowiedź. Wydał mi się ciekawą produkcją, zabawną i pełną śmiesznych zwrotów akcji. Trochę moje wyobrażenie rozminęło się z wizją producentów. Chciałam się rozluźnić, a się tylko irytowałam, bo nie dostałam żadnych atrakcji. 

Kobieta z Piątej Dzielnicy - Douglas Kennedy

 „Jednak nawet jeżeli wiemy, że nie można od czegoś uciec, nadal usiłujemy to zrobić.”

Douglas Kennedy – zanim zajął się pisaniem, kierował teatrem w Dublinie. Jest autorem słuchowisk radiowych, scenariusza sztuki teatralnej, książek podróżniczych i powieści. Jego książki zostały przełożone na 18 języków, a jedna z nich doczekała się ekranizacji. W Polsce ukazały się: Fotografik, Posada, Grzęzawisko, Pokusa. W 2006r. Autor został uhonorowany tytułem Chevalier de l'Ordre des Arts et des Lettres przyznawanym przez Republikę Francuską za wybitne osiągnięcia w dziedzinie literatury.

Wierzycie w istnienie Anioła Stróża? Jeżeli nie, to na pewno po lekturze: Kobieta z Piątej Dzielnicy Douglas'a Kennedy'ego Wasze zdanie się diametralnie odmieni. Ale czy w tym przypadku można mówić o pozytywnej opiece? Tego dowiedziecie się z dalszej części tekstu...

„Życie każdego człowieka jest niezwykłe, lecz jednocześnie banalne i oczywiste.”

Poznajemy Harry'ego Ricks'a, kiedy przyjeżdża do Paryża i w momencie kłóci się z nieprzyjemnym recepcjonistą pewnego hotelu, czym w niemiły sposób rozpoczyna swoją przygodę w stolicy Francji. Mężczyzna ten jest po przejściach i znajduje się na zakręcie swojego życia. Co się dokładnie stało, czytelnik dowiaduje się znacznie później, co jest niesamowicie trzymającym w napięciu zabiegiem. Jest w trakcie rozwodu, córka się do niego nie odzywa, a także stracił pracę, przez co nie może wrócić do swojego zawodu profesora filmoznawstwa.

„W każdym mężczyźnie drzemie mały chłopiec. Kiedy czegoś pragną – kobiety – zasypują ją zabawkami w nadziei, że jej to dostatecznie pochlebi.”

Harry pewnego dnia przeprowadza się do obskurnego pokoiku w budynku zamieszkałym przez Turków. Sąsiedztwa nie ma sympatycznego, toczy bowiem bój z obleśnym Omarem. Jednak nie może sobie pozwolić na dogodniejsze warunki, gdyż go na nie po prostu nie stać. Próbuje pisać powieść. Dostał propozycję pracy jako nocny stróż, w bliżej nieznanej fabryce, którą od razu przyjmuje. Wszystko się zmienia w jego monotonnym trybie egzystencji z chwilą, kiedy poznaje Margit. Od razu czuje pożądanie i przyciąganie do tej dojrzałej kobiety i zaczynają się regularnie spotykać. Dosłownie regularnie, bo co trzy dni w godzinach od 17 do 20. Łączy ich namiętny seks, a także bagaż doświadczeń. Partnerka Harry'ego jest tajemnicza mimo tego, że opowiedziała wiele o swojej samotności i wcześniejszym życiu.

„...w każdym intymnym związku (szczególnie takim, który trwa wiele lat) zawsze jesteśmy współwinni czynów drugiej osoby.”

Rozmowy tych dwóch postaci były szczere, a także ujmujące. Każde z nich miało wiele do powiedzenia. Mężczyzna cieszy się z tych spotkań, wreszcie ma kogoś do rozmowy, do żalenia się – i nie tylko. Ale Margit wydaje się wiedzieć wszystko, jakby pojęła ideologię życia, a swojego towarzysza znała na wylot i śledziła jego każdy krok. Harry przyjechał do Paryża z rozkopanym światem, z pustką i niewiedzą co do kolejnych swoich kroków. A kiedy już zaczęło mu się wszystko w jakiś sposób układać, na nowo coś się skomplikowało. Wszyscy ci, którzy skrzywdzili go – bardziej lub mniej – ponieśli swoja karę, a on został w to wmieszany, mimo swojej niewinności. Czy ktoś chce go wrobić? A może ktoś go chroni? Jak dalsze losy bohatera się potoczą, tego oczywiście nie zdradzę!

„Każdy chce, by zadośćuczyniono doznanym przez niego krzywdom. Każdy pragnie >>wyrównania rachunków<<”

Autor wybrał idealną, pełną emocji i szczerości pierwszoosobową narrację, która jest ogromnym plusem jego dzieła. Harry może wydać się nudnym człowiekiem – profesor próbujący napisać książkę, filmoznawca. Ale jest to przede wszystkim osoba po przejściach, która – po przejrzeniu jego doświadczeń – wcale taka niewyrazista nie jest. Douglas Kennedy utrzymuje przez całą powieść nutę tajemniczości i napięcia. Posługuje się on barwnym językiem, a bohaterowie są przemyślenie wykreowani. Widać, że pisarz wiele czasu szlifował wszystko, aby było idealne i realne – i tak w zasadzie jest. Jeżeli ktoś oczekuje bajecznego i romantycznego Paryża, to z pewnością się zawiedzie. Autor zaoferował czytelnikowi tę mroczniejszą i bardziej ponurą stronę tego miasta, w której człowiek nie czuje się bezpieczny – a na pewno jest obserwowany na każdym kroku. To, co mi przeszkadzało, to wielość wplatanych słów i wyrażeń po francusku, z których znaczna część nie została przetłumaczona. Jednak to nie przeszkodziło mi w pozytywnym odebraniu tej lektury, tylko dało lepszy obraz Francji i tamtejszego sposobu bycia.

„To zdumiewające, jak bardzo się zadręczamy przed przekroczeniem niebezpiecznej granicy. A później, kiedy w końcu zdobywamy się na odwagę i wykonujemy decydujący krok, natychmiast tego żałujemy.”

Osobiście polecam Kobietę z Piątej Dzielnicy, przy której spędziłam intensywnie i emocjonalnie swój czas. Harry znalazł się na dnie, a ja kibicowałam mu z całego serca, aby się podniósł z tego i zaczął normalnie funkcjonować. A przede wszystkim, żeby miał dla kogo żyć, bo to było mu potrzebne. Douglas Kennedy zagwarantował czytelnikom świetną powieść, prawdziwą i dającą wiele nauk. Nie zostaje mi nic innego, jak tylko zapoznać się z innymi tytułami autora, aby przekonać się o poziomie jego warsztatu, a także kreatywności. 

Premiera książki: 26 września

Za książkę dziękuję:

Kącik tematyczny, part V

Witam Was deszczowo. Jak widać po tytule wpisu, wracam do kąciku tematycznego, który mam nadzieję odżyje. Mam także wiele rzeczy do napisania na bloga. Jutro pojawi się recenzja książki: Kobieta z Piątej dzielnicy, którą gorąco polecam, a swoją premierę będzie miała już 26 września. Powstał także film o tym samym tytule, który mam zamiar obejrzeć, aby porównać książkę z ekranizacją. Ale tymczasem, wracam do zamierzonego tematu wpisu, który brzmi: Po co mi stosik?

No właśnie, po co mi stosik? Czy to jest chwalenie się innym, że mi przybyło trzydzieści książek w tym miesiącu i praktycznie wszystkie są darmowymi egzemplarzami od wydawnictw, portali i innych księgarni internetowych? Jaki jest w ogóle sens w robieniu zdjęć poszczególnym zbiorom, skoro i tak to mało innych interesuje, a na pewno wzbudza u niektórych zazdrość. No jaki?

Kiedy zaczęłam publikować stosy? W sumie już na samym początku, od kiedy prowadzę blog. Spodobała mi się ta idea u innych blogowiczów i sama postanowiłam się chwalić - chociaż o chwalenie wcale mi tutaj nie chodziło i dalej nie chodzi, a raczej o prezentację i stały punkt/cykl na blogu. Tak naprawdę dopiero później zaczęłam się zastanawiać nad tym tematem bardziej. Zaczęłam od siebie, od rozliczenia się z własnym poglądem... 

Otóż, dalej lubię podziwiać stosiki u innych, kiedy są ładnie zaprezentowane i podpisane w interesujący dla mnie sposób. Sprawdzam wtedy wydawnictwa, oglądam ich oferty... Właśnie dzięki stosikom [a także samym recenzjom] poznaję nowe wydawnictwa, które wcześniej moja zacofana osoba nie kojarzyła. 

W tym roku nie kupiłam sama żadnej książki. Takie było moje postanowienie, a dodatkowo brak funduszy ułatwił mi to zadanie - przynajmniej jak na razie, bo jeszcze nie mamy grudnia, a wiele może się zmienić. I tak naprawdę to, co pokazuję regularnie co miesiąc, to są pozycje związane ze współpracami, albo takie tytuły, które dostałam w prezencie - także znaczna mniejszość. W takim momencie nasuwa się mi i Wam pewnie pytanie, a raczej stwierdzenie - Ona prowadzi bloga, bo ma korzyści! Oczywiście, że mam korzyści, nie muszę płacić, a dostaję książkę, taką, którą w normalnych warunkach także bym chciała przeczytać. Czasem biorę inną tematykę, aby sprawdzić siebie czy gatunek. Nie sprzedaję swoich książek, ale nad tym nie chciałabym się tutaj rozpisywać. Jak zakładałam bloga, nie sądziłam, że będę współpracowała, tak, szybko zaczęłam to robić, a teraz mam limity i nie robię niczego na siłę. Widać po moich stosach, że są momenty, kiedy czytam więcej - wtedy są znacznie rozmaitsze, chociaż, kiedy taki zbiór ma więcej  niż dziesięć książek, a wszystkie od wydawnictw, mam wyrzuty sumienia. 

Nie pokazuję książek, aby się pochwalić! Bawią mnie stosiki, dają mi obrazowość tego, co mi przybyło w bibliotece. Tak, mogłaby, robić zdjęcia, ale chować je w komputerze i nie prezentować na blogu. Daje mi to pewnego rodzaju przyjemność, zwłaszcza, kiedy w komentujący napisze coś na temat danego tytułu i nawiąże się relacja. Szczerze powiedziawszy, sama nie umiem komentować czyichś stosów, zwłaszcza, kiedy nie mają komentarza, a żadnej z pozycji nie miałam okazji poznać. Lubię czytać o tym, w jaki sposób książka trafiła do kogoś, dlaczego właśnie zdecydował się na ten tytuł. Sama, kiedy tylko mogę i mam czas, rozpisuję się o swoich zdobyczach, bo lubię, a także dlatego, że ktoś może się dzięki temu nieco więcej dowiedzieć o mnie, moim czytelnictwie i guście. Także denerwuje mnie, kiedy na blogu widnieje tylko zdjęcie, bez żadnego podpisu... 

Jeszcze jest jedno zjawisko, które mnie trochę irytuje, ale chyba jest to związane z moim sposobem pisania bloga. Nie lubię, kiedy stosy pojawiają się parokrotnie w ciągu miesiąca. Sama robię takie podsumowanie końcem miesiąca i mam wszystkie zdobycze z całego miesiąca w jednym miejscu. Przez to, na blogu nie robi się większy bałagan - według mojej opinii. 

To, co można także zauważyć, to wielkość stosu i rodzaj. Czasami ilość książek w stosie jest zbyt duża w porównaniu do intensywności pojawiania się recenzji na blogu. Oczywiście mówię tutaj o egzemplarzach recenzenckich. Wyjątkiem mogą być wakacje w przypadku uczniów czy studentów, którzy mogą sobie wtedy pozwolić na więcej lektur - niekoniecznie tych szkolnych. Stosy są odzwierciedleniem naszego czytania i gustu - tak jak już wspominałam nieco wyżej. Przez nie, prezentujemy swoją osobę i nawet szacunek do siebie i tego, co robimy. Może i się mylę i gadam głupoty, ale tak w tym momencie uważam. 

Nieśmiertelność duszy. Podróż między wcieleniami - Lisa Williams

Lisa Williams to medium i jasnowidz o niezwykłej umiejętności komunikowania się z bliskimi i przyjaciółmi, którzy udali się na drugą stronę. Posiadanie tego daru pozwala jej zrozumieć sens istnienia i pomagać wielu ludziom na całym świecie, którzy zadają pytania o cel swojej podróży przez życie.

Kiedy siegnęłam po książkę Nieśmiertelnośćduszy. Podróż między wcieleniami nie wiedziałam co mam o niej myśleć i czego się spodziewać. Jestem otwarta na takie tematy i wizje. Nie wierzę do końca we wróżki, medium, czy jasnowidztwo – a raczej w intensywność tego daru. Dla mnie jest to coś intymnego, co nie powinno być pokazywane publicznie, a sesje oferowane przez telefon – jak w przypadku niektórych programów telewizyjnych, które bardziej śmieszą widza, aniżeli cokolwiek wnoszą w jego życie.

Książka podzielona jest na IV części, a te natomiast na krótkie rozdziały. Przyznam szczerze, że pierwsze dwie – trzy części bardzo mnie interesowały, wczułam się i naprawdę wierzyłam w to wszystko, ale później zaczęłam być coraz bardziej sceptyczna. Zależy od podejścia i od tego, na ile jest się otwartym na poznawanie danego zagadnienia. Żyję w świecie realnym, wierze w duchy, w kontakty z nimi, w sesje i odwiedzanie przez zmarłych swoich bliskich. Ale kolejne miejsca, do których musi przejść dusza, nie do końca mnie przekonały. Może to jest prawda, nie mówię, że nie. Ale w tym momencie nie jestem w stanie zaufać tym wszystkim twierdzeniom, zdaniom i słowom, które daje ten tytuł.

Zaciekawiły mnie wzmianki o różnych sesjach medium, o tym, że ludzie są naprawdę cyniczni, ale potrafią uwierzyć mimo wszystko w ten dar. Komunikacja taka jest piękna – ale pod warunkiem, że jest całkowicie kontrolowana. Autorka pisze lekko, a słowa kieruje bezpośrednio do czytelnika, przez co ma się wrażenie, że siedzi ona z Tobą na kanapie i opowiada ci o zawiłych losach i etapach, jakie musi przejść Twoja dusza. Medium jest bezpośrednia i nie wstydzi się mówić o swoim życiu. Nieśmiertelność duszy. Podróż między wcieleniami jest lekturą tylko i wyłącznie dla tych, którzy nie są sceptycznie nastawieni do tematu związanego z duszami i kontaktem z nimi. Lisa Williams opowiada bardzo dokładnie o tym jak odkryła swój dar i jak wzbraniała się przed nim. Jednak to on był jej przeznaczeniem. Osobiście wierzę w duchy, uważam, że kontakt ze zmarłymi może być potrzebny danemu człowiekowi. Historie jednak, które przytacza nam autorka momentami wydają się nad wyraz nierealne i zbyt... bajkowe. Na pewno niektóre rozdziały pomogą nam zrozumieć różne rzeczy, które dzieją się wokół nas, a nie do końca potrafimy je wytłumaczyć racjonalnie. Bo być może właśnie tej racjonalności należy się pozbyć? Jeszcze jedno na co zwróciłam uwagę to to, że dzięki tej lekturze można pogodzić się ze śmiercią, przekonać się, że jest jeden absolut, a my jesteśmy jego częścią. Wszystko to, co teraz mamy w życiu jest nam zapisane i niczego więcej nie potrzebujemy, a śmierć jest nam pisana, właśnie w tej chwili, w której ona się dokona – poza jednym wyjątkiem, którym jest nagłe, nieplanowane samobójstwo.

Każdy z nas ma swojego anioła stróża, który chroni przed złem, a później przygotowuje nas do opuszczenia ziemskiej powierzchni i przejścia na drugą stronę. Nieśmiertelność duszy. Podróż między wcieleniami jest ciekawą pozycją, dzięki której można się wiele nauczyć i wynieść dużo wniosków. Osobiście polecam, tylko niedowiarki i tak nie uwierzą w to wszystko co jest napisane na tych kartach, bo nawet dla mnie, większość jest nierzeczywista i dla mnie nie do pojęcia. 

Za książkę dziękuję:

Zapraszam

Witam Was serdecznie w ten ciepły, jeszcze letni poranek. 

Za moment idę gotować obiad, ale teraz chciałabym Was zaprosić w pewne miejsce w sieci. Tematyka taka jak tutaj, filmy, muzyka, a przede wszystkim książki. Przeglądając statystykę swojego bloga, zauważyłam, że jeden adres - którego wcześniej nie znałam - zajrzał do mnie kilkakrotnie, no może trochę więcej, bo inaczej bym go nie dostrzegła. Zaciekawiona, kliknęłam w adres strony. Blog głównie książkowy. Zaglądam dalej, czytam o autorce... a tam taka ogromna niespodzianka. Nie wiem, czy myślała, że jej nie zauważę, że się schowa przede mną, ale się jej nie udało! Otóż, już wszystko tłumaczę. Moja koleżanka z liceum, z którą nie widziałam się od... zakończenia trzeciej klasy - no dobra, od matury! Założyła bloga, ma mnie w linkach, czyta mojego bloga - chyba - a jeszcze nie dała większego znaku o sobie. Znalazłam ją! Czuję satysfakcję z tego powodu. Zapraszam Was oczywiście do czytania jej bloga, bo z tego co widzę jest bardzo ciekawy. Znajdziecie tam szczere recenzje książek, ale również i filmów. Ola/Pikuś ma ciekawy gust, a także niebanalną wyobraźnię, więc myślę, że z pewnością odnajdziecie się w tym miejscu i polubicie autorkę. 

Na pewno już po samych książkach, które są ulubione, a także te, które autorka ma zamiar przeczytać, można zauważyć, że to nie jest zwykła czytelniczka, tylko książkoholiczka, która nie chwyta się byle czego. Zapraszam Was serdecznie do zajrzenia na bloga. Klikając na powyższe zdjęcia przeniesiecie się na odpowiednią stronę. 

Chciałabym Was jeszcze zaprosić,a  raczej zachęcić do przeczytania mojej ostatniej opinii, na temat książki Jacka Getnera: Dajcie mi jednego z was. 

Pozdrawiam i życzę miłego dnia.

Dajcie mi jednego z Was - Jacek Getner

Kto lubi film, a raczej serie filmów Piła, ten z pewnością polubi książkę Dajcie mi jednego z was, której autorem jest Jacek Getner. Fabuła bardzo kojarzy się z właśnie tą produkcją. Może i nie ma w niej tyle drastycznych scen, ale zagadka i dobór osób zastanawia i daje do myślenia.

Czterech sobie nieznanych mężczyzn trafia nagle do zamkniętego pomieszczenia. Nie pamiętają jak się tam znaleźli, nie wiedzą w ogóle co myśleć o tej sytuacji. Przemawia do nich tajemniczy Głos, który wiele wycierpiał – przynajmniej on tak twierdzi – właśnie przez tych facetów. Szczęściarz, Przystojniak, Prorok i Kapral – takie są ich pseudonimy – chcą się wydostać z więzienia, jednak jest to niemożliwe, bowiem są pod stałą kontrolą. Istnieje jedna zasada, jedno zadanie, które powinni wykonać. Trzech z nich musi wskazać czwartego, który umrze za ich dokonane winy. Oczywiście nie chcą przystać na te warunki, a jedyne co ich ciekawi, to to, kim jest osoba, która mści się na nich i uważa się za Sąd Ostateczny.

"- Czym jest życie wobec śmierci? Życie trwa moment, ułamek sekundy, można je zniszczyć w każdej chwili. Śmierć za to jest wieczna i nic jej nie przerwie.”

Książka nie jest obszerna, ale to nie psuje odbioru fabuły. Pomimo zaledwie 160 stron, autor zaciekawia czytelnika i wprowadza wiele wydarzeń i faktów związanych z życiem obecnym i przeszłym czterech więźniów. Odbiorca absolutnie nie ma prawa dowiedzieć się i domyślić tego, jakie pisarz zafunduje zakończenie i co chciał osiągnąć owym podstępem owy Głos. Czy kierowała nim jedynie chęć zemsty?

Niektóre informacje, opisy i retrospekcje oczywiście mogły zostać bardziej rozwinięte i rozbudowane. W całości odczuwa się pewną tajemnicę, może za sprawą niedomówień i ograniczonej wiedzy o samej kreacji postaci. Co ciekawe, autor posługuje się jedynie pseudonimami mężczyzn, które odzwierciedlają ich charakter, usposobienie czy wykonywany zawód – chociaż nie wiem czy w przypadku Proroka można mówić o „zawodzie”. Oczekiwałam rozlewu krwi, Dantejskich scen czy większej ilości emocji, a dostałam postaci, które wydały się pogodzone ze swoim losem – za szybko! Nie zabrakło kłótni oraz zwierzeń, dających wiele tej historii, ale mimo wszystko, było tego – jak dla mnie – za mało. Styl autora jest przyjemny i lekki w odbiorze, a bohaterowie reprezentują sobą różne cechy osobowości, co jest tutaj bardzo dużą zaletą. Jednak Głos mnie zawiódł – mógł być bardziej bezwzględny, stanowczy i nie wchodzić w niepotrzebne dyskusje z pojmanymi.

„...namiętność to nie miłość. Uczucia nie należy mylić z pożądaniem.”

Dajcie mi jednego z was jest dobrze skonstruowanym kryminałem, który może zdobyć plusy u fanów gatunku lub tych, którzy dopiero zaczynają z nim. Jest nietypowy w swoim wykonaniu, bowiem zabrakło mi napięcia i zaskakujących obrotów akcji, jednak ciekawość rozwiązania i dowiedzenia się prawdy wygrała, a książka mnie wciągnęła w swój świat. Trochę wszystko było zbyt spokojne, co nie znaczy, że nudne – bo absolutnie się nie nudziłam podczas czytania. Wydaje mi się, że Jacek Getner jeszcze zaskoczy swoich odbiorców, bo ten kryminał, to tylko przedsmak jego możliwości i kreatywności. 

Za książkę dziękuję serdecznie autorowi. 

Na temat Jacka Getnera możecie przeczytać tutaj. 
Blog Jacka Getnera: jacekgetner.blog.onet.pl/

Baza recenzji Syndykatu Zbrodni w Bibliotece 

3 książki part XII

Dzień dobry wszystkim. 

Jak co niedzielę, prezentuję swój cykl na temat trzech książek. Seria ta już powoli dobiega końca, bowiem kategorie i tematyka się wyczerpała. Przynajmniej z tego, co przygotowałam. Jeżeli macie pomysły na kolejne wpisy z chęcią je przeczytam i być może zrealizuję. Szczerze powiedziawszy, dopiero później mój cykl na blogu skojarzył mi się z tym, co stworzyła K r e a t y w a, a mianowicie Top 10, w którym Wy także braliście udział - a przynajmniej większość z Was. Przepraszam, jeżeli Wy też widzicie podobieństwo.

Tytuł wpisu:

Książki, które mają piękne okładki, PL

Powyżej prezentuję Wam trzy okładki, które od dopiero jakichś dwóch miesięcy są mi znane i podziałały na mnie jak magnez. Są barwne, wymowne i klimatyczne. Pierwszą z lewej najchętniej bym zjadła, w domku z środkowej - zamieszkała, a kwiaty z trzeciej wąchała i piła z tej filiżanki. Ach! Działają na mnie takie chwyty wydawnictw. Jak na razie żadnej z tych książek nie czytałam, bo nie miałam okazji. Jednak jak taka się nadarzy, z chęcią porównałabym to, czy treść także jest taka elektryzująca i wciągająca jak widok tych okładek. 

Nie tak dawno pisałam Wam, że wiele razy kupiłam książkę ze względu na okładki. Tak, jestem wzrokowcem i być może to wada w tym przypadku. Piękny obraz nie zawsze jest jednak wyznacznikiem samej treści książki. Ale faktem jest to, że pobudza zmysły czytelnicze i zachęca do sięgnięcia po dana lekturę. Niektórzy wolą starsze wydania książek, inni te młodsze, nowsze, być może nowocześniejsze. Ale tak naprawdę, jedyne co się liczy, to historia zawarta na kartach. 

YUMA (2012)

Tytuł: YUMA

Premiera: 10 sierpnia

Gatunek: Dramat, kryminał, sensacyjny

Produkcja: Czechy, Polska

Reżyseria: Piotr Mularuk

Scenariusz: Piotr Mularuk, Wojciech Gajewicz

Muzyka: Jan P. Muchow

Zdjęcia: Tomasz Dobrowolski, Paweł Dyllus, Jacek Podgórski

Zyga: Jakub Gierszał

Młot: Jakub Kamieński

Kula: Krzysztof Skonieczny

Bajadera: Helena Sujecka

Majka: Karolina Chapko

Halinka: Katarzyna Figura

Opat: Tomasz Kot

Rysio: Kazimierz Mazur 

Ernest: Tomasz Schuchardt

W sierpniu miałam tę przyjemność, że byłam w kinie aż dwa razy, co stanowi swego rodzaju rekord. Pierwszy raz zawdzięczam swojej siostrzenicy, z którą obejrzałam Meridę Waleczną, o której pisałam Wam w wcześniej. A na drugim seansie byłam ze swoim chłopakiem, któremu przy okazji dziękuję za to. ;)

YUMA 

Słowo to wywodzi się z rejonów nadgranicznych i określało rodzaj przestępstwa polegający na kradzieży towarów w zachodnich wtedy sklepach, głównie w niemieckich. W trakcie ewolucji często było używane również do określania kradzieży luksusowych aut na terytorium Niemiec i przetransportowaniu ich do Polski (rzadko). W każdym z przypadków element kradzieży poza terytorium Polski był najbardziej istotny i to właśnie on nadawał podstawowego znaczenia temu słowu i odróżniał go od standardowej kradzieży. Zwany był wtórnym, słowiańskim, sprawiedliwym podziałem dóbr osobistych.

Czerwone gardło - Jo Nesbø

Jo Nesbø urodził się w roku 1960 w Oslo. Należy do najgłośniejszych skandynawskich autorów kryminałów, a jego biografia jest naprawdę nietuzinkowa. Z wykształcenia ekonomista; pracował jako makler i dziennikarz. Finanse porzucił jednak dla pisania. Jest też muzykiem rockowym, członkiem zespołu Di Derre, dla którego pisze teksty. Nagrał płytę solową. Jego powieści kryminalne tłumaczone są na ponad dwadzieścia języków i od dawna królują na listach bestsellerów. Cykl kryminałów z komisarzem Harrym Hole zdobył kilkanaście nagród krajowych i zagranicznych, w tym amerykańskich i brytyjskich. *

Są takie książki, które ciężko się zaczyna, ale równie ciężko kończy. Jest to spowodowane tym, że fabuła wciąga po jakimś czasie, aby całkowicie czytelnika przenieść w opisywany świat. Prawdą jest, że bardzo mozolnie przechodziłam przez pierwsze strony tej lektury, ale później, nie mogłam się od niej oderwać. Osobiście uważam, że Czerwone gardło jest jednym z lepszych kryminałów jakie miałam okazję czytać, a wydarzenia w nim opisywane są doskonale dopieszczone. Jest to książka dla tych, którzy nie boją się stanąć oko w oko z neofaszystami, a także z czasami drugiej wojny światowej, a zwłaszcza z tym, co się działo na froncie. Ale po kolei, już wszystko tłumaczę.

Akcja toczy się w dwóch okresach czasowych. Raz jest to okres drugiej wojny światowej i lata tuż po niej, a także aktualnie, czyli rok 1999-2000. Głównym bohaterem jest Harry Hole, który nie jest zwykłym śledczym, jest naprawdę genialnym człowiekiem, który ma jedną wadę – jest alkoholikiem. Ma partnerkę zawodową Ellen, z którą dobrze mu się pracuje, a także przyjaźni. Wszystko się zmienia w życiu tego samotnika w momencie, kiedy z różnych powodów zostaje komisarzem. Musi nauczyć się współpracować z nowym zespołem. Niespodziewanie odnajduje ślad przemytu karabinu märklin i chce odnaleźć sprawcę. Wraz z tym tropem łączą się także zabójstwa, jednak motyw jak na razie nie jest prosty do odgadnięcia. Na wojnie natomiast obserwujemy grupę mężczyzn, którzy zdradzili swoja ojczyznę w imię Hitlera i jego poglądów. Współcześnie jednak widzimy starszego pana w płaszczu i kapeluszu, który zamówił dla siebie tą śmiercionośną broń, nie znamy jego zamiarów, nie wiemy kto to jest, ale wiadomo tylko tyle, że jest jednym z tych młodych chłopaków, którzy walczyli na froncie.

„Bóg w swej mądrości urządził wszystko tak, że poddańcze istoty są najszczęśliwsze wtedy, gdy mogą słuchać i służyć swojemu panu. Wystarczy przyjrzeć się dzieciom i dorosłym, mężczyznom i kobietom. Nawet w tak zwanych krajach demokratycznych słabi dobrowolnie oddają władzę elicie, silniejszej i mądrzejszej od nich. Tak po prostu jest. A ponieważ wszystkich nas stworzył Bóg, obowiązkiem wszystkich istot stojących wyżej jest zapanowanie nad wszystkimi istotami niższymi.”

Harry Hole, swoją postawą bardzo mi się spodobał. Jest w nim coś przyciągającego, coś dzięki czemu czułabym się przy nim bezpieczna. Bardzo polubiłam także Ellen, która pomagała mu w tym śledztwie. Mężczyzna mimo swojego poważnego problemu, potrafi trzeźwo myśleć i jest niezastąpionym śledczym, ma bystry umysł i szybko potrafi poskładać wszystkie elementy w całość. Sama akcja jest różna. Na początku wlecze się, bowiem czytelnik jest wprowadzany w całą historię zarówno tę toczącą się w latach czterdziestych, jak i tę na przełomie 1999 roku i 2000. Ale jednak po przekroczeniu tych 150-ciu stron, dałam się całkowicie porwać wydarzeniom i światu, który wykreował Jo Nesbø. Ciągle odczuwałam niepewność, nie miałam pojęcia co może się stać za moment, w kolejnym krótkim rozdziale. Autor precyzyjnie przemyślał swoją powieść i każdy detal jest dobrze dopracowany, przez co nie można odnaleźć żadnych błędów. A motyw kryminalny jest ciężki do odgadnięcia, osobiście miałam problemy, aby dobrze wskazać sprawcę całego zdarzenia, a tym bardziej nie mogłam odgadnąć tego, co nim kierowało. Pisarz zaskoczył mnie, ale samo zakończenie nie zaspokoiło mojej ciekawości, jakby jeszcze coś było do powiedzenia w tej książce.

Na pewno sięgnę po inne książki z serii o Harry'm, bo uważam po przeczytaniu tylko Czerwonego gardła, że cykl ten musi być świetny, wciągający, a także trzymający w napięciu. Polecam fanom kryminałów, naprawdę warto.

* Informacje o autorze zaczerpnięte ze strony: http://jonesbo.pl/o-autorze.html

Za książkę dziękuję:

Baza recenzji Syndykatu Zbrodni w Bibliotece 

Nowy regał

Tak jak już Wam jakiś czas temu wspominałam, u mnie w pokoju zaszły małe zmiany. Musiałam zaopatrzyć się w nowy regał, gdyż książki mi się nie mieściły. Na szczęście, mam najwspanialszego chłopaka pod słońcem, bowiem to on pomierzył wszystko, zaprojektował i... skonstruował to, co możecie zobaczyć na zdjęciach poniżej. Nie będę tutaj pisała, jaki jest wspaniały, cudowny, bo chyba on to wszystko wie, a nie chcę go zawstydzać przed Wami. ;) Musiałam jednak się pochwalić nowością, bo jestem z niej bardzo dumna. !

Moje książki chyba się rozmnożyły! Byłam pewna, że nowy regał pomieści wszystkie, powtarzam WSZYSTKIE, które dotychczas zdobiły poprzednią biblioteczkę. Ale się bardzo poważnie myliłam. Nie dość, że aktualny regał jest zapełniony, to ten drugi [pierwszy] jest w połowie zajęty. Teraz nie jestem pewna, w jaki sposób mieściły mi się do niedawna książki. ? Wydaje mi się, że z tym problemem nie tylko ja się borykam, więc więcej Wam o tym marudzić nie będę. 

Powyżej widzicie jak nagi nowy regał się prezentuje. A na monitorze natomiast dostrzec można obraz z bajki  Monster High, którą w trakcie robienia zdjęcia oglądała moja siostrzenica. Poniżej już widać efekt po przeniesieniu większości książek. Znajdują się tutaj na dwóch wyższych półkach powieści wampiryczne i ogólnie paranormalne, a także trylogia Millennium, która kolorystycznie się wkomponowała z resztą, niżej są kryminały i thrillery głównie, następnie Jodi Picoult i Sparks, a jeszcze niżej kolejna dawka kryminałów, thrillerów, sensacji i małej fantastyki. Półka nad biurkiem także jest nowa, zapełniają ją filmy, kuferek z filmami oraz książki głównie od Wydawnictwa Studio Astropsychologii. Całość jest podświetlana, co jest bardzo miłym elementem regału.

A tutaj, możecie zobaczyć ile jeszcze książek pozostało w drugiej biblioteczce. Owszem, pozostało jeszcze kilka półek, które mam nadzieję, nie zapełnią się szybciej niż za rok, czy nawet dłużej. Bo miejsca u siebie w pokoju praktycznie już nie mam. ;)

Jak może zauważyliście, u mnie na blogu znowu zaszły zmiany. Musiałam się pozbyć poprzedniego tytułu, bo mnie bardzo irytował. Skomponowałam chyba najprostszy jaki mógłby tylko być i jest - moim zdaniem - lepiej. Dodałam także nieco koloru, zielone linki, oraz kreska oddzielająca kolumnę boczną. Także zdjęcia poszczególnych stron się zmieniły na kolorowe. I dodatkowo znalazł się tam nowy odnośnik do filmów, o których coraz częściej tutaj piszę. 

Na dzisiaj to tyle, mam nadzieję, że jutro albo w środę przybędę do Was z nową recenzją. Pozdrawiam Was cieplutko i życzę miłego dnia. 

3 książki part XI

Nie będę zbyt przedłużać dzisiejszym wstępem. Powoli wracam do blogowego świata. Postaram się nadrobić odwiedziny u Was na blogach, chociaż ciężko to uczynić. ;) Kontynuuję temat z poprzedniego tygodnia, który dotyczył tych książek, które przeczytałam dzięki współpracy. Jest wiele tytułów, które chciałabym wyróżnić, jednak jest miejsce tylko na trzy pozycje, które najbardziej mnie do siebie przyciągnęły i zaintrygowały. Dzisiaj także będzie nieco inaczej i krócej. Dlaczego? Dlatego, że wytypowałam dzisiaj tylko dwa podpunkty listy. 

Tytuł wpisu:

Książki, które przeczytałam dzięki współpracy, zagraniczne 

Tak, dzisiaj będzie nieco inaczej, być może wyjątkowo. Nie zawsze łatwo jest wyróżnić książki, które najbardziej się podobały. A tymczasem mam ograniczoną pulę tytułów, gdyż lista ogranicza się do tych, które otrzymałam do recenzji. Wiele zawdzięczam współpracom z wydawnictwami czy księgarniami. Zresztą pisałam o tym także w zeszłym tygodniu. 

Pierwsza książka, która mnie zszokowała i sprawiła, że bolało mnie całe ciało podczas czytania, to nic innego, tylko: Dziewczyna z sąsiedztwa Jacka Ketchum'a. Chyba najgorsze w przypadku tej powieści jest jej realność i fakt, że wydarzenia miały miejsce w rzeczywistości. Autor ten - przynajmniej tak mi się wydaje - pokazuje najpotworniejsze cechy człowieka, który tak naprawdę wyzbywa się swojego człowieczeństwa. Kto może być zdolny do wyrządzania tak ogromnej krzywdy drugiemu bliźniemu? Odpowiedź jest prosta: tylko potwór. Odsyłam Was do swojej recenzji tej książki. Spotkałam się także z opiniami osób, które twierdziły, że spodziewały się więcej po tym tytule, że więcej okrucieństwa ukazane zostało w ekranizacji. Każdy inaczej odbiera książki, dla mnie to co pisarz pokazał odbiorcom w książce wystarczyło, aby się przerazić i zastanowić nad makabrą. A jestem fanką mocnych wrażeń! Sama jeszcze filmu nie oglądałam, ale jak tylko będę miała ku temu sposobność, nadrobię to. A książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Polskiej Księgarni FONT.

Druga na liście nie jest wcale jedna książka. Bardziej chodzi tutaj o autora, którego polubiłam i miałam okazję czytać dzięki współpracy z Wydawnictwem Esprit. Marcel Pagnol. Najpierw miałam okazje zapoznać się z Żoną piekarza następnie zabrałam się od końca od autobiografii autora, którą możecie zobaczyć na fotografii obok: Czas tajemnic, która jest drugą częścią historii o młodym Marcelu. A dopiero później przeczytałam: Chwałę mojego ojca. Zamek mojej matki, czyli pierwszą część autobiografii. Tak naprawdę, nie umiem opisać, co najbardziej podoba mi się w stylu pisania tego autora, jest klimatyczny i przyjemny dla czytelnika. Chyba każdy musi sam ocenić jego twórczość według swojej miary. Odsyłam  Was do poszczególnych recenzji: Żona piekarza, Chwała mojego ojca. Zamek mojej matki, Czas tajemnic.

I tyle by było na dzisiaj z tej listy trzech [dwóch] książek. Pozdrawiam Was serdecznie i życzę miłego tygodnia nauki i pracy. Aktualnie wracam do książek, czeka mnie: Czerwone gardło, przez które jak na razie ciężko mi się przechodzi. Ale mam nadzieję, że to się zmieni, a cała historia jeszcze mnie wciągnie. 

Duma i uprzedzenie - Jane Austen

Wydaje mi się, że większość z Was miała już do czynienia z tym tytułem, jakim jest: Duma i uprzedzenie. Nie pamiętam, szczerze powiedziawszy, czy oglądałam ekranizację tego romansu, ale wydaje mi się, że tak. Jednak jestem fanką filmów z Keirą Knightley, bo nadaje się do klasycznych postaci i ekranizacji typu Love Story. Ta powieść już dawno była w moich planach, jednak ciężko było mi się za nią zabrać. Kiedy już tego dokonałam, zatrzymałam się na początkowych stronach, gdyż moja cierpliwość została wystawiona na próbę. Tak, ciężko było mi się przyzwyczaić do poszczególnych postaci i ich stylu bycia. Dopiero po miesiącu odważyłam się powrócić do losów Elizabeth i jej rodziny. Ale, aby dokończyć tę książkę, musiałam odłożyć swoje dumę i uprzedzenie wysoko na półkę i się dobrze rozluźnić, żeby przyjąć historię na swoje słabe barki.

Klasyka nigdy nie była moją faworytką. Zdecydowanie wolę współczesne powieści o lekkim zabarwieniu romansu. Oczywiście są pewne wyjątki, a swoje czytelnicze serce i głodne miłości oraz głębokiego uczucia, całkowicie oddałam Margit Sandemo, norweskiej pisarce, która nieraz zachęciła mnie do sięgania po powieści, których akcja toczy się w dawnych czasach. Wiele dobrego słyszałam także o Jane Austen, dlatego też jak postanowiłam tak zrobiłam i przeczytałam Dumę i uprzedzenie. Nie przedłużając jeszcze bardziej tego wstępu, wracam do meritum, a raczej dopiero je rozpoczynam...

„Nie możesz ze względu na jednego człowieka zmienić powszechnego poglądu na zasady czy prawość ani usiłować wmówić w siebie czy też we mnie, że samolubstwo to roztropność, a nieświadomość niebezpieczeństwa to gwarancja przyszłego szczęścia.”

Cała historia toczy się na przełomie XVIII i XIX wieku w Angielskiej prowincji, a główną omawianą tutaj rodziną jest rodzina Bennet'ów, która ma na wydaniu piątkę córek. Dwie najstarsze, Jane i Elizabeth są rozsądnymi młodymi damami, natomiast ich dwie najmłodsze siostry, Lidia i Kitty, mają w głowie jedynie oficerów i marzenia o ślubie z jednym z nich. Nadzieja pani Bennet, której największym marzeniem jest wydanie córki za mąż wzrasta z momentem przybycia do Netherfield pana Bingley'a wraz ze swoimi towarzyszami podróży. Pan Bingley, jak można było przypuszczać, żywo zainteresował się Jane i bardzo dużo czasu z nią spędzał na rozmowach. Pan Darcy, który przyjechał wraz ze swoim przyjacielem do jego majątku, wydał się niedostępnym i niesamowicie dumnym człowiekiem. Nie rozmawiał praktycznie z nikim, a jeżeli z kimś zamieniał słowo, to nie zawsze był uprzejmy. Elizabeth była także dla niego chłodna, a także nie szczędziła niemiłych słów wobec niego. Wszystko się zmienia w momencie, kiedy pan Bingley musi wyjechać do Londynu w interesach, a nazajutrz za nim pojechali jego towarzysze. Jane otrzymała od panny Bingley list, w którym było z udawaną uprzejmością przekazane, iż nie wrócą na zimę do Netherfield. Pani Bennet się załamała, bowiem planowała już ślub swojej najstarszej córki. Jej marzenia nie spełnią się, a reszta córek nie ma swoich absztyfikantów.

„Ale trudno ciągle śmiać się z ludzi, nie potykając się od czasu do czasu na własnym dowcipie.”

Osobiście odbierałam panią Bennet jako groteskową postać, z którą nie umiałabym wytrzymać ani minuty, gdyby nadarzyła się ku temu sposobność. Razem z Lidią i Kitty nie miały innych tematów do rozmowy oprócz małżeństwa czy majątku. Pan Bennet, a także jego trzy córki cechowali się rozumem i pewnego rodzaju dystansem do innych. Zwłaszcza Elizabeth była podobna do swojego ojca, tak samo jak i on była pewna swoich racji, a także miała cięty język. Bardziej zwróciły moją uwagę tutaj postaci rozważne, które miały trochę rozumu, aniżeli puste i powierzchowne, jak pani Bennet z dwiema najmłodszymi córkami, czy głupie, jak pan Collins, którego braku jakiejkolwiek inteligencji zrozumieć nie mogłam. Pan Darcy, o ile na początku go nie lubiłam, o tyle w połowie książki zdobył moją całkowitą sympatię. Elizabeth od razu przypadła mi do gustu, a przede wszystkim całkowicie utożsamiałam się z jej osobą. Gdybym żyła w tamtych czasach, właśnie byłabym jak ona. Jane natomiast, mimo podobieństwa do młodszej siostry i taty, to denerwowała mnie swoją naiwnością i dążeniem do znalezienia dobra w każdym człowieku.

„Wszyscy lubimy prawić nauki, choć najczęściej nie potrafimy wyjaśnić tego, co warte wyjaśnienia.”

Jak na początku byłam nieco uprzedzona do książki i do poszczególnych bohaterów, tak od połowy książki czytałam ją jednym tchem i z gorącem okalającym moje policzki. Wczułam się w powieść i jak gąbka wchłaniałam każde niemal zdanie. Byłam ciekawa tego, co Jane Austen przygotowała w swoim romansie. Stylu pisania nie będę w żaden sposób komentować, po prostu należy do niego przywyknąć i zaakceptować czasy, w jakich powieść się ta toczy. Tak, polecam wszystkim, którzy oglądali ekranizację, a są sceptycznie nastawieni do samej książki. Warto po nią sięgnąć, aby przeżyć bardzo przyjemną i wciągającą przygodę.

KSIĄŻKA Z PÓŁKI

Książkę można zakupić na stronie: