AMELIA (2001)

FRANCJA/NIEMCY | DRAMAT/KOMEDIA ROMANTYCZNA | 2001

Dawno żaden film tak mnie nie zachwycił. Nie sprawił, że się zachłysnęłam historią, ale i również obrazem tak pięknym, malowniczym i delikatnie romantycznym. Amelia to produkcja magicznie kolorowa z ogromnym humorem. Ale również z przewijającym się czarnym i gorzkim humorem. Wbrew pozorom, film ten nie jest prosty, nie jest aż tak pozytywny.

DZIECIŃSTWO

Zaczyna się od dzieciństwa głównej, trochę pucatej bohaterki. Dziewczynka trzymana była w odosobnieniu od rówieśników, uczyła się w domu i bawiła z wyimaginowanymi przyjaciółmi. Rodzice byli zdecydowanie nadopiekuńczy i nadwrażliwi w stosunku do niej i to niczym dobrym nie było. Potwierdzeniem dziwności owej rodziny był fakt, że posiadana przez nich złota rybka chciała popełnić samobójstwo. Zabawny aspekt czołówki, który pokazuje, że produkcja ma różne oblicza i dość nietypowe formy przekazu. 

DOROSŁOŚĆ, CZYLI NAJWAŻNIEJSZE

Amelia jako dorosła kobieta jest indywidualistką, niewątpliwie piękną i niewątpliwie inteligentną. Pracuje w kawiarni, mieszka sama i widuje ojca w swoim rodzinnym domu. Pewnego dnia główna bohaterka znajduje żelazne pudełeczko sprzed parudziesięciu lat, w którym schowane zostały skarby pewnego chłopca. Postanawia odnaleźć tego mężczyznę i sprawić mu przyjemność i oddać jego wspomnienia z dzieciństwa. Amelia ma misję, od tego wieczoru chce pomagać ludziom. Manipuluje nimi, naprowadza na pozytywniejsze myśli, chcąc sprawić im radość. W tym wszystkim nieco zapomina o sobie, bojąc się zaryzykować o własne szczęście. Kobieta również pokazuje rogi. Nie tylko potrafi pomóc i sprawić innym trochę szczęścia. Wie także jak delikatnie zaszkodzić i jak zdezorientować kogoś, aby cały jego następny dzień był zmarnowany.

Film mnie poruszył. Z jednej strony jest bardzo poważny, z drugiej jest tak niestandardowy, że możesz popłakać się w jego trakcie i nie wiedzieć, czy się wzruszyłeś, czy po prostu płaczesz ze śmiechu. Bo czy widzieliście kiedyś podróżującego krasnala ogrodowego? Albo wyżej już przeze mnie wspomnianą złotą rybkę, która postanowiła popełnić samobójstwo? Wcześniej tego nie widziałam, ale Amelia przekonała mnie do tego, że nawet w najpoważniejszej historii potrzebne są momenty odskoczni i odwrócenia na chwilę uwagi widza od tego co smutne. Po prostu. 

Produkcja ta jest ciężka do określenia. Jest to właśnie ten typ, który faktycznie można nazwać zarówno komedią jak i dramatem. Opowieść jest bardzo delikatna, tak jak główna bohaterka. Niczym motyl przemyka przez ekran, jakby zaraz mogła się spłoszyć i zrezygnować z tego, co robi. Z innej strony patrząc, jest pewna w swoich przekonaniach. I jeżeli coś dotyczy drugiego człowieka i jego szczęścia, nie zawaha się zaryzykować dla jego dobra. Gorzej wygląda już sytuacja z nią samą. Amelia potrzebuje kogoś, kto nią poprowadzi. Dostrzegamy z minuty na minutę coraz więcej miłości, coraz więcej uczuć skrytej w sobie kobiety. Jakby przemieniała się. Towarzyszy jej piękny soundtrack, którego można słuchać non stop i czuć ciarki na ciele. I czuć Francję, taką klimatyczną, taką bajeczną, jak ta pokazana w tym filmie. Audrey Tautou przekonała mnie do siebie w tej produkcji. Sprawiła, że będę chciała poznawać ją w każdych kolejnych odsłonach, bo sądzę, że naprawdę warto.

Osobiście jestem zakochana w tym obrazie. Klimat do mnie przemówił, gra aktorska i ogólnie cała słodko – gorzka historia. Jeżeli ktoś nie widział, niech nadrabia, bo warto. 

ŹRÓDŁA ZDJĘĆ: 1 | 2 | 3

OGLĄDAM KINO ŚWIATOWE