Sandomierz | Kazimierz Dolny | Krzemionki Opatowskie

Już od dłuższego czasu przymierzałam się do napisania tego wpisu. Hamował mnie wzmożony brak czasu a także pomysłu na złożenie wszystkich swoich myśli, związanych z moim majowym wyjazdem, w całość. Podczas zwiedzania niektórych obiektów robiłam notatki, aby móc nieco informacji Wam przekazać. Jednak nie fakty tutaj są najważniejsze, ale moje odczucia, przynajmniej tak właśnie mi się wydaje. Podejrzewam, że dzisiejszy post będzie miał sporą objętość, więc życzę wszystkim chętnym powodzenia! Zatem...

Mój trzydniowy wyjazd był wycieczką zorganizowaną, więc nie miało miejsca żadne improwizowanie, tylko realizowanie planu razem z innymi wycieczkowiczami. W pierwszym dniu zwiedziliśmy Sandomierz, który kojarzy się większości osób z serialem Ojciec Mateusz. Ja tutaj odbiegam od reszty, bowiem nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek widziała ową produkcję dłużej niż jakieś pięć minut. Niemniej jednak, przewodnicy w tym mieście nawiązywali do księdza Mateusza, a także jest tutaj kawiarnia u Plebana. Gdybym miała określić w dwóch słowach Sandomierz, byłyby to kościoły i kawiarnie. Jedne znajdują się obok drugich. Znajdziemy tutaj także budkę z pysznymi i ogromnymi zapiekankami; oczywiście skusiłam się na jedną i nie pożałowałam, nawet jak trochę z niej wylądowało na moich spodniach [normalne u mnie!]. Miejscowy ryneczek zachęca turystów do zakupu pamiątek i innych bibelotów, na szczęście sama jestem odporna na tego typu zachęty. Z okazji Pierwszego Maja na rynku była trzymana warta rycerska przy pomniku Matki Bożej [straż stoi przy pomniku w każdy ciepły weekend], a pięknie wystrojone dziewczyny sprzedawały sandomierskie krówki.

Sam Sandomierz ma swoją ciekawą historię. Sześć i pół tysiąca lat temu zamieszkiwali tutaj ludzie, w epoce brązu był to szlak na Ruś. Miasto to zostało zdemolowane podczas najazdów tatarskich, a tereny za Wisłą należały niegdyś do Rosji. Do Potopu Szwedzkiego było to ważniejsze miasto w koronie polskiej. Bogate, udzielało bowiem kiedyś pożyczek Królowi i książętom.

Zwiedziliśmy Kościół św. Jacka, najstarszy gotycki kościół w tamtejszych okolicach. Oprócz stylu gotyckiego ma również w sobie coś z renesansu oraz baroku. Wspomniany wyżej święty Jacek założył w Polsce zakon Benedyktynów. Podczas swojej podróży do Rzymu, zachwycił się osobą św. Benedyktyna i założył zakony między innymi w Sandomierzu i Krakowie. Na swojej drodze spotkałam kilku młodych zakonników i zadziwił mnie brak powagi u nich. Być może jest to związane z tym, że wyobrażam sobie powołanych w nieco inny sposób, aniżeli śmiejących się w głos z innymi zakonnicami. Może to miła odmiana?

Oprócz zwiedzania kościołów z zewnątrz i wewnątrz, przeszliśmy przez jedną z bram miasta, najwęższą, jaką dotychczas widziałam. Spacerowaliśmy lessowym wąwozem królowej Jadwigi, został tak nazwany, ponieważ wspomniana królowa się w nim zakochała i często w nim przebywała. Również przeszliśmy podziemną trasą turystyczną [między innymi zobaczyliśmy Komnatę Haliny Krępianki, Chodnik Straceńców, Komnatę Rycerska], gdzie ujrzeliśmy także wielką beczkę na wino, w której mieści się 1500 litrów trunku. 

Drugi dzień wycieczki nie był wcale taki intensywny, jak mógłby się wydawać. Chwilę pobyliśmy w Nałęczowie, w Parku Zdrojowym. Jest tutaj pijalnia czekolady na gorąco, barek, w którym obok zwykłego piwa, można kupić to regionalne, zwykłe bądź smakowe, a dla fanów Bolesława Prusa jest możliwość zwiedzenia jego muzeum. 

Kolejnym punktem dnia, był Kazimierz Dolny. Na rynku grupa miejscowych tancerzy akurat dawała popis swoich umiejętności, dama z parasolką kradła ciekawskie spojrzenia, a grupa harleyowców była w centrum zainteresowania męskiej części turystycznej. Miasto to jest piękne, a także ma w sobie coś, co może do siebie przyciągnąć, swoją duszę, jakiś czar. Kazimierz Dolny ma legendę związaną z kogutem i diabłem, dlatego też co krok można kupić kogucika z ciasta. Niestety, zanim zrobiłam swojemu zdjęcie, ten już stracił głowę. W czasie wolnym odwiedziłam z mamą kiermasz książki, na szczęście jednak oparłam się wszystkim pokusom i nie zakupiłam żadnej nowej lektury. Natomiast z jednego kiosku wyszłyśmy z naręczem gazet, między innymi „Shape”, z nową płytą Ewy Chodakowskiej, ale na ten temat nie ma co się rozpisywać. ;) Gdybym miała jeszcze jakoś określić to miasto, nazwałabym je miastem galerii. Przynajmniej dziesięć naliczyłam przy głównym rynku, a ile znajduje się w całym Kazimierzu – nie wiem...

Trzeci dzień także sprowadził mnie pod ziemię. A to za sprawą rezerwatu archeologicznego w Krzemionkach Opatowskich. Znajduje się tam dawna kopalnia krzemienia pasiastego. Pani przewodnik opowiedziała nam kilka słów na temat owej kopalni, a także dzięki figurom górników, mogliśmy uzmysłowić sobie, w jak ciężkich warunkach niegdyś wydobywano krzemień. Podziemna trasa wydobywcza, którą można zwiedzić, jest aktualnie dostosowana dla turystów, przed laty oglądano ją czołgając się. Ciekawostką jest to, że w czasie wojny, mieszkańcy wykorzystywali ją jako schronienie, a Niemcy bali się wejść do środka. W czasie, kiedy zwiedzaliśmy rezerwat, organizowany był pokaz, jak żyli górnicy, obejrzeliśmy również ich wioskę...

Na sam koniec pojechaliśmy do Opatowa, gdzie spędziliśmy mniej niż godzinę. Zobaczyliśmy tam jedynie romańską kolegiatę św. Marcina. I właśnie w tym miejscu, mój trzydniowy intensywny odpoczynek się zakończył. Miło go wspominam, zwłaszcza, że pierwszy raz wyjechałam gdzieś ze swoją rodzicielką. Mam nadzieję, że niebawem będę miała okazję na zwiedzenie ciekawego miasta i będę mogła się z Wami podzielić swoimi wrażeniami.