ILUZJONISTA | REMIGIUSZ MRÓZ

Ostatnio pisałam na blogu o Nieodnalezionej Remigiusza Mroza, książce, która średnio przypadła mi do gustu, choć miała swoje zalety. Z tym autorem mam tak, że jedne powieści wciągają mnie bez reszty, a drugie są nieco dla mnie przesadzone. Kiedy dowiedziałam się o premierze Iluzjonisty, byłam troszkę podekscytowana, bowiem Behawiorysta bardzo przypadł mi do gustu, więc nowych przygód Gerarda Edlinga byłam niesamowicie ciekawa.

Mam wrażenie, że Mróz w swoich książkach ma dwa oblicza. W jednych pokazuje postaci niezniszczalne, gdzie jest dużo scen przemocy, a w drugich zaskakuje niesamowitymi logiką i umysłem mordercy. Przy okazji dzisiejszej, najnowszej jego książki, mamy do czynienia z tym drugim aspektem, co mnie bardzo cieszy.

Gerard Edling został wykładowcą na studiach, co może zaskakiwać, gdyż siedział w więzieniu. Został jednak uniewinniony, a jego winy zostały zapomniane i cofnięte. Niestety, sprawa sprzed lat do niego wróciła i musi wrócić do niej, pomóc w śledztwie, a także pogodzić się z dawną rzeczywistością, z którą miał nadzieję, nigdy więcej się nie spotkać. Tak, chodzi o kobietę. Natomiast sprawa sama w sobie jest ekscytująca, gdyż morderca posługuje się tymi samymi krokami, znakami rozpoznawczymi, którymi posługiwał się zbrodniarz sprzed lat. Czyżby naśladowca? Tylko... dlaczego wie rzeczy, o których wiedzieć nie powinien, bo nie były udostępnione opinii publicznej?

Iluzjonista sprzed lat zaskakiwał sztuczkami magicznymi, nie miał pohamowania i pragnął widowni. A nią byli policjanci i prokuratorzy, w tym młody Edling, który dopiero uczył się swojego fachu. Już wtedy jednak był charakterny i prowadził podwójne życie, bowiem miał romans z Gośką Rosą, która została wciągnięta w śledztwo. Obok wydarzeń sprzed lat, są te aktualne, z kolejnym mordercą posługującym się sztuczkami magicznymi. Jakie ma w tym cele, nie wiadomo, ale wiadomo, że rozkopuje rzeczy, których nie powinien. Gerard po raz pierwszy od ponad trzydziestu lat spotyka Gośkę, która znowu, za sprawą zbrodniarza, zostaje wciągnięta do współpracy z policjantami oraz byłym kochankiem.

W Iluzjoniście czytelnik poniekąd poznaje początki Edlinga, jakiego poznał w Behawioryście, dowiaduje się skąd to zafascynowanie ludzkimi zachowaniami. Poznaje również tę postać na początku swojej ścieżki zawodowej, kiedy nie był niewinny i miał swoje grzeszki, jak na przykład romanse. Jest to coś co lubię, ponieważ bohaterowie dzięki takim zabiegom są realniejsi, stają się bliżsi odbiorcy. Natomiast jeśli chodzi o samo śledztwo czy też fabułę, to podoba mi się, że wydarzenia są prowadzone dwutorowo, gdzie przeszłość miesza się z teraźniejszością, gdzie te dwa różne pod kątem historycznym lata, są tak bardzo do siebie podobne, jeśli chodzi o emocje bohaterów. Czyta się Iluzjonistę bardzo dobrze, tak samo zresztą jak Behawiorystę. Z zapartym tchem i z ogromnym zainteresowaniem, bowiem w akcji nie ma przystanków, nie ma rzeczy, które jakoś by nudziły. Wszystko jest płynne i naturalne, a jednocześnie zaskakujące.

To jest Mróz jakiego lubię, który potrafi zaintrygować, wykreować ciekawe postaci, może przesadzone, ale takie charakterystyczne, niejednoznaczne. Nie do końca wiadomo, w którą stronę pójdzie fabuła, co się może wydarzyć. Można coś podejrzewać, ale... nic nie jest oczywiste. Zachęcam do sięgania po Iluzjonistę nawet jeżeli pierwszego tomu się nie zna, chociaż lepiej wciągnąć ten duet, bo jest warty uwagi.