Przejdź do głównej zawartości

OSOBY HOMOSEKSUALNE W KSIĄŻKACH... DLA DZIECI


W krótkim czasie spotkałam się w dwóch książkach kierowanych do dzieci i młodszej młodzieży z osobami homoseksualnymi. I o ile mi tak wykreowane postaci nie przeszkadzają, a nawet nie zmieniają wartości książki, o tyle podejrzewam, że dla kogoś może być już w tym kłopot. Dlatego też zapytałam na swoim Instagramie czy jest to okej, a wynik ankiety mnie nieco zdziwił, bo była równość.

W momencie, kiedy w naszym kraju dzieją się, lekko mówiąc, krzywe rzeczy w związku z orientacją homoseksualną czy ideologią LGBT, miałam okazję w literaturze dla dzieci spotkać się ze śmiałymi poczynaniami autorów z orientacją seksualną ich bohaterów. Sama literatury młodzieżowej o tematyce LGBT nie czytam (chociaż mam w planie, póki co w tym roku przeczytałam Koniec gry Anny Onichimowskiej), wiem, że jest jej całkiem sporo i będę musiała przyjrzeć się jej bliżej. Czy taka literatura jest potrzebna? Każda literatura jest potrzebna, zwłaszcza ta poruszająca tematy odmienności, takiej literatury potrzebują ludzie, którzy się różnią, wyróżniają. Potrzebują oni wsparcia i zapewnienia, że wszystko z nimi jest dobrze.

Dzisiaj jednak wspomnę o tym, że w dwóch książkach, a dokładnie w Tajemnicy Wielkiej Stopy oraz w serii książeczek o Ivarze i jego Krainie Dinozaurów, znalazły się osoby homoseksualne lub potencjalnie homoseksualne. W przypadku Ivara, chłopczyk nie ma mamy, a przynajmniej nie ma o niej wzmianek, żyje sam z tatą. I jedna książeczka zaczyna się tak, że tata mówi mu dobranoc, a za drzwiami czeka drugi pan i na stoliku jest lampka wina oraz świeczka. Można wysnuć pewne wnioski, prawda? W Tajemnicy Wielkiej Stopy jest nieco inaczej, bo nauczycielka ma ekscentryczną żonę, jest to powiedziane wprost, czytelnik dowiaduje się tego od głównej, dwunastoletniej bohaterki. To, co mnie w tym przypadku urzekło, to sposób przekazania tej informacji. Był to po prostu fakt z życia nauczycielki, a w późniejszych scenach nie było nawet podejrzenia, że ktokolwiek z mieszkańców Sticky Pines miałby z tym jakikolwiek problem.

I to było piękne. Bez komentarzy, bez tłumaczenia, bez ładowania do głowy dziecka jakichkolwiek wizji świata, małżeństwa, związku czy, a przede wszystkim, myślenia.

Miłość to miłość.

I wydaje mi się, że tak powinno być w literaturze dla dzieci, dla młodszej młodzieży, aby dzieci za młodu oswoiły się z tą, brzydko nazwaną innością. Dla mnie to nie inność tylko naturalność. I jeżeli w naturalny sposób będziemy do tego podchodzić, bez spiny, a dziecku podczas lektury będziemy tłumaczyć różne rzeczy, na spokojnie i cierpliwie, nic złego w tym nie widzę. Nie ma jednego modelu rodziny. Nie ma jednego sposobu bycia i życia. Najważniejsze jest to, aby szanować siebie nawzajem.

Cieszę się, że znalazłam w tych dwóch książkach naturalność przedstawienia homoseksualizmu. Ważne i dość istotne w tym przypadku jest jednak to, że autorzy są zagraniczni, bo podejrzewam (choć mogę się mylić), że w naszym kraju jeszcze daleko do takiego przedstawienia świata, zwłaszcza w książkach dla młodziutkich czytelników.

Komentarze

  1. Coraz więcej bajek, szczególnie skandynawskich porusza takie kontrowersyjne tematy. Kiedyś wpadła mi nawet w ręce bajka dla dzieci o... Aborcji.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Dziękuję za przeczytanie mojej recenzji. ;)
Zachęcam do dyskusji na temat powyższego tekstu! *.*

Zobacz również:

YOU | SERIAL A KSIĄŻKI

W ubiegłym roku na Netflixie pojawił się serial You , który wciągnął bardzo wiele osób w swoją historię. Ja go obejrzałam dopiero po przeczytaniu książki i był to jak dla mnie bardzo dobry krok. Nieświadomie odłożyłam oglądanie na później nieświadomie, że jest to serial na podstawie książki właśnie. Książkę przeczytałam, serial obejrzałam i chciałam Wam o tym napisać, chciałam porównać te dwie rzeczy. Ale odkładałam tekst i jakoś zwątpiłam w sens, aż tu nagle pojawił się drugi sezon. Słyszałam opinie, że jest lepszy od pierwszego, zaczęłam więc oglądać. Ale kiedy Ukryte ciała do mnie dotarły, porzuciłam Netflixa, aby jednak najpierw sprawdzić treść powyższego tytułu. I to również był dobry krok. Postanowiłam napisać troszkę o swoich odczuciach o serialu, trochę go porównuję do książek, bo jest to jednak ważne. Moje zdanie o Ty i Ukrytych ciałach  znajdziecie na blogu, zatem zachęcam do lektury. Już teraz mogę Wam powiedzieć, że jako zwykły oglądacz serialu jestem zawiedziona fak

KRAINA LODU (2013)

USA | ANIMACJA/FAMILIJNY/PRZYGODOWY | 2013 Dzisiaj sięgnę do Oskarowej półki. Jak wiadomo chyba wszystkim, animacja Kraina Lodu zdobyła dwa Oskary. I myślę, że jest godna uwagi i czasu jej poświęconego. Sama jak dotąd bajkę tę oglądałam trzy razy i bardzo ją polubiłam. Uważam, że historia jest przejmująca, poruszająca, a muzyka w niej zawarta dodaje tego wyjątkowego klimatu.

STANY OSTRE. JAK PSYCHIATRZY LECZĄ NASZE DZIECI | MARTA SZAREJKO

  O Stanach ostrych Marty Szarejko wspominałam przy okazji podsumowania roku 2021, jednak dopiero teraz, w kwietniu, postanawiam na temat tego tytułu nieco Wam napisać. Super, jestem z siebie bardzo dumna… Szarejko na początku nie chciała pisać o psychiatrii dziecięcej, dlatego, że w żaden sposób temat jej nie dotyczył. Okazało się jednak, że to, co uważała za minus, okazało się ogromnym plusem jej położenia, bowiem nie podchodziła do tematu tak samo emocjonalnie jak podchodziłaby matka. Stany ostre. Jak psychiatrzy leczą nasze dzieci to książka o poziomie szpitali psychiatrycznych w Polsce, o ich nierentowności i niewydajności. Jest źle, to jakże podnoszące na duchu przesłanie można wynieść z lektury. Autorka rozmawia z pracownikami i dyrektorami placówek w różnych częściach kraju, dowiaduje się wielu ciekawych, chociaż dołujących rzeczy, a tą wiedzą dzieli się z czytelnikami. Na pewno mnie przeraża to, że w szpitalach nie ma miejsc, że dzieci śpią na dostawkach do dostawek, pokątn