Przejdź do głównej zawartości

MISTRZYNIE KAMUFLAŻU. JAK PIJĄ POLKI? | MAGDA OMILIANOWICZ

W swoim ostatnim wpisie o premierach, na które bym się z chęcią skusiła, wspominałam o książce Mistrzynie kamuflażu. Jaki piją Polki? Magdy Omilianowicz. Dzisiaj natomiast przybywam na bloga z moją mini opinią na jej temat, bowiem dzięki uprzejmości księgarni Tania Książka mogłam ją przeczytać. Z samą autorką miałam już do czynienia przy okazji pozycji Fajbus. 997 przypadków z życia i była to dobra lektura, fajnie napisana, w formie wywiadu, z trafnymi pytaniami. I to mi się wtedy bardzo podobało, te pytania w punkt, brak skrępowania, aby o cokolwiek zapytać... A jak było tym razem?

Temat alkoholu do łatwych nie należy, zwłaszcza, że dookoła nas, podczas niemal każdego spotkania obecne są procenty. Łatwiej jest się napić, lepiej widziane jest upicie do urwania filmu niż przyznanie do choroby i uzależnienia. Jest to przykre.

Magda Omilianowicz w swojej książce pokazuje problem alkoholowy z różnych perspektyw, porusza jednak temat z innej, mniej popularnej strony, bowiem bardzo rzadko mówi się o uzależnieniu u kobiet. A autorka postanowiła właśnie nimi się zająć, kobietami. Przecież to one są opoką dla dzieci, stróżem w trudnych chwilach. A co kiedy to właśnie mama/żona pije? W Mistrzyniach kamuflażu dziennikarka rozmawia z kobietami uzależnionymi, podczas terapii, w trakcie pracy nad sobą, po przejściach. Rozmawia z dziećmi alkoholiczek, z mężem, a także z psychologami. Historii jest wiele tak samo jak perspektyw, to co je wszystkie łączy to alkohol i brak kontroli.
Jest to taka literatura faktu, która uzmysławia skalę problemu. Jest to taka literatura, która troszkę mrozi krew w żyłach czytelnika, bo kobiety upojone procentami potrafią krzywdzić swoje dzieci, raczej nieświadomie. Bo jak myślimy mama, widzimy szeroko otwarte ramiona, które chronią dziecko przed złym światem. Okazuje się, że może być inaczej.

Książka jest niepozornie cieniutka, nieproporcjonalnie mała do ogromu emocji jaki może wywołać. Zazwyczaj podczas lektury tego typu historii dzielę się swoimi wrażeniami z mężem. Tym razem ogarnęła mnie cisza. Połknęłam tę książkę, zamknęłam ją w sobie i nie umiałam powiedzieć o niej zbyt wiele. I nadal towarzyszy mi niemożność sklecenia spójnego zdania i konkretnej opinii.
Chyba mnie przeraziła. Alkohol mnie przeraża. Uzależnienia mnie przerażają. Przeraża mnie brak kontroli nad sobą i brak świadomości, że robi się komuś psychiczną krzywdę. I może dobrze, że Mistrzynie kamuflażu, to (zaledwie?) dwustustronicowa pozycja, bo przeczytanie większej ilości historii o procentach mogłoby być trudne do przyjęcia. Dla mnie.


Jeżeli jesteście fanami literatury faktu, takiej ciężkiej, ale ważnej. Takiej, której możemy być bliżej niż myślimy, to polecam Wam Mistrzynie kamuflażu. Jak piją Polki? Jest to nafaszerowana emocjami, bardzo skrajnymi i różnymi uczuciami książka, którą warto przeczytać. 
Etykiety:

Komentarze

  1. Oliwia7505środa, 08 kwietnia, 2020

    Oj tak, tematyka trudna, niestety takie jest życie i tego nie unikniemy. W naszym kraju jest taka opinia "Matki Polki", która powinna być idealna pod każdym względem. Jak wiemy bywa różnie. Dobrze że są takie książki na rynku wydawniczym, może po lekturze niejednej osobie otworzą się oczy, ktoś takiej kobiecie pomoże i wyciągnie do niej pomocną dłoń. Z całą pewnością po książkę sięgnę. Dzięki 🙂

    OdpowiedzUsuń
  2. Dorotaczwartek, 09 kwietnia, 2020

    Bardzo trudny temat, kobiety zwłaszcza są skłonne do uzależnień ze względu na swoją fizjologię. Wszystko jest dla ludzi, ale z umiarem, tym bardziej jeśli jest ktoś pod opieką.

    OdpowiedzUsuń
  3. Ewniedziela, 12 kwietnia, 2020

    Rzadko sięgam po reportaże, co jest wielkim niedopatrzeniem z mojej strony. Bardzo je lubię, tylko zwykle przy wyborze: coś lekkiego do poduszki czy coś wymagającego skupienia (po ciężkim dniu pracy), zwykle wybieram to pierwsze. Książkę Omilianowicz miałam jednak na uwadze od samej zapowiedzi, więc myślę, że kiedyś z pewnością przeczytam. :)

    OdpowiedzUsuń

Publikowanie komentarza

Dziękuję za przeczytanie mojej recenzji. ;)
Zachęcam do dyskusji na temat powyższego tekstu! *.*

Zobacz również:

IVAR I KRAINA DINOZAURÓW | LISA BJÄRBO EMMA GÖTHNER

Ivar i zaginiony DIPLODOK, Ivar ratuje małego STEGOZAURA, Ivar ratuje głodne TRICERATOPSY oraz Ivar zaprzyjaźnia się z TYRANOZAUREM to cztery książeczki, które niedawno miałam przyjemność czytać ze swoją córką.

Główny bohater, kilkuletni Ivar jest fanem dinozaurów i wie o nich wszystko. Posiada pudełko, w którym trzyma swoje figurki ułożone jakby te naprawdę znajdowały się wśród traw i drzew. Pudełko to nazywa Krainą Dinozaurów i nieraz słychać z niej dźwięki dinozaurów, a Ivar przenosi się w inny świat i ma różne, niesamowite przygody.
Książeczki są bardzo ładnie i ciekawie zilustrowane, a dzięki treści w nich, można inaczej spojrzeć na dinozaury i można poznać ich cechy charakterystyczne czy zwyczaje. Każda książeczka ma na tyle długi (a jednocześnie krótki) tekst, aby zainteresować dziecko i go nie znudzić też, aby jego uwaga była odpowiednio skupiona. Dla najmłodszych czytelników są to idealne książeczki przygodowe, rozwijające wyobraźnię, które pokazują, że dużo wrażeń i przygód m…
Publikowanie komentarza
CZYTAJ DALEJ ;)

POWRÓT Z BAMBUKO | KATARZYNA NOSOWSKA

Kiedy sięgałam po książkę Powrót z Bambuko Katarzyny Nosowskiej, czułam niezwykłą ekscytację. Miałam gorszy dzień i szukałam jakiegoś pocieszenia. Pamiętając, że A ja żem jej powiedziała... było i na poważnie i na śmiesznie, myślałam, że tym razem z książką Nosowskiej będzie tak samo. Myliłam się. 
Ta książka nie pociesza, nie podnosi na duchu. 
Ta książka dołuje. 
Ale to dołowanie się nie prowadzi do niczego złego, a wręcz przeciwnie. Prowadzi ono do ogromu myśli i analizy otaczającego nas świata. 
Powyższy tytuł poznawałam w formie audio, a czytała go autorka i dawała mu jeszcze większe wydźwięk i duszę. Trochę jednak żałowałam, że nie byłam w stanie śledzić tekstu oczami, że nie mogłam trzymać fizycznej książki i zaznaczać w niej cytatów. Znaczników byłoby naprawdę dużo. 

Jeżeli tak jak ja, czekaliście na kontynuację A ja żem jej powiedziała..., chcieliście książkę w tym samym klimacie, to się zawiedziecie. A raczej… nie zawiedziecie się w ogóle! Ja się nie zawiodłam, ja się dostosował…
3 komentarze
CZYTAJ DALEJ ;)

PAŹDZIERNIK Z DRESZCZYKIEM

Cześć!Październik jest zdecydowanie moim ulubionym miesiącem, i nie chodzi mi tylko o to, że na jego początku mam urodziny. Koniec października jest dla mnie również ekscytujący, bo jest wtedy... Halloween, a ja uwielbiam to święto duchów. Co roku sobie obiecuję, że w jego trakcie przeczytam książki z gatunku horroru, coś z dreszczykiem i nutką niepewności. I w tym roku w końcu zrobię sobie mały maraton literatury grozy, bo czemu nie? Zatem zagrzebię się pod kocem, może przebiorę się w strój czarownicy raz czy dwa, aby dodać sobie innych wrażeń igrając z prawem. No i poczytam. Moje plany czytelnicze na październik nie będą jakieś ogromne, bo zdaję sobie sprawę, że nie mam takiej siły przerobowej jaką bym chciała. Jestem zdania, że lepiej sobie zaplanować mniej, a zrobić więcej, niż postąpić odwrotnie i się rozczarować i mieć do samej siebie pretensje.  Na listę wciągnęłam cztery tytuły, które już są u mnie w bibliotecznych zbiorach i tylko czekają aż po nie sięgnę. Grzesznik Artura Urb…
1 komentarz
CZYTAJ DALEJ ;)