Nie do wybaczenia - Laura Griffin

Zdarzają się takie książki, które w żaden sposób do nas nie przemawiają, których treść nas nudzi, a akcja wlecze się niemiłosiernie. Mamy wtedy ochotę rzucić tym wszystkim i zająć się pożyteczniejszymi sprawami. Ale istnieją także te tytuły, które są całkowitym przeciwieństwem tego, co napisałam kilka linijek wcześniej. Do tej drugiej kategorii mogę zaliczyć powieść Laury Griffin: Nie do wybaczenia. Jest to książka, która zbiera różne oceny, zarówno te mocne jak i słabsze. Osobiście, u mnie zyskała wysoką notę, bowiem od lektury oderwać się nie mogłam.

Autorka funduje swoim czytelnikom kryminał, sensację a także romans w jednym. Jak to jest możliwe, że te trzy gatunki ze sobą nie rywalizują, sama nie wiem. Być może jest to zasługa zgrabnego języka pisarki, a także w sposobie w jaki treść i poszczególne wydarzenia nam serwuje. Ominąwszy kilka nieco dłużących się dla mnie momentów, nie mogłam się nudzić podczas czytania. Zaciekawiła mnie zagadka, zbrodnie, a także to, dlaczego główna bohaterka jest prześladowana przez nieznanego nam człowieka, który raz chce ją zabić, a innym razem nie. Ale po kolei, o co chodzi w książce...

Mamy tutaj Mię Voss, specjalistkę od DNA, która zostaje zastraszona przez pewnego mężczyznę i wywieziona za miasto. Udaje jej się uciec z własnego auta, jednak ginie przez to człowiek, emerytowany policjant, który pojechał za kobietą, gdyż widział, że ta jest w opałach. Mia próbuje wrócić do normalnego trybu życia, ale na jej drodze staje detektyw Ric Santos, z którym miała do czynienia podczas wcześniejszych spraw. Mężczyzna chce ją chronić i w rzeczywistości gwarantuje jej profesjonalną opiekę, której pani doktor się opiera. Mia bardzo angażuje się w sprawę sadystycznych zabójstw młodych kobiet. Wszystkie zostały zgwałcone i ranione nożem. Doszukuje się wśród nich pewnej analogii, a także porównuje je z tymi sprzed lat. Czy jest prawdopodobieństwo, że ten sam człowiek grozi głównej bohaterce?

Ric Santos jest niedostępnym, acz przystojnym mężczyzną. Przejął się losem Mii, co w pewien sposób przeradza się we flirt. Czy to zwyczajny flirt, a może dąży do czegoś więcej? Mężczyzna uważa, że nie chce się w nic angażować, czy to prawda? Mogę jedynie powiedzieć, że autorka stworzyła naprawdę ciężkiego w obejściu bohatera. Z jednej strony jest szorstki, małomówny i obojętny w stosunku do Mii, a z drugiej, tak bardzo opiekuńczy i troszczący się o jej bezpieczeństwo. Czy wydaje się taki przez wzgląd na swoją pracę detektywa i toczące się śledztwo? Być może tak. Na tle Rica, Mia Voss, pomimo swoich trzydziestu dwóch lat wypada dość blado i po prostu nijako. Zachowuje się nieraz jak rozkapryszona nastolatka, która nie zdaje sobie sprawy z zagrożenia jakie jej grozi. Jest to momentami drażniące i irytujące, ale po dłuższym zastanowieniu, można jedynie stwierdzić, że jest to typowo kobiece zachowanie, na które nie ma się wpływu. I jeżeli tak na to można popatrzeć, to autorka świetnie ujęła kreację Mii. Pod względem swojej pracy, jest profesjonalistką i perfekcjonistką, jednak już w życiu prywatnym i emocjonalnym jest zagubiona, i bezradna.

Jeśli chodzi o język, to jest bardzo prosty. Mimo tego, że w książce pojawiają się trudne lekarskie zagadnienia, które mogą nam przybliżyć badane przez bohaterów dowody, to całość jest lekka i bardzo wciągająca. Sama nie wiem, kiedy przeczytałam całą powieść. Zżyłam się z wykreowanymi przez Laurę Griffin postaciami. Naprawdę stworzyła grupę osób, które są tak od siebie różne i tak inspirujące swoim zachowaniem, że uwierzyłabym, iż naprawdę gdzieś tacy są. Chyba najbardziej, oprócz Rica, oczywiście, polubiłam Sophie, recepcjonistkę z Centrum Delfy, przyjaciółkę Mii. Jest to jednocześnie seksowna i pewna swoich racji kobieta, która nie pozwoli, aby żaden mężczyzna nią rządził.

Na samym końcu zabrakło mi kilku odpowiedzi, ale być może jest to spowodowane moją zachłannością i ciekawością. Lubię jak jest wszystko dokładnie wyjaśniane, każdy krok zabójcy i jego motywy. Tym razem tego się nie dowiedziałam, ale nie czuję się zawiedziona tym faktem. Niektóre rzeczy mogą wydać się sztampowe, jednak od nich uciec się nie da, ze względu na dany gatunek.

Podsumowując, przeżyłam bardzo przyjemne chwile z lekturą Nie do wybaczenia Laury Griffin, która jest jednocześnie trzecią częścią serii. Sama dopiero przy okazji tej książki poznałam tę pisarkę, ale mam nadzieję, że uda mi się nadrobić swoje zaległości. Bowiem autorka ta posiada niebanalny styl i sposób kreacji swoich bohaterów i układania wydarzeń. Osobiście polecam.

Za książkę dziękuję: