Django (2012/2013)

 USA | WESTERN/DRAMAT | 2012/2013

Jak dotąd, nie skupiałam się na filmach Quentina Tarantino. Pominąwszy Kill Bill'a, nic więcej z twórczości wyżej wymienionego pana nie oglądałam. W planach mam kultowe Pulp Fiction oraz Bękarty wojny, tym razem jednak w moje ręce wpadła najnowsza produkcja reżysera, Django.

Film ten jest długi, specyficzny w swojej formie, zabawny, a także przerażający nieraz treścią. Niewolnik Django zostaje uwolniony przez dr. Schultz'a i od tej chwili, ramię w ramię przemierzają południe ameryki w poszukiwaniu złoczyńców, w zamian za nagrodę. Mamy rok 1858, dla miejscowej ludności murzyn na koniu jest widokiem spektakularnym, tak, nasz główny bohater jest wyjątkowy, jest wolny. Mam jeden, priorytetowy cel: chce odnaleźć swoją żonę, z którą los ją przed laty rozłączył. I w tym może mu pomóc tylko dr. King Schultz. Ich droga jest kręta i usiana wieloma ofiarami. Pewnego dnia trafiają do posiadłości Calvina Candie, który jest panem żony wolnego murzyna. Czy ocalenie Broomhildy von Schaft będzie łatwym zadaniem? Oczywiście, nie.

Muszę przyznać, że Django długo się rozkręca i jest to spowodowane (tak przypuszczam) ogólnym, dość obszernym czasem trwania tejże produkcji. Film jest raczej jednowątkowy, nie rozprasza swoich odbiorców skakaniem po scenach. To, co się zmienia i sprawia, że jest on bardzo intrygujący, to bohaterowie. Doktor razem z Django podróżują intensywnie, w zastraszającym tempie i trafiają do różnych gospodarstw i posiadłości. Najważniejszym punktem ich podróży jest misja w Candylandzie, gdzie ich los, a także życie mogą wisieć na włosku. Godną uwagi postacią na pewno jest sam Django (Jamie Foxx), którego obraz i charakter zmieniają się z każdą kolejna sceną, z przestraszonego niewolnika w pewnego siebie rewolwerowca. Zabawnym akcentem w filmie jest dr. King Schultz (Christoph Waltz), dodaje nutkę humoru jak również nieprzewidywalności. Natomiast przeciwieństwem wyżej wymienionej postaci, osobą zimną, której można się bać jest Calvin Candie (Leonardo DiCaprio).

Ścieżka dźwiękowa wydała mi się odważna, bowiem w większości przypadków nie pasuje ona do omawianych czasów, a jedynie do akcji i jej dynamiki bądź spowolnienia samej produkcji. Jest ona dobrym przekazem, trafiającym w ucho. Tutaj, podejrzewam, mogą znaleźć się różne spekulacje na jej temat. Moją uwagę zwróciły bardzo ciekawe ujęcia, jedne lekkie drugie drastyczne i brutalne. Nie brakuje tutaj mocnych przekazów, walki i rozlewu krwi, jednocześnie wszystko to jest subtelne, aż ciężko jest mi to zjawisko opisać. Znajdziemy w tym filmie wyrafinowane poczucie humoru i po prostu kawał dobrej zabawy.

Quentin Tarantino wie jak zwrócić uwagę widza i nie zanudzić go. Dostaje ten dawkę świetnego kina. Absolutnie nie ma tutaj mowy o nudzie. Osobiście polecam Django wszystkim, bez wyjątku. 

Film obejrzałam dzięki: