Przejdź do głównej zawartości

Skrzydła nad Delft - Aubrey Flegg

Aubrey Flegg urodził się w Dublinie. Wczesne dzieciństwo spędził na farmie w hrabstwie Sligo, później przeniósł się na jakiś czas do Anglii, by kontynuować naukę. Przez kilka lat przebywał też w Kenii, prowadząc badania naukowe. Obecnie razem z żoną mieszka w swoim rodzinnym mieście, a wcześniejszą emeryturę wykorzystuje na realizację pisarskich pasji. *


Skrzydła nad Delft to pierwsza część trylogii o Louise i jej portrecie. Muszę przyznać już na wstępie, że cieszy mnie ta wiadomość, gdyż ten tom bardzo przypadł mi do gustu i umilił mi czas między egzaminami. Aubrey Flegg stworzył trochę ciężką lekturę dla osób, które spodziewały się zwykłego, standardowego romansu. Autor nas zaskakuje.

Nasi filozofowie mówią, że jeżeli ogarniamy coś rozumem, to pojmujemy to znacznie bardziej realnie niż zmysłami.”

XVII wiek. Małe miasteczko Holenderskie, Delft. Młoda Louise Eeden idzie do Jacoba Haitinka, aby ten namalował jej portret. Już na samym początku można zauważyć, że dziewczyna jest inteligentna i mimo trudnego charakteru Mistrza, dobrze się dogadują. Także Pieter Kunst, czeladnik spędzał z nią dużo czasu. I tutaj pojawia się mały problem, ci młodzi ludzie lubią się za bardzo. Skrzydła nad Delft nie jest długą książką, która by się dłużyła podczas czytania. Jest to powieść wciągająca, która zaskakuje swojego odbiorcę co krok. Spodziewałam się wielkiego romansu, namiętności, ale się trochę rozczarowałam. Wiele tutaj jest o malarstwie, o religii i nieco o kulturze. To jest raczej książka pokazująca, że życie w XVII wieku dla młodej dziewczyny nie było tak komfortowe jak dla nas współcześnie. Louise nie miała swobody w związku, musiała uważać na starą nianie Annie, która pilnowała jej każdego ruchu. Była przyrzeczona Reynierowi DeVries'owi, synowi największego producenta ceramiki w Delft.



Młoda Louise była skłonna wyjść za mąż za Reyniera, z którym znała się od najmłodszych lat, tylko dlatego, aby spełnić marzenia swojego ojca. Jednocześnie, chłopak ten, nie był człowiekiem, z którym dobrze by się czuła. Chcąc uciszyć plotki na temat ich zaręczyn, wyjeżdża z kraju, przy okazji załatwiając interesy zakładu ceramiki swojego ojca. Dziewczyna wie i podejrzewa także, że podczas nieobecności młodzieńca, wiele może się zmienić. I miała rację.

Ten chłopiec jest artystą, a Louise właśnie zrozumiała, że artyści patrzą na świat zupełnie inaczej niż pozostali ludzie. Przyglądała mu się, patrzyła jak się zmienia, kiedy mówi o sztuce, jak ruchy jego rąk nagle stają się skoordynowane i same opowiadają historie.”

Pieter i Louise grają na emocjach, i swoich, i czytelnika. Różni ich wiele, zarówno religia, pochodzenie, jednak także wiele ich łączy. Aubrey Flegg napisał książkę tak delikatną, że nie wiadomo jak ją czytać, żeby nie zepsuć jej treści. Wykreował świetnych bohaterów, którzy odzwierciedlają rzeczywistość życia w tamtych czasach. Szczerze irytowała mnie stara niania, która wciskała nos wszędzie, węszyła i nieraz nazwała swoją podopieczną „ladacznicą”. Natomiast relacja dziewczyny z ojcem, Andreasem Eedenem była momentami wzruszająca. Mieli dobry kontakt, rozmawiali o świecie i oglądali wspólnie gwiazdy. Wszystko to zostało napisane bardzo dobrym piórem, dzięki czemu lektura nie męczyła, a umilała czas odbiorcy.

- Ale ojcze, jest Stwórca, bo mamy stworzenie. A skoro tak, to jakiś Stwórca musi być.

- Nie, kochanie, przypomnij sobie logikę, przypomnij sobie Arystotelesa. To jest błędne koło. Tylko dlatego, że używamy słowa „stworzenie”, mówimy, że musi być Stwórca. Pomyśl, gdybyśmy sięgnęli po inne słowo, powiedzmy „natura”, aby opisać wszechświat, to Stwórca nie byłby już potrzebny, powiedzielibyśmy w końcu, że wszystko jest naturalne.”

Dziewczyna w zielonej sukience, nie jest pustą damą, która nic o życiu nie wie. Interesuje się wszystkim, co jest dookoła, zna filozofów i zgłębia wszelką możliwą naukę. Już od początku czytelnik wie, że Louise Eeden nie może wyjść za mąż za Reyniera DeVriesa, gdyż całkowicie się różnią. Los młodej kobiety jest w jej rękach, musi sama przekonać wszystkich, że czeka ją inna przyszłość, niż oni sobie zaplanowali.

Skrzydła nad Delft jest wciągającą powieścią, gdzie wielu rzeczy należy się domyślać, gdzie nic nie jest podane od razu. Mimo tego, daje wiele wrażeń. Dlatego też będę oczekiwała kolejnych części, gdyż nie umiem sobie nawet wyobrazić tego, co Aubrey Flegg może przygotować dla swoich czytelników. Serdecznie polecam.



* Informacja o autorze z portalu lubimyczytac.pl  


Za książkę dziękuję: 

Komentarze

  1. Czytałam - świetna książka! Najlepiej bawiłam się przy tekstach o malarstwie. W poniedziałek i u mnie znajdzie się recenzja tego tytułu, także gorąco zapraszam - www.zrecenzujemy.blogspot.com.

    Pozdrawiam,
    Angie Wu.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Chyba ta książka ogólnie się cieszy dobrą sławą. Cieszę się, że i Tobie się podobała. Dziękuję za wiadomość, na pewno wpadnę do Ciebie przeczytać recenzję. ;)

      Pozdrawiam!

      Usuń
  2. brzmi zachęcająco, więc może i ja dam się namówić na lekturę :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Mam podobne odczucia do Twoich i również czekam na kolejne tomy trylogii.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Na początku nie wiedziałam, że to ma mieć kontynuację i mocno się zdziwiłam. Wydawało mi się, że ta książka jest skończona. Ale jak widać, nie bardzo. ;)

      Usuń
  4. Jestem w trakcie czytania i książka bardzo mi się podoba :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Też myślałam, że powyższa książka stanowi mieszaninę romansu i namiętnych uczuć, ale i o malarstwie i kulturze też lubię czasem poczytać, więc nie przeszkadza mi, że jest on wpleciony w życie głównej bohaterki i zaryzykuje szansą poznania tej książki.

    OdpowiedzUsuń
  6. Czytałam, jest świetna. Czekam na kolejne dwa tomy :D

    OdpowiedzUsuń
  7. Brzmi bardzo ciekawie, z chęcią po nią sięgnę ;)

    OdpowiedzUsuń
  8. No to pora ostrzyć sobie pazurki :D

    OdpowiedzUsuń
  9. brzmi ciekawie .

    PS. świetna recenzja :D

    OdpowiedzUsuń
  10. Odkąd zobaczyłam tę książkę w zapowiedziach od razu zapragnęłam ją przeczytać.Twoja recenzja tylko wzmocniła mój czytelniczy apetyt na nią i muszę szybko rozejrzeć się za ,,Skrzydłami nad Delft''.

    OdpowiedzUsuń
  11. Jak dla mnie, okładka jest świetna i to ona sprawiła, że dosłownie MUSIAŁAM ją przeczytac. I nie żąłuję. Cieszę się, że wzmocniłam Twój czytelniczy apetyt. ;)

    OdpowiedzUsuń
  12. Po pierwsze bardzo sympatyczny blog :) Będę obserwować :) Co do recenzji kusisz, oj kusisz :)
    Pozdrawiam ciepło i zapraszam również do siebie:
    http://ksiazkowakrainalagodnosci.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Dziękuję za przeczytanie mojej recenzji. ;)
Zachęcam do dyskusji na temat powyższego tekstu! *.*

Zobacz również:

YOU | SERIAL A KSIĄŻKI

W ubiegłym roku na Netflixie pojawił się serial You , który wciągnął bardzo wiele osób w swoją historię. Ja go obejrzałam dopiero po przeczytaniu książki i był to jak dla mnie bardzo dobry krok. Nieświadomie odłożyłam oglądanie na później nieświadomie, że jest to serial na podstawie książki właśnie. Książkę przeczytałam, serial obejrzałam i chciałam Wam o tym napisać, chciałam porównać te dwie rzeczy. Ale odkładałam tekst i jakoś zwątpiłam w sens, aż tu nagle pojawił się drugi sezon. Słyszałam opinie, że jest lepszy od pierwszego, zaczęłam więc oglądać. Ale kiedy Ukryte ciała do mnie dotarły, porzuciłam Netflixa, aby jednak najpierw sprawdzić treść powyższego tytułu. I to również był dobry krok. Postanowiłam napisać troszkę o swoich odczuciach o serialu, trochę go porównuję do książek, bo jest to jednak ważne. Moje zdanie o Ty i Ukrytych ciałach  znajdziecie na blogu, zatem zachęcam do lektury. Już teraz mogę Wam powiedzieć, że jako zwykły oglądacz serialu jestem zawiedziona fak

STANY OSTRE. JAK PSYCHIATRZY LECZĄ NASZE DZIECI | MARTA SZAREJKO

  O Stanach ostrych Marty Szarejko wspominałam przy okazji podsumowania roku 2021, jednak dopiero teraz, w kwietniu, postanawiam na temat tego tytułu nieco Wam napisać. Super, jestem z siebie bardzo dumna… Szarejko na początku nie chciała pisać o psychiatrii dziecięcej, dlatego, że w żaden sposób temat jej nie dotyczył. Okazało się jednak, że to, co uważała za minus, okazało się ogromnym plusem jej położenia, bowiem nie podchodziła do tematu tak samo emocjonalnie jak podchodziłaby matka. Stany ostre. Jak psychiatrzy leczą nasze dzieci to książka o poziomie szpitali psychiatrycznych w Polsce, o ich nierentowności i niewydajności. Jest źle, to jakże podnoszące na duchu przesłanie można wynieść z lektury. Autorka rozmawia z pracownikami i dyrektorami placówek w różnych częściach kraju, dowiaduje się wielu ciekawych, chociaż dołujących rzeczy, a tą wiedzą dzieli się z czytelnikami. Na pewno mnie przeraża to, że w szpitalach nie ma miejsc, że dzieci śpią na dostawkach do dostawek, pokątn

KRAINA LODU (2013)

USA | ANIMACJA/FAMILIJNY/PRZYGODOWY | 2013 Dzisiaj sięgnę do Oskarowej półki. Jak wiadomo chyba wszystkim, animacja Kraina Lodu zdobyła dwa Oskary. I myślę, że jest godna uwagi i czasu jej poświęconego. Sama jak dotąd bajkę tę oglądałam trzy razy i bardzo ją polubiłam. Uważam, że historia jest przejmująca, poruszająca, a muzyka w niej zawarta dodaje tego wyjątkowego klimatu.