TERAPEUTKA | BEV THOMAS

Pierwsza rzecz jaka nasuwa mi się na myśl, kiedy patrzę na okładkę książki Terapeutka jest chcę mieć taki komplet – fotel i podnóżek! Oczywiście do czytania;)

A tak zupełnie na poważnie, książkę włączyłam całkowicie w ciemno, bez czytania opisu, uznałam – patrząc tylko na gatunek – że tego teraz potrzebuję. Czy potrzebowałam? Tak. Czy książka przypadła mi do gustu? I tak i nie.

Przez to, że wiadome jest czytelnikowi, że coś się wydarzy książkę czyta się szybko i z chęcią, nie patrząc na to, że po drodze nudniejszych fragmentów nie brakuje. Jednak czasami tak bywa w przypadku thrillerów psychologicznych, że mają one swoje postoje. I raz są trudniejsze do zaakceptowania raz bez problemu do przetrwania. Momentami książka Bev Thomas jest zwyczajnie przegadana, z jednej strony jest to męczące, może trochę nudne, ale... z drugiej ma się wrażenie, że główna bohaterka zwierza się nam, z nami rozmawia jak na kozetce u psychologa.

Ruth Harland jest terapeutką, a dokładniej, jest dyrektorką w przychodni terapeutycznej, jest wzorowym pracownikiem. Tak można by pomyśleć. Nikt z jej współpracowników jednak nie wie, że ostatnie miesiące, a nawet lata nie należały dla niej do łaskawych. Kobieta przeżywa zaginięcie syna, w wielu mijanych osobach widzi go, bowiem marzy, że ten wróci. Pewnego dnia do gabinetu głównej bohaterki trafia chłopak łudząco podobny do jej syna, Toma. Ruth doskonale wie, że powinna przerwać terapię, wysłać pacjenta do innego specjalisty, jednak pokusa oglądania na sesjach namiastki swej pociechy jest silniejsza.

Książka ma wzloty i upadki. Znaczna jej część to czekanie na to, co ma się wydarzyć. Główna bohaterka opowiada nam wydarzenia ze swojego życia rodzinnego, z urodzenia dzieci ich dorastania, a następnie z ich poczynań w wieku nastoletnim. Powoli, powolutku wyjawiane są nam, czytelnikom, szczegóły zaginięcia chłopaka, a tym samym coraz głębszy dołek w jaki wpadła Ruth. Traktuje się czytelnika tutaj jako właśnie terapeutę, bowiem kobieta się zwierza, być może szuka wsparcia i zrozumienia. Jest to dla mnie ciekawy efekt, spotęgowany u mnie tym, że poznawałam treść książki w formie audio, tym bardziej mając wrażenie, że łączy nas z bohaterką wspólna sesja.

Terapeutka Bev Thomas jest całkiem zwyczajną, może nawet przeciętną książką, z którą tylko przez chwilę można się związać emocjonalnie. Ciekawsze w niej jest czekanie na to, co może się wydarzyć niż same wydarzenia, które faktycznie miały miejsce. Autorka jednak porusza w swojej powieści bardzo ważny temat zaginięć, który może dotyczyć wielu osób i można zwrócić na niego uwagę.

Podejrzewam niestety, że gdybym miała do czynienia z książką papierową, to mogłabym nie doczytać jej do końca, albo mogłabym ją porzucić i czytać inne książki, i powoli sączyć powyższą lekturę. Audiobook w tym wypadku był dobrym rozwiązaniem, bo czytałam Terapeutkę tak przy okazji. Wydaje mi się, że potencjał był duży, Bev Thomas miała sporą wizję, jednak pogubiła się w monologu głównej bohaterki.

Tak jak wspomniałam wyżej, mam mieszane uczucia co do tej książki i sama nie wiem czy chciałabym ją polecić dalej. Myślę, że jest wiele innych ciekawszych, bardziej wpływających na emocje thrillerów psychologicznych... To też nie jest taka książka, która zawodzi, bo dzieje się coś dziwnego albo niedorzecznego. Chodzi o to, że zwyczajnie bywa nudna, monotonna i przegadana.