Przejdź do głównej zawartości

OFFLINE. JAK DZIĘKI ŻYCIU BEZ PIENIĘDZY I TECHNOLOGII ODZYSKAŁEM WOLNOŚĆ I SZCZĘŚCIE | MARK BOYLE


Nie da się nie zauważyć, że technologia zawłaszcza sobie naszą codzienność, że jesteśmy od niej uzależnieni. Z jednej strony spełnia ona swoją, chyba najbardziej promowaną, funkcję, czyli zbliża do siebie ludzi, którzy mogą się ze sobą kontaktować niezależnie od miejsca zamieszkania. Z drugiej jednak strony, oddala ona ludzi od siebie. Sama nie mogę patrzeć na to, jak ludzie zamiast ze sobą rozmawiać, wpatrują się w ekrany. Albo kiedy turyści zamiast korzystać z wypoczynku i przeżywać atrakcje, oglądać je własnymi oczami, np. w oceanarium, wszystko nagrywają i oglądają przez ekran telefonu. Po co?

Technologia to jedno, ale sama elektryczność w naszym życiu zakorzeniła się w tak oczywisty i bezpardonowy sposób, że nie wyobrażam sobie przetrwania bez niej. Tak, przetrwania. Mogłabym odciąć się na kilka dni od energii, technologii, ale byłaby to forma rozrywki, wyciszenia tudzież zebrania myśli, a nie sposób na nowe życie. A jednak znalazł się człowiek, który postanowił skończyć z typową dla współczesnego świata doczesnością i zamieszkać w zbudowanym przez siebie domku, zamierzał jeść tylko to co sam dla siebie wyhoduje albo upoluje. Mark Boyle w swojej książce Offline. Jak dzięki życiu bez pieniędzy i technologii odzyskałem wolność i szczęście opisuje swój pierwszy rok takiego właśnie życia.

Decyzja o wyciągnięciu wtyczki nie była spontaniczna u autora, ona dojrzewała i kiełkowała w nim. Od wielu lat głosił już poglądy, jakoby technologia i przemysł zakłócają ludziom spokojne i szczęśliwe życie. Czy Boyle ma rację? Czy kolejny smartfon, nowy telewizor czy pójście na łatwiznę i chęć posiadania tak wielu rzeczy potrzebnych do szczęścia, mogą zakłócić nasze szczęście? Zgadzam się. Czy w związku z tym odcięłabym się od technologii oraz prądu? Nie. Jednak to nie znaczy, że nie popieram autora powyższej książki w jego decyzji, uważam, że jest ona bardzo odważna i wiele go musi kosztować. 


Offline zawiera w sobie wiele anegdot z życia Boyle’a, tego aktualnego, a także wspomnienia z dzieciństwa, dorastania czy studiów i pierwszych prac. Opisuje wszystko to, co sprawiło, że znalazł się w swoim aktualnym położeniu i przyznam szczerze, że czytało mi się całość bardzo dobrze. Na Instagramie wspominałam, że czytałam tę książkę córce do snu, czułam bowiem wielką chęć czytania jej na głos, bo w taki sposób odbierałam ją jeszcze lepiej, jakby głębiej. I możemy się z autorem w wielu rzeczach nie zgadzać, albo ja mogę jego decyzje uznawać za zbyt odważne, albo nawet przesadzone w swym radykalizmie, to i tak mam do niego szacunek, bo on to zrobił, odciął się i chyba jest mu z tym dobrze.

Podczas lektury żałowałam, że na polskim rynku nie pojawiła się jego poprzednia książka, w której pisze o tym, że przez dwa lata żył bez obrotu pieniędzy. Jestem jej bardzo ciekawa, bo wielokrotnie w Offline o niej wspomina, również pisze po prostu o tym okresie w jego życiu. Sam tytuł powyższej książki jest nieco mylący, gdyż w obecnym życiu autor używa pieniędzy, nawet zarabia, jednak są to znacznie mniejsze kwoty niż przed laty.

Czy naprawdę potrzebujemy tyle rzeczy ile myślimy, że potrzebujemy? Boyle przekona Cię, że tak nie jest, można mieć mniej i być szczęśliwym. I o to właśnie mu chodziło porzucając dotychczasowy, w naszych czasach standardowy tryb życia, gdzie pieniądz rządzi człowiekiem, a ludzie marzą tylko o sukcesie i posiadaniu większej ilości rzeczy materialnych. Offline można natomiast potraktować jako pewnego rodzaju poradnik, aby zmotywować się do rozpoczęcia swojej drogi do prawdziwego szczęścia, aby ograniczyć dobra powszechne i skupić się na sobie i swoich prawdziwych potrzebach. To nie jest książka o medytacji, szukaniu swojej drogi ani o tym, że moja wizja świata jest lepsza. To książka o prawdziwym życiu. A ja Wam ją polecam, może Was też pozytywnie zaskoczy tak jak i mnie zaskoczyła?
 

Komentarze

  1. Dla mnie to niewyobrażalne, że tak się da. Zgadzam się z tezami autora, o których wspominasz i sama staram się ograniczać ilość technologii, którą się otaczam, ale decyzja, którą podjął autor... Podziwiam! Nie potrafiłabym tak całkowicie odciąć się od technologii. Jest mi w dużej mierze niezbędna, także w życiu zawodowym. Ciekawa jestem ogromnie jak autor radzi sobie bez niej. Nie słyszałam o tej książce wcześniej, ale zapisuję sobie tytuł.

    OdpowiedzUsuń
  2. Dla mnie tak książka jest tak skrajnie pretenskonalna, że aż zęby mi zgrzytają!A przeczytalam dopiero kilkanaście stron. Autor sie produkuje jakie to okropne,ze niektóre plemiona straciły zdolność produkowania swoich ubrań, bo noszą ubrania masowej produkcji :O. No straszne faktycznie, ze ludzkość sie rozwija. Setki milionown ludzi chętnie by się z nami zamieniły na te "okropne " cywilizacyjne udogodnienia. Oczywiście każdy ma prawo zyc jak chce, ale zachwycać się tym, ze uprzywilejowany koles wymyśla sobie nowy sposób na życie, I dorabia do tego swoja ideologię...No Nie kupuje tego.

    OdpowiedzUsuń

Publikowanie komentarza

Dziękuję za przeczytanie mojej recenzji. ;)
Zachęcam do dyskusji na temat powyższego tekstu! *.*

Zobacz również:

MOPSIK, KTÓRY CHCIAŁ ZOSTAĆ SYRENKĄ | BELLA SWIFT

Urocza, miła, przyjemna, a nawet pluszowa. Tymi określeniami mogłabym opisać kolejną książkę Belli Swift o Mopsiku . W tamtym roku z córką zapoznawałyśmy się z pierwszą częścią przygód Peggy, małej suczki, która została adoptowana przez bardzo sympatyczną rodzinę. I pomimo tego, że od tamtego czasu wyszły jeszcze dwie części o Peggy, nic nie stało na przeszkodzie, aby sięgnąć od razu po część czwartą, bo każdą z historii można czytać osobno. Tym razem nastał koniec roku szkolnego, a co za tym idzie, wymarzone przez dzieci wakacje. Ku uciesze trójki rodzeństwa, Ruby, Chloe i Finna, rodzina jedzie na tydzień nad morze i zabiera ze sobą pieska. W tej części można poczuć wakacyjny, przyjemny klimat, ale też troszkę odczuwalnego smutku, bo mopsik pragnie znaleźć syrenkę, aby uszczęśliwić swoją ludzką przyjaciółkę, Chloe. Czytelnik towarzyszy Peggy w zmaganiach i, niestety bezskutecznych, poszukiwaniach kobiety z ogonem, pomaga suczce pewna zabawna mewa, która rzuca sucharami co i rusz. Ni

PS Kocham Cię - Cecelia Ahern

Cecelia Ahern od 2004 roku jest bestsellerową irlandzką pisarką. Jej debiutem była powieść PS Kocham Cię , która została także sfilmowana. Inne jej książki, to: Na końcu tęczy, Gdybyś mnie teraz zobaczył, Kraina zwana Tutaj, Dziękuję za wspomnienia, Pamiętnik z przyszłości. PS Kocham Cię na mojej półce czekało trochę ponad rok, ale wreszcie udało mi się znaleźć czas na nią i przede wszystkim ochotę. Wiele dobrego słyszałam na temat samej powieści, którą ceniono bardziej niż film powstały na jej podstawie. Ekranizację widziałam wcześniej i zrobiła na mnie duże wrażenie, dlatego zdecydowałam się na zakup tego tytułu. Jakie są moje wrażenia? Przekonacie się w dalszej części tekstu. Główną bohaterką jest Holly Kennedy, pogrążona w żałobie wdowa, która nie może dojść do siebie po śmierci swojego ukochanego. Mimo swojego młodego wieku, ma zaledwie trzydzieści lat, spotkała ją tak wielka tragedia. W swojej sytuacji na szczęście może liczyć na przyjaciół i kochającą rodzinę, ale

Merida Waleczna (2012)

Tytuł: Merida Waleczna / Brave Premiera: 21 czerwca 2012 (świat), 17 sierpnia 2012 (Polska) Produkcja: USA Reżyseria: Mark Andrews, Brenda Chapman Scenariusz: Brenda Chapman, Irene Mecchi, Mark Andrews, Steve Purcell Reżyser dubbingu: Wojciech Paszkowski Dialogi w polskim dubbingu: Jakub Wecsile Bohaterowie: Merida – Dominika Kluźniak I Elinor – Dorota Segda Król Fergus – Andrzej Grabowski Lord Dingwall – Mieczysław Morański Lord MacGuffin – Sylwester Maciejewski Lord Macintosh – Krzysztof Kiersznowski Młody MacGuffin – Cezary Kwieciński Młody Macintosh – Jan Bzdawka Miałam dzisiaj tę przyjemność pójścia do kina ze swoją siostrzenicą. Mamy niedaleko – musiałyśmy tylko wyjść z domu, przejść kilka kroków, przez parking i... już byłyśmy na miejscu w mniej niż minutę. W tak doborowym towarzystwie, każda produkcja wychodzi jeszcze lepiej. A teraz, na świeżo po seansie opowiem Wam o Meridzie Walecznej , która porwała moje małe serduszko. Za