Czerwony notes | Sofia Lundberg

Kiedy na okładce obiecywane jest wzruszenie, nie do końca w nie wierzę. Nie dlatego, że jestem twarda i mało co mnie porusza, wręcz przeciwnie, wiele dziwnych rzeczy może mnie doprowadzić do łez, ale w literaturze kobiecej jest to ciężkie zadanie. Bardzo rzadko po takową sięgam, bo nie lubię, bo nie dostarcza mi ona odpowiednich wrażeń. Bo jest w niej za mało krwi i trupów... okej, żartuję. Tegoroczna próba zapoznania się z powieścią Danielle Steel skończyła się porażką, dlatego z pewnymi obawami złapałam za Czerwony notes Sofii Lundberg.
I wiecie co, nie zawiodłam się. Dobrze, nie będę ukrywać, na początku nie umiałam się wczuć, ale z czasem moje czytanie nabrało tempa i wręcz połknęłam książkę pomimo choroby i gorączki. I tak, wzruszyłam się na końcu, chociaż próbowałam powstrzymywać emocje.
Główną bohaterkę czytelnik poznaje, kiedy ma 96 lat i pragnie spisać swoje wspomnienia, a jest ich całe mnóstwo. Doris dostała od taty czerwony notes, w którym zapisywała wszystkich ważnych ludzi ze swojego życia, z każdym z nich łączy ją jakaś historia, czasem dobra, czasem smutna, a nieraz tragiczna. Losy kobiety były kręte i momentami niezwykłe, czasy wojenne nie były dla niej łaskawe, jednak przeżyła i teraz może podzielić się ze swoją jedyną krewną przeżyciami sprzed lat. Akcja toczy się dwutorowo, raz czytelnik śledzi aktualne życie Doris, jej zmagania ze starością i własną upartością, a to przeplatane jest właśnie wydarzeniami z lat nastoletnich i dorosłych Szwedki.

Czerwony notes to książka idealna na jesienne wieczory, kiedy można zaszyć się na kanapie pod kocem z ciepłą herbatą. Powieść ta dostarczy czytelniczce wielu emocji, raz podbuduje i rozbawi, raz zasmuci, innym razem złamie serce. Tak, życie głównej bohaterki raczej było wyboiste i kręte, ale zostało pięknie ubrane w słowa przez Sofię Lundberg. Mnie powyższy tytuł zauroczył i jeżeli ktoś będzie szukał idealnej pozycji kobiecej z kopalnią złotych myśli i cytatów, będę polecać właśnie powyższy tytuł.