Przejdź do głównej zawartości

Przebudzeni bogowie | Sylvain Neuvel



Nieraz czekanie na jakiś tytuł jest najgorszą rzeczą, jaką można sobie wyobrazić. Tak właśnie było w przypadku serii Archiwa Temidy o pewnych tajemniczych gigantach. Tom pierwszy, Śpiący giganci (moją opinię znajdziecie tylko na kanale) czytałam zaraz po swojej premierze w Polsce i bardzo podobała mi się przedstawiona przez autora wizja świata, którą od razu zaraziłam swojego męża. Niestety, na tom drugi czekaliśmy prawie dwa lata, całe szczęście – dwójka dorównuje pierwszej części.
Przebudzeni bogowie, to już poważniejsza historia, bo w tym tomie ukazują się skutki decyzji podjętych w pierwszym. Okazuje się, że istnieją inne cywilizacje, tylko niewiadomy jest ich stosunek do ludzi. Wysłali Oni na Ziemię swoich Gigantów, których intencje nie są oczywiste. Chcą się zaprzyjaźnić, a może zniszczyć planetę?


Sylvain Nouvel niejednokrotnie zaskoczył mnie swoją pomysłowością, tym, że niczego nie można być pewnym, bo wszystko w ciągu kilku stron może się obrócić o 180 stopni. Forma narracji została zachowana taka jak była w tomie pierwszym, czyli nie ma żadnego głównego bohatera, natomiast wszystkich wydarzeń czytelnik dowiaduje się z rożnych dokumentacji, zapisów rozmów albo spotkań osób na szczycie. Nie sprawia to żadnego problemu, nic nie jest chaotyczne, wręcz przeciwnie, opowieść nie jest stronnicza, odbiorca poznaje same fakty z nutą opowieści o życiu osobistym poszczególnych, bardziej kluczowych postaci.
O Przebudzonych bogach nie będę się za dużo rozpisywać, bo ciężko opisać w skrócie to, co się w nich dzieje, bo wrażeń podczas lektury jest mnóstwo. Sama nie jestem wielkim fanem fantastyki, jednak Archiwa Temidy skradły moje serce i będę czekać z utęsknieniem na trzeci, ostatni już tom, bo wierzę, że warto. Jak nie czytaliście, zachęcam. ;)

Komentarze

Prześlij komentarz

Dziękuję za przeczytanie mojej recenzji. ;)
Zachęcam do dyskusji na temat powyższego tekstu! *.*

Zobacz również:

YOU | SERIAL A KSIĄŻKI

W ubiegłym roku na Netflixie pojawił się serial You , który wciągnął bardzo wiele osób w swoją historię. Ja go obejrzałam dopiero po przeczytaniu książki i był to jak dla mnie bardzo dobry krok. Nieświadomie odłożyłam oglądanie na później nieświadomie, że jest to serial na podstawie książki właśnie. Książkę przeczytałam, serial obejrzałam i chciałam Wam o tym napisać, chciałam porównać te dwie rzeczy. Ale odkładałam tekst i jakoś zwątpiłam w sens, aż tu nagle pojawił się drugi sezon. Słyszałam opinie, że jest lepszy od pierwszego, zaczęłam więc oglądać. Ale kiedy Ukryte ciała do mnie dotarły, porzuciłam Netflixa, aby jednak najpierw sprawdzić treść powyższego tytułu. I to również był dobry krok. Postanowiłam napisać troszkę o swoich odczuciach o serialu, trochę go porównuję do książek, bo jest to jednak ważne. Moje zdanie o Ty i Ukrytych ciałach  znajdziecie na blogu, zatem zachęcam do lektury. Już teraz mogę Wam powiedzieć, że jako zwykły oglądacz serialu jestem zawiedziona fak

STANY OSTRE. JAK PSYCHIATRZY LECZĄ NASZE DZIECI | MARTA SZAREJKO

  O Stanach ostrych Marty Szarejko wspominałam przy okazji podsumowania roku 2021, jednak dopiero teraz, w kwietniu, postanawiam na temat tego tytułu nieco Wam napisać. Super, jestem z siebie bardzo dumna… Szarejko na początku nie chciała pisać o psychiatrii dziecięcej, dlatego, że w żaden sposób temat jej nie dotyczył. Okazało się jednak, że to, co uważała za minus, okazało się ogromnym plusem jej położenia, bowiem nie podchodziła do tematu tak samo emocjonalnie jak podchodziłaby matka. Stany ostre. Jak psychiatrzy leczą nasze dzieci to książka o poziomie szpitali psychiatrycznych w Polsce, o ich nierentowności i niewydajności. Jest źle, to jakże podnoszące na duchu przesłanie można wynieść z lektury. Autorka rozmawia z pracownikami i dyrektorami placówek w różnych częściach kraju, dowiaduje się wielu ciekawych, chociaż dołujących rzeczy, a tą wiedzą dzieli się z czytelnikami. Na pewno mnie przeraża to, że w szpitalach nie ma miejsc, że dzieci śpią na dostawkach do dostawek, pokątn

KRAINA LODU (2013)

USA | ANIMACJA/FAMILIJNY/PRZYGODOWY | 2013 Dzisiaj sięgnę do Oskarowej półki. Jak wiadomo chyba wszystkim, animacja Kraina Lodu zdobyła dwa Oskary. I myślę, że jest godna uwagi i czasu jej poświęconego. Sama jak dotąd bajkę tę oglądałam trzy razy i bardzo ją polubiłam. Uważam, że historia jest przejmująca, poruszająca, a muzyka w niej zawarta dodaje tego wyjątkowego klimatu.