Przejdź do głównej zawartości

HOLLYWOOD (2020)


Rzadko ostatnio oglądam sama seriale, zazwyczaj mamy wspólne seanse z mężem. Tym razem jednak skusiłam się na Hollywood, który niedawno pojawił się na Netflixie. Po obejrzeniu pierwszego odcinka, mąż chciał mi towarzyszyć w śledzeniu dalszej fabuły, ale się nie zgodziłam – bo powyższy serial nie jest dla niego. Na pewno pokazywane rzeczy by go w jakiś sposób odrzuciły, bo to momentami trudny społecznie, kulturowo i światopoglądowo temat.

Mamy świat zaraz po II Wojnie Światowej. Hollywood, miasto marzeń i ich spełniania. Jest też jedna ważna zasada, według której czarni mogą grać w filmach jedynie służbę. A kiedy czarnoskóry chce sprzedać swój scenariusz, stacja się nie zgadza, aby nie mieć problemów z dystrybucją w kinach. W świecie filmowym rządzą biali, heteroseksualni ludzie, najlepiej mężczyźni. Jeżeli nie zaliczasz się do powyższych kategorii, prawie się nie liczysz, możesz się ukryć – przed światem. W serialu tym, słowo ukrywanie się, nie występuje, bo jego bohaterowie go nie znają. Oni walczą w imię własnych zasad i wbrew panującym regułom. Wszystko to z dobrym smakiem i kulturą.

Jack marzy o tym, aby być aktorem. Nie są to jedynie puste słowa, bo chłopak naprawdę się stara, ale bezskutecznie. Presja jest tym większa, bo jego żona spodziewa się dziecka, wkrótce sama przestanie pracować w związku ze swoim stanem błogosławionym, a bez dochodu ze strony mężczyzny – może być ciężko. Dziwnym trafem, Jack spotyka pewnego tajemniczego mężczyznę, który oferuje mu pracę na stacji benzynowej. Prosta praca, tankowanie samochodów. Jednak jest małe ale, bowiem niektórzy klienci znają tajemnicze hasło prowadzące ich do … łóżka z pracownikiem stacji. Główny bohater ma opory przed podjęciem się zadania seksu za pieniądze, ale wkrótce szereguje sobie swoje priorytety, chęć zarobku, czyli utrzymanie rodziny, a na drugim miejscu – kariera, na którą jak na razie nie ma żadnych widoków. Jack ma szczęście, bo jego klientkami nie zawsze są anonimowe kobiety, ale też takie ze świata filmu właśnie, które mogą otworzyć przed nim pewne, ważne dla niego, drzwi.


Cały serial nie skupia się jedynie na Jacku, bo ważnych bohaterów jest w nim naprawdę wielu. Jest czarnoskóry scenarzysta, reżyser, który chce przełamywać schematy i przekraczać granice, piękna czarnoskóra aktorka, która chciałaby zagrać znaczącą rolę w filmie, nieśmiały chłopak, który marzy o zostaniu aktorem i wiele, wiele innych barwnych postaci. Serial nie jest nudny, nie jest też sztampowy. Jedyne co muszę mu zarzucić, to to, że jest bardzo mocno przesycony seksem różnego rodzaju. Zwłaszcza na początku, scen erotycznych czy z podtekstami jest tak dużo, że nie wiedziałam czy akcja rozwinie się w odpowiednią stronę. Na szczęście się rozwinęła i ukazał się przede mną bardzo ciekawy serial, który warto obejrzeć.

Bo bohaterowie w nim są uparci i darzący do celów, które wcale nie są łatwe. Pomimo wielu kłód pod nogami idą do przodu, mając jednak na uwadze moralność. Hollywood pokazuje niestety, że w życiu filmowym liczą się kontakty i dojścia, trzeba mieć siłę przebicia i wierzyć w swoje przekonania, bo nie ma czasu na jakiekolwiek zawahania. W serialu jest ukazany problem homoseksualizmu, który z jednej strony jest napiętnowany, bo trzeba ukrywać swoją tożsamość, a z drugiej strony – homoseksualizm posiada swoje rytuały czy imprezy, aż można zwątpić, czy jest to coś złego.

Dla mnie nie było to kino stricte rozrywkowe, które odmóżdża i bawi, chociaż też super sztywnej formy też nie ma. Raczej jest to dość poważny serial, podczas oglądania którego trzeba się troszeczkę skupić i oddać historii. Mimo małych zgrzytów na początku, całość mi się podobała i mogę polecić, ale nie każdemu przypadnie taki sposób wyrazu do gustu. Bo zdjęcia są piękne, aktorzy świetnie grają, jednak tej seksualności jest na tyle dużo, że może niejednego widza drażnić i psuć odbiór. Niemniej, uważam, że takie kino czy mini seriale są potrzebne.

Komentarze

  1. Ciekawi mnie zarówno tematyka drugiej wojny światowej, jak i dyskryminacji ciemnoskórych. Może jak mnie kiedyś najdzie na jakiś serial (co zdarza się raz na "ruski rok"), to się skuszę.

    OdpowiedzUsuń
  2. Z przyjemnością obejrzę serial, ale też muszę mieć ochotę na wieczór serialowo-filmowy.

    OdpowiedzUsuń
  3. Ciekawa fabuła :) a nie widziałam tego filmu w propozycjach.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Dziękuję za przeczytanie mojej recenzji. ;)
Zachęcam do dyskusji na temat powyższego tekstu! *.*

Zobacz również:

YOU | SERIAL A KSIĄŻKI

W ubiegłym roku na Netflixie pojawił się serial You , który wciągnął bardzo wiele osób w swoją historię. Ja go obejrzałam dopiero po przeczytaniu książki i był to jak dla mnie bardzo dobry krok. Nieświadomie odłożyłam oglądanie na później nieświadomie, że jest to serial na podstawie książki właśnie. Książkę przeczytałam, serial obejrzałam i chciałam Wam o tym napisać, chciałam porównać te dwie rzeczy. Ale odkładałam tekst i jakoś zwątpiłam w sens, aż tu nagle pojawił się drugi sezon. Słyszałam opinie, że jest lepszy od pierwszego, zaczęłam więc oglądać. Ale kiedy Ukryte ciała do mnie dotarły, porzuciłam Netflixa, aby jednak najpierw sprawdzić treść powyższego tytułu. I to również był dobry krok. Postanowiłam napisać troszkę o swoich odczuciach o serialu, trochę go porównuję do książek, bo jest to jednak ważne. Moje zdanie o Ty i Ukrytych ciałach  znajdziecie na blogu, zatem zachęcam do lektury. Już teraz mogę Wam powiedzieć, że jako zwykły oglądacz serialu jestem zawiedziona fak

STANY OSTRE. JAK PSYCHIATRZY LECZĄ NASZE DZIECI | MARTA SZAREJKO

  O Stanach ostrych Marty Szarejko wspominałam przy okazji podsumowania roku 2021, jednak dopiero teraz, w kwietniu, postanawiam na temat tego tytułu nieco Wam napisać. Super, jestem z siebie bardzo dumna… Szarejko na początku nie chciała pisać o psychiatrii dziecięcej, dlatego, że w żaden sposób temat jej nie dotyczył. Okazało się jednak, że to, co uważała za minus, okazało się ogromnym plusem jej położenia, bowiem nie podchodziła do tematu tak samo emocjonalnie jak podchodziłaby matka. Stany ostre. Jak psychiatrzy leczą nasze dzieci to książka o poziomie szpitali psychiatrycznych w Polsce, o ich nierentowności i niewydajności. Jest źle, to jakże podnoszące na duchu przesłanie można wynieść z lektury. Autorka rozmawia z pracownikami i dyrektorami placówek w różnych częściach kraju, dowiaduje się wielu ciekawych, chociaż dołujących rzeczy, a tą wiedzą dzieli się z czytelnikami. Na pewno mnie przeraża to, że w szpitalach nie ma miejsc, że dzieci śpią na dostawkach do dostawek, pokątn

KRAINA LODU (2013)

USA | ANIMACJA/FAMILIJNY/PRZYGODOWY | 2013 Dzisiaj sięgnę do Oskarowej półki. Jak wiadomo chyba wszystkim, animacja Kraina Lodu zdobyła dwa Oskary. I myślę, że jest godna uwagi i czasu jej poświęconego. Sama jak dotąd bajkę tę oglądałam trzy razy i bardzo ją polubiłam. Uważam, że historia jest przejmująca, poruszająca, a muzyka w niej zawarta dodaje tego wyjątkowego klimatu.