Przejdź do głównej zawartości

MARSJANIN | Andy Weir



Czasem zasada Najpierw książka, potem film idzie w zapomnienie. Nieraz jest to dobre dla filmu, bo bez znajomości pierwowzoru jest przez czytelnika lepiej oceniony. I tak właśnie było w przypadku Marsjanina Andy'ego Weira. Po seansie w kinie byłam zachwycona, bo film ma świetne kadry, dobry humor i po prostu mnie emocjonował. A książka... bije ekranizację na głowę.
Mark Watney został sam na Marsie. Jego współpracownicy awaryjnie musieli zakończyć misję, a Mark przez nieszczęśliwy wypadek nie mógł się ewakuować z członkami załogi i został na Czerwonej Planecie. Musi przeżyć, musi dać znać NASA, że jednak żyje, musi też poczekać na pomoc.
Losy głównego bohatera czytelnik poznaje dzięki jego dziennikowi. Jest to ciekawa i trafiona forma, Mark okazuje się żartownisiem i niejednokrotnie podczas lektury można się śmiać, choć ma się świadomość, w jak trudnej sytuacji mężczyzna się znalazł. Tak, to fikcja literacka, ale można się w nią wczuć. Główna postać jest bardzo dobrze wykreowana, co jest ważne w tej powieści, bo odbiorca jest z nią sam na sam, co jest trochę klaustrofobiczne i więź Mark – czytelnik musi być dobra. I ona taka jest.


W Marsjaninie jest dużo fachowego języka. W końcu to historia o astronaucie, który został sam na obcej planecie i musi przetrwać, więc ten fachowy i naukowy język pojawić się musi i mnóstwo obliczeń wszelakich, żeby Mark przetrwał – też być musi. Czasem jest to przytłaczające, ale nie sprawia, że nie ma się ochoty na dalszą lekturę. Mąż mój nazwał tę książkę McGywer w kosmosie i to jest prawda, bo główny bohater nieraz musi zrobić coś z niczego, a to w ogóle bezpieczne nie jest.
Andy Weir napisał książkę, która z jednej strony nie mieści się czytelnikowi w głowie, jest nierealna, a z drugiej strony – jest rzeczywista. Czyta się ją lekko, przyjemnie, choć niejednokrotnie ludzie z NASA podziałali mi na nerwy swoją lekkomyślnością. Ech... Ale chyba o to chodzi podczas czytania, aby się emocjonować i wkurzać, i śmiać zarazem. I właśnie wiele wrażeń dał mi Marsjanin, co mnie cieszy.
Jeżeli nie czytaliście jeszcze tego tytułu, to Wam go polecam. Czytajcie sami albo ze swoimi partnerami. Myślę, że gdyby mój mąż nie przeczytał tej książki teraz, nadal czekałaby na swoją kolej – a to byłby wielki błąd. Dobrze, że przeczytałam Marsjanina, a potem skonfrontowałam z ekranizacją, na której tym razem się zawiodłam.

Komentarze

  1. Nie wiem, ale ani film ani książka mnie nie kuszą. Swego czasu mój mąż i szwagierka oglądali film, ale ja nie miałam ochoty. Niestety znikome szanse, że poznam tę historię...przynajmniej wersję książkową. Ekranizację może kiedyś, choć zawodzi.

    OdpowiedzUsuń
  2. No niestety następna książka do koszyka na serio wydam w ty miesiącu za dużo kasy :D

    ZAPRASZAM NA MÓJ BLOG

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Dziękuję za przeczytanie mojej recenzji. ;)
Zachęcam do dyskusji na temat powyższego tekstu! *.*

Zobacz również:

YOU | SERIAL A KSIĄŻKI

W ubiegłym roku na Netflixie pojawił się serial You , który wciągnął bardzo wiele osób w swoją historię. Ja go obejrzałam dopiero po przeczytaniu książki i był to jak dla mnie bardzo dobry krok. Nieświadomie odłożyłam oglądanie na później nieświadomie, że jest to serial na podstawie książki właśnie. Książkę przeczytałam, serial obejrzałam i chciałam Wam o tym napisać, chciałam porównać te dwie rzeczy. Ale odkładałam tekst i jakoś zwątpiłam w sens, aż tu nagle pojawił się drugi sezon. Słyszałam opinie, że jest lepszy od pierwszego, zaczęłam więc oglądać. Ale kiedy Ukryte ciała do mnie dotarły, porzuciłam Netflixa, aby jednak najpierw sprawdzić treść powyższego tytułu. I to również był dobry krok. Postanowiłam napisać troszkę o swoich odczuciach o serialu, trochę go porównuję do książek, bo jest to jednak ważne. Moje zdanie o Ty i Ukrytych ciałach  znajdziecie na blogu, zatem zachęcam do lektury. Już teraz mogę Wam powiedzieć, że jako zwykły oglądacz serialu jestem zawiedziona fak

STANY OSTRE. JAK PSYCHIATRZY LECZĄ NASZE DZIECI | MARTA SZAREJKO

  O Stanach ostrych Marty Szarejko wspominałam przy okazji podsumowania roku 2021, jednak dopiero teraz, w kwietniu, postanawiam na temat tego tytułu nieco Wam napisać. Super, jestem z siebie bardzo dumna… Szarejko na początku nie chciała pisać o psychiatrii dziecięcej, dlatego, że w żaden sposób temat jej nie dotyczył. Okazało się jednak, że to, co uważała za minus, okazało się ogromnym plusem jej położenia, bowiem nie podchodziła do tematu tak samo emocjonalnie jak podchodziłaby matka. Stany ostre. Jak psychiatrzy leczą nasze dzieci to książka o poziomie szpitali psychiatrycznych w Polsce, o ich nierentowności i niewydajności. Jest źle, to jakże podnoszące na duchu przesłanie można wynieść z lektury. Autorka rozmawia z pracownikami i dyrektorami placówek w różnych częściach kraju, dowiaduje się wielu ciekawych, chociaż dołujących rzeczy, a tą wiedzą dzieli się z czytelnikami. Na pewno mnie przeraża to, że w szpitalach nie ma miejsc, że dzieci śpią na dostawkach do dostawek, pokątn

KRAINA LODU (2013)

USA | ANIMACJA/FAMILIJNY/PRZYGODOWY | 2013 Dzisiaj sięgnę do Oskarowej półki. Jak wiadomo chyba wszystkim, animacja Kraina Lodu zdobyła dwa Oskary. I myślę, że jest godna uwagi i czasu jej poświęconego. Sama jak dotąd bajkę tę oglądałam trzy razy i bardzo ją polubiłam. Uważam, że historia jest przejmująca, poruszająca, a muzyka w niej zawarta dodaje tego wyjątkowego klimatu.