Kiedy zrobiło się głośno o akcji #metoo wiele znanych osób opowiadało o swoich nieprzyjemnych wydarzeniach z życia, o molestowaniu i nadużyciach. Jest zawód, który mimowolnie kojarzy się z tym, że osoba musi zrobić to, co reżyser sobie wymyślił. Zawsze (niestety) myślałam o aktorkach, że są taką wizją reżysera do stworzenia wymyślonego przez niego obrazu, który ma spodobać się widzom. Nigdy nie myślałam o nich „po ludzku”, że mogą czegoś nie chcieć... i teraz w sumie się wstydzę tej swojej bezmyślności. Wiele się mówi w naszych czasach o granicach, o asertywności, a niestety w przypadku aktorstwa nie brałam takich pojęć w ogóle pod uwagę. Ostatnio wzięłam na tapet książkę Karoliny Korwin-Piotrowskiej Wszyscy wiedzieli . Ten zbiór rozmów z aktorami, nauczycielami i specjalistami, przybliża czytelnikowi co dzieje się wewnątrz szkół teatralnych i aktorskich, jak sytuacja traktowania studentów wygląda od lat - od lat ona się nie zmienia. Ilość i rodzaj nadużyć wobec przyszłych aktorów (c

  O Stanach ostrych Marty Szarejko wspominałam przy okazji podsumowania roku 2021, jednak dopiero teraz, w kwietniu, postanawiam na temat tego tytułu nieco Wam napisać. Super, jestem z siebie bardzo dumna… Szarejko na początku nie chciała pisać o psychiatrii dziecięcej, dlatego, że w żaden sposób temat jej nie dotyczył. Okazało się jednak, że to, co uważała za minus, okazało się ogromnym plusem jej położenia, bowiem nie podchodziła do tematu tak samo emocjonalnie jak podchodziłaby matka. Stany ostre. Jak psychiatrzy leczą nasze dzieci to książka o poziomie szpitali psychiatrycznych w Polsce, o ich nierentowności i niewydajności. Jest źle, to jakże podnoszące na duchu przesłanie można wynieść z lektury. Autorka rozmawia z pracownikami i dyrektorami placówek w różnych częściach kraju, dowiaduje się wielu ciekawych, chociaż dołujących rzeczy, a tą wiedzą dzieli się z czytelnikami. Na pewno mnie przeraża to, że w szpitalach nie ma miejsc, że dzieci śpią na dostawkach do dostawek, pokątn

Ostatnio całkiem często w moich słuchawkach goszczą powieści Klaudii Bianek, a to dlatego, że jej proza głównie mnie rozluźnia i sprawia mi czytelniczą przyjemność. Tym razem zdecydowałam się na pierwszy tom cyklu Nieobojętność Jeśli tylko ty , który tematycznie różni się od tego, do czego byłam przyzwyczajona w historiach kreowanych przez autorkę. Czytając powyższy tytuł ma się pewność, iż główny bohater jest wzorowany na prawdziwej postaci, o której pewnie każdy z nas słyszał w mniejszym lub większym stopniu. Kamil Przybora właśnie wyszedł z więzienia po prawie dwudziestu latach odsiadki. Jest aktualnie tematem numer jeden mediów, jednak nie ma zamiaru udzielać nikomu żadnego wywiadu. Woli się schować przed tłumem gapiów i sępów, i zaadoptować do nieznanej mu rzeczywistości. Musi też zebrać siły, bowiem razem ze swoją prawniczką mają jeden cel: wywalczyć odszkodowanie za siedzenie za niewinność. Agata Targosz jest dziennikarką, która na pozór może wydawać się kobietą z bardzo bogat

Po Martwym sadzie i Iluzji , nadszedł czas na Totentanz , zwieńczenie trylogii Cienie przeszłości Mieczysława Gorzki. Jeśli wcześniej miałam wrażenie, że w Iluzji dzieje się wiele i zwroty akcji gonią zwroty akcji, to w tym tomie dzieje się znacznie więcej! Akcja w części trzeciej toczy się chwilę po zakończeniu śledztwa w części drugiej, a Marcin Zakrzewski musi przymusowo odpocząć po rozwiązaniu ostatniej kryminalnej zagadki. Tym razem dzieje się jeszcze więcej i na pozór niezwiązane ze sobą przypadki śmierci kobiet i samobójstw nastolatków mają ze sobą bardzo dużo wspólnego. Nikt nie chce uwierzyć grupie nastolatków, że ich przyjaciele wcale nie odebrali sobie życia, a ktoś wysyłając im rymowanki na email wybiera kolejną ofiarę. Brzmi tajemniczo, ale przede wszystkim jest to niebezpieczne dla młodych ludzi. W Totentanz autor kreuje historię, która zahacza o nadprzyrodzone wydarzenia, a postaci nie są zwyczajne ani typowe, przez co właśnie wydaje się, iż to nie mogło mieć miejsca

Czytając książkę Iluzja Mieczysława Gorzki, drugi tom serii Cienie przeszłości , miałam wrażenie, że ta historia się nie kończy. Wiele różnych rzeczy ma miejsce w tym tomie, tak wiele razy główny bohater dochodził do rozwiązania zagadki, że całość się dłużyła, aczkolwiek nie męczyła czytelnika. Po prostu zwrotów akcji jest tutaj cała masa. Akcja powieści toczy się kilka lat po zakończeniu Martwego sadu , chociaż ma się wrażenie, że u Marcina Zakrzewskiego nie zmieniło się praktycznie nic. Ciągle jest sam, chociaż próbował sobie ułożyć życie z kobietą, ale oddanie pracy zwyciężyło pojedynek miłość – zaangażowanie w łapanie morderców . W tej części mamy do czynienia z morderstwami, które na pozór nie mają ze sobą nic wspólnego. Oprócz tego, na strychu wrocławskiej kamienicy odnaleziono ciało kobiety, która nie żyła od wielu już lat. Jak można się już domyślić, w tej części autor postanowił sięgnąć po znacznie cięższą emocjonalną amunicję i w swojej książce stworzył motyw nekrofilii. Br

O książce Na zdrowie! sporo mówiłam już na swoim Instagramie. Była to lektura, którą czytałam na początku roku 2022, i która sporo emocji we mnie wzbudziła. Bo z jednej strony nie mogę zaprzeczyć temu, że mnie ogromnie wciągnęła i zaintrygowała, poza tym, okazało się, iż mamy podobne zdanie z Holly Whitaker na niektóre tematy związane z alkoholem. Z drugiej jednak strony, były momenty, kiedy mnie ta pozycja nudziła i męczyła. Na pewno jest to tytuł, który bym skróciła i okroiła w treść. Jest on nierówny pod względem merytorycznym, bowiem na samym początku autorka wymienia negatywny wpływ alkoholu na organizm człowieka, porównuje te dane z tym, co sama odczuła przez swój nałóg. Wielokrotnie podkreśla też to, iż żyjemy w społeczeństwie, które ma niezdrowe podejście do alkoholu i imprezowania, a osoby, które stronią od procentów są pewnego rodzaju wyrzutkami i dziwakami. I ja oczywiście się z tym ostatnim zgadzam. Sama nie piję alkoholu od kilku lat, gdyż uznałam, że nie jest mi on do s

Czas nieubłaganie ucieka, a ja wciąż pamiętam jak czytałam pierwszy tom serii z Joe Goldbergiem , socjopatycznym księgarzem z Nowego Jorku. Aktualnie mam za sobą tom trzeci (skończyłam go jeszcze w 2021 roku!), a z moją opinią czekałam aż do obejrzenia serialu. Do końca nie wiem dlaczego tak zrobiłam, gdyż historia książkową z tą serialową w ogóle się nie zbiega, ale pomińmy ten fakt. Jest to moje istne guilty pleasure, bo o ile tom pierwszy bardzo mnie pochłonął i można było szukać w nim (serialu i książce) logiki, o tyle po trzeciej części serii napisanej przez Caroline Kepnes (zarówno w książce i serialu) nie oczekiwałam zbyt wiele realizmu. W Ty Kochasz mnie Joe próbuje ułożyć sobie na nowo życie, z dala od wielkiego miasta, z dala od Nowego Jorku czy Los Angeles. Próbuje wtopić się w tłum, a swojego miejsca szuka oczywiście wśród książek, tym razem w bibliotece. Tam też znajduje obiekt kolejnej swojej obsesji. Kroki głównego bohatera muszą być jeszcze bardziej przemyślane, bowiem

Jak dobrze i jak miło rozpoczynać rok od poznania się z twórczością nowego autora. I jak miło, jak ta powieść jest wciągająca i przyjemna, i ciężko jest się od niej oderwać. Prawda jest też taka, że ostatnio zaniedbałam u siebie czytanie kryminałów, a powrót do gatunku zrobiłam sobie w świetnym stylu! Zdaję sobie sprawę z tego, że mamy już prawie kwiecień, ale do napisania tej opinii ociupinkę nie mogłam się zebrać... Mieczysław Gorzka jest autorem, o którego istnieniu nie wiedziałam aż do końca 2020 roku i był to ogromny błąd. Jego cykl z komisarzem Marcinem Zakrzewskim to jest coś... świetnego. Akurat poznawałam go w wersji audio, a czytany jest przez Filipa Kosiora, a jak się okazuje: duet Gorzka&Kosior , to duet idealny. Skoro wielkie zachwyty mamy już za sobą, to nadeszła pora na krótką informację o fabule książki Martwy sad . Głównym bohaterem jest komisarz Marcin Zakrzewski, do którego w tej historii dobijają się duchy przeszłości i jest w samym środku kryminalnego śledztwa

  Mam za sobą książkę Niegrzeczne   Jacka Hołuba, więc sięgając po jego kolejny tytuł, powinnam wiedzieć z jakim bagażem emocjonalnym zostawi mnie autor po lekturze. Niby tak, ale po Beze mnie jesteś nikim i tak sięgnęłam, jak się okazało, całkiem nieświadoma czekających mnie wrażeń. Czy była to dobra książka? Oczywiście. Czy poleciłabym ją innym? Jak najbardziej, ale na własną odpowiedzialność. Czy ciągle treść reportażu krąży mi w głowie? Tak, i pewnie długo nie przestanie, tak samo jak jest to w przypadku Niegrzecznych, chociaż minęły ponad dwa lata od przeczytania tej pozycji. Beze mnie jesteś nikim , to wstrząsający reportaż o przemocy domowej. To kolejna książka o tym, że nie ważne czym się w życiu człowiek zajmuje, czy jest „menelem” czy burmistrzem, może być po prostu uzależniony od przemocy i krzywdzić bliskie sobie osoby. To kolejna taka książka, w której są nowe ludzkie historie, dramaty, o których nie wiemy lub nie chcemy wiedzieć, a rozgrywają się za zamkniętymi drzw