Grinch (2018)

Jestem Team Grinch! Kocham i uwielbiam gościa. Ale to nie dlatego, że chciałabym zniszczyć święta, ale dlatego, że wolę zobaczyć w nich ten sens aniżeli górę prezentów i stosy jedzenia. Kiedy tylko dowiedziałam się o tym, że w grudniu tego roku będzie jego nowa, animowana wersja, byłam szczęśliwa i nie mogłam doczekać się seansu.

I się doczekałam i się, kurczaki!, zawiodłam. Przykro mi się wychodziło z sali kinowej ze świadomością, że bajka ta żadnego morału nie przekazuje, że współczesne dzieci takie wartości z niej wyniosą. Takie wartości, czyli puste, żadne. Nie zmienia to jednak faktu, że sama animacja jest ładna, niejednokrotnie doprowadza widza do śmiechu – niezależnie od jego wieku.  

Podejrzewam, że każdy zna chociaż trochę historię Grincha i mieszkańców Ktosiowa. W tej bajce jest ona trochę zmieniona. Zielony stwór mieszka na szczycie góry ze swoim pieskiem, Maxem i nie lubi ludzi, a zwłaszcza świąt. Cindy-Lou i jej bracia są wychowywani tylko przez mamę, a losy dziewczynki i Grincha splatają się w momencie, kiedy ta chce wysłać list do Mikołaja. Cindy-Lou ma misje w te święta i razem ze swoją ekipą chce spotkać Mikołaja, aby z nim porozmawiać. Jak wiadomo, Grinch też ma misję i już oczywiste jest, kogo ta słodka dziewczynka przebranego w czerwony kostium spotka.

Intencje i frustracja Grincha są jak dla mnie beznadziejne i płytkie. Oczywiście, że jako mały chłopczyk, który wychowywał się w domu dziecka, nie miał tego wszystkiego co inni i może czuć niesmak spowodowany przez ten świąteczny przepych. Jednak pokazana ewidentna zazdrość pięćdziesięcioletniego Grincha jest już małą przesadą. Nikt go nie skrzywdził, nikt mu niczego złego nie powiedział, facet jest zwykłą marudą dla samej zasady. Nikt przecież mu nie zabrania obchodzenia świąt z rozmachem. Całe szczęście, że wątek Cindy-Lou był jakiś wartościowy, bo inaczej można by uznać film za zupełnie niepotrzebne „świąteczne dzieło”.

I to nie jest tak, że uważam za jedyną prawdziwą wersję tej historii, tą z 2000 roku z Jimem Carrey'em. Niesie ona jednak jakieś przesłanie, zachowanie Grincha ma sens i ta jego zmiana w społecznika jest stopniowa. Grinch z 2018 roku ma duży potencjał, ale okazał się zbyt miałki i płytki. Można go obejrzeć, pośmiać się, ale radziłabym szybko o nim zapomnieć. A szkoda.