Żmijowisko | Wojciech Chmielarz

Początkiem 2018 roku miałam wielką przyjemność odkryć autora, który swoim stylem pisania w niemal stu procentach trafia w mój gust czytelniczy. Cienie (link)były mocne i dobre, aż zapragnęłam więcej. Nie wahałam się ani przez chwilę, kiedy napisała do mnie pani Joanna z wydawnictwa Marginesy z propozycją przeczytania najnowszej powieści Wojciecha Chmelarza, Żmijowisko. I wiecie co, w ogóle się nie zawiodłam!
Grupa przyjaciół po trzydziestce postanawia spędzić razem tydzień urlopu. Lato, sielanka, agroturystyka z dala od cywilizacji. Mogłoby się zdawać, że jest idealnie, jednak historia ta ma swój mroczny finał, bowiem znika nastolatka. Córka Kamili i Arka nie chciała jechać z rodzicami na wakacje, wolała obóz ze znajomymi, jednak zaginęła i ten temat będzie ciągnął się przez rok.
Książka ta ma wielu bohaterów, niektórzy odzywają się tylko raz na kartach tej powieści, inni mają częstsze dojście do głosu. Opowieść ta jest podzielona na trzy ramy czasowe, na teraz, wtedy i pomiędzy. Czytelnik może szczegółowo poznać przebieg wydarzeń, a w ostateczności złożyć do kupy portret psychologiczny poszczególnych postaci. Żmijowisko powoli się rozkręca, pierwsze ponad 100 stron jest enigmatycznych, trzeba się wielu rzeczy domyślać, albo wymyślać własny scenariusz dla niektórych wydarzeń. Jakby autor na początku dawał czytelnikowi własną wolę w kreowaniu świata i bohaterów, a później pokazuje mu jak to wszystko wygląda z jego perspektywy.

Autor stworzył mroczny, najgorszy możliwy scenariusz wakacji jaki mógł się wydarzyć. Swoją historię utkał pieczołowicie, przemyślał każdy najmniejszy detal, który w ostateczności może mieć duże znaczenie, bo nic tutaj się nie dzieje przypadkiem. Wojciech Chmielarz potrafi stworzyć brutalnie rzeczywistą opowieść, która mogłaby się wydarzyć naprawdę i to przeraża najbardziej. Żmijowisko to kawał dobrego thrillera, w którym tragedia rodzinna jest ukazana wielowymiarowo. Możemy jej dotknąć i przeżyć razem z bohaterami, którzy są jakby z krwi i kości. Ale powieść ta nie ogranicza się tylko do zaginięcia nastolatki oraz jej poszukiwań, Chmielarz wyciąga na wierzch stare rany, zadurzenia, które nie minęły. Pokazuje też jak wyglądają dzisiejsze media, a także szokuje tym, jak ktoś może zostać stłamszony przez jedną osobę.

Moje drugie, i nie ostatnie spotkanie z twórczością autora, uznaję za udane. Było ono zdecydowanie elektryzujące i zachęcające do sięgnięcia po troszkę więcej. Na półkach czekają już na mnie Wampir oraz Podpalacz, teraz trzeba znaleźć tylko czas na lekturę.