Przejdź do głównej zawartości

NAJCENNIEJSZY PODARUNEK | KLAUDIA BIANEK


W roku 2020 odkryłam prozę Agaty Przybyłek, natomiast w 2021 otworzyłam się na kolejną polską autorkę, swoją imienniczkę, Klaudię Bianek. Na moim blogu możecie znaleźć już opinie o jej serii Życie po Tobie, więc zachęcam Was do zapoznania się z tekstami. Obie autorki, o których wspominam powyżej, piszą z serca, w ich historiach jest wiele czułości i ciepła, że jedyne na co ma się ochotę, to zawinąć w kocyk i oddać lekturze.

Dzisiaj krótko chciałabym Wam napisać o Najcenniejszym podarunku Klaudii Bianek, książce niewątpliwie świątecznej, którą wybrałam sobie jako jedną z kilku do umilania mi oczekiwania na Święta Bożego Narodzenia. Nie jest to tytuł z tego roku, jednak nie samymi nowościami człowiek żyje, warto też sięgać po coś z zeszłych lat.

Główna bohaterka książki, Oliwia, boryka się z rzeczywistością, która nie jest dla niej zbyt kolorowa. Opiekuje się wręcz członkami swojej rodziny, pomimo tego, iż dziewczyna ma zaledwie dwadzieścia lat. Mama prawie dziesięć lat temu wyjechała za granicę do pracy, co skończyło się tym, że kobieta w ogóle nie wraca do domu, nawet na święta. Tata nie radzi sobie z życiem, stracił pracę i szuka szczęścia w butelce, natomiast młodsza siostra właśnie przechodzi bunt lat nastoletnich. Tymczasem nastał grudzień, idą święta, a Oliwia stara się poskładać niełatwą sytuację życiową do kupy.

Z Najcenniejszym podarunkiem miałam swoje wzloty i upadki, bowiem nie ukrywam, że główna bohaterka momentami mnie irytowała. Nie dogadywała się z siostrą i zdawała się specjalnie zrażać do siebie ludzi – jak na przykład swojego sąsiada, Oskara. Można jej to poniekąd wybaczyć, zważywszy na trudną sytuację rodzinną. Jednak Oliwia ciągle podkreśla to, że Oskar Redyk przez ostatnie lata był dla niej obojętny i traktuje go jak powietrze, a z drugiej strony wspomina o tym, że jego niski, ochrypły głos zawsze na nią działał – taka mała niekonsekwencja tego „nie lubienia” kogoś.

Jest to bardzo słodka książka, chociaż jaka miałaby ona być, skoro ma nastrajać czytelnika pozytywnie przed świętami? Występuje w niej wiele cudownych i przesłodkich postaci, które są chętne do pomocy i jest to naprawdę budujące. Jest jednak coś, co mi się nie podoba, a mianowicie jeden z pierwszych, niewątpliwie istotny dla fabuły i tytułu wątek. Na samym początku Oliwia z przyjaciółką jadą do Wrocławia do cioci, której główna bohaterka chce się zwierzyć z problemów ojca i prosić o pomoc. Niestety ten wątek nie został szczególnie rozwinięty w całej historii, więcej ciocia się nie pojawia (i spojler!) i praktycznie nie pomaga bratanicy – zatem po co dziewczyna jechała do Wrocławia?

Pomimo, wbrew pozorom malusieńkim, zgrzytom, całość mnie wciągnęła i byłam ciekawa co Klaudia Bianek wymyśliła dla swojej bohaterki. Kibicowałam jej w składaniu swojego życia do kupy, chociaż nieraz irytowałam się na to, iż niektóre problemy stwarza sobie sama. Mogłam jej to wybaczyć, bowiem kobiety tak już mają, że czasem same sobie komplikują życie, zamiast mu się poddać i czerpać z niego radość.

Najcenniejszy podarunek, to lektura po którą warto sięgać w okresie zimowym, najfajniej będzie oczywiście przeczytać ją przed Świętami Bożego Narodzenia, jednak nie jest to konieczne. Historia ukoi serce czytelnika w zimowy wieczór, więc w najbliższych miesiącach będzie można śmiało po nią złapać i oddać się powieści stworzonej przez Bianek.

Komentarze

Zobacz również:

1000 lat po Ziemi (2013)

USA | PRZYGODOWY/Sci-Fi | 2013 Przed obejrzeniem tej produkcji nie interesowałam się jej oceną oraz opiniami krążącymi po Internecie. Chciałam mieć wolny od interpretacji i ocen umysł. Sądzę, że wyszło mi to na dobre. Nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać, na co nastawiać. Lubię być zaskakiwana przez twórców. Lubię, kiedy świat przedstawiony różni się od tego, w którym żyjemy. Jednak za fantastyką i filmami przygodowymi nie przepadam jakoś szczególnie, nieraz tylko robię dla nich wyjątek. Poznajcie moją opinię na temat: 1000 lat po Ziemi .

ILUZJONISTA | REMIGIUSZ MRÓZ

Ostatnio pisałam na blogu o Nieodnalezionej   Remigiusza Mroza, książce, która średnio przypadła mi do gustu, choć miała swoje zalety. Z tym autorem mam tak, że jedne powieści wciągają mnie bez reszty, a drugie są nieco dla mnie przesadzone. Kiedy dowiedziałam się o premierze Iluzjonisty , byłam troszkę podekscytowana, bowiem Behawiorysta bardzo przypadł mi do gustu, więc nowych przygód Gerarda Edlinga byłam niesamowicie ciekawa. Mam wrażenie, że Mróz w swoich książkach ma dwa oblicza. W jednych pokazuje postaci niezniszczalne, gdzie jest dużo scen przemocy, a w drugich zaskakuje niesamowitymi logiką i umysłem mordercy. Przy okazji dzisiejszej, najnowszej jego książki, mamy do czynienia z tym drugim aspektem, co mnie bardzo cieszy. Gerard Edling został wykładowcą na studiach, co może zaskakiwać, gdyż siedział w więzieniu. Został jednak uniewinniony, a jego winy zostały zapomniane i cofnięte. Niestety, sprawa sprzed lat do niego wróciła i musi wrócić do niej, pomóc w śledzt

Merida Waleczna (2012)

Tytuł: Merida Waleczna / Brave Premiera: 21 czerwca 2012 (świat), 17 sierpnia 2012 (Polska) Produkcja: USA Reżyseria: Mark Andrews, Brenda Chapman Scenariusz: Brenda Chapman, Irene Mecchi, Mark Andrews, Steve Purcell Reżyser dubbingu: Wojciech Paszkowski Dialogi w polskim dubbingu: Jakub Wecsile Bohaterowie: Merida – Dominika Kluźniak I Elinor – Dorota Segda Król Fergus – Andrzej Grabowski Lord Dingwall – Mieczysław Morański Lord MacGuffin – Sylwester Maciejewski Lord Macintosh – Krzysztof Kiersznowski Młody MacGuffin – Cezary Kwieciński Młody Macintosh – Jan Bzdawka Miałam dzisiaj tę przyjemność pójścia do kina ze swoją siostrzenicą. Mamy niedaleko – musiałyśmy tylko wyjść z domu, przejść kilka kroków, przez parking i... już byłyśmy na miejscu w mniej niż minutę. W tak doborowym towarzystwie, każda produkcja wychodzi jeszcze lepiej. A teraz, na świeżo po seansie opowiem Wam o Meridzie Walecznej , która porwała moje małe serduszko. Za