Koniec gry , to moje drugie podejście w tym roku do prozy Anny Onichimowskiej. Pierwszą lekturę – nie będę zdradzać tytułu – porzuciłam, bo nie byłam w stanie w ogóle się w nią wkręcić ani polubić bohaterów, którzy mnie bardzo irytowali – każdy jeden. Jednak powyższy tytuł mnie jakoś przyciągnął i zachęcił do dania drugiej szansy autorce. I dałam tę szanse i nie pożałowałam tego. Główny bohater, Alek, przyjeżdża do swojego domu rodzinnego po niemal dziesięciu latach nieobecności i braku kontaktu. Już na początku czytelnik dowiaduje się, że mężczyzna nie jest lubianym dzieckiem rodziców i tuż po skończeniu osiemnastego roku życia musiał opuścić dom. Dlaczego? Tego wszystkiego odbiorca dowie się dużo później. Powód aktualnej wizyty nie jest niestety przyjemny, bo brat bliźniak głównego bohatera zginął i to na jego pogrzeb Alek był zmuszony przyjechać. Podczas stypy, siostra przekazuje mu jego stary zeszyt, w którym zapisywał swoje przeżycia przez niemal rok, bardzo przewrotny, przełomowy

W ostatnim poście o książkach, na które z chęcią bym się skusiła , wymieniłam Na sygnale. Z życia ratownika medycznego . Po dwóch miesiącach od publikacji powyższego wpisu, mogę z radością oznajmić, że mam za sobą wspomniany tytuł, który na szczęście dla mnie, pojawił się w wersji audiobooka i mógł mi towarzyszyć na spacerach z córką. Lysa Walder swoją karierę w ochronie zdrowia rozpoczęła jako pielęgniarka. Szybko jednak zrozumiała, że jest gotowa na inny rodzaj pracy, bardziej ekstremalny, nieprzewidywalny i z dużą adrenaliną w tle. Autorka lubi wyzwania, dlatego zostanie ratownikiem medycznym i walka z czasem okazało się dla niej idealnym wejściem na ścieżkę zawodową. Bardzo dobrze słuchało mi się tej książki właśnie dlatego, że biła od niej pasja i zaangażowanie w zawód, który się wykonuje. Walder, w swojej książce opisuje wiele przypadków medycznych, do których miała okazję pojechać w trakcie dyżurów. Pokazuje ona jak trudna nie tylko fizycznie ale i psychicznie jest jej praca, a

Rzadko ostatnio oglądam sama seriale, zazwyczaj mamy wspólne seanse z mężem. Tym razem jednak skusiłam się na Hollywood , który niedawno pojawił się na Netflixie. Po obejrzeniu pierwszego odcinka, mąż chciał mi towarzyszyć w śledzeniu dalszej fabuły, ale się nie zgodziłam – bo powyższy serial nie jest dla niego. Na pewno pokazywane rzeczy by go w jakiś sposób odrzuciły, bo to momentami trudny społecznie, kulturowo i światopoglądowo temat. Mamy świat zaraz po II Wojnie Światowej. Hollywood, miasto marzeń i ich spełniania. Jest też jedna ważna zasada, według której czarni mogą grać w filmach jedynie służbę. A kiedy czarnoskóry chce sprzedać swój scenariusz, stacja się nie zgadza, aby nie mieć problemów z dystrybucją w kinach. W świecie filmowym rządzą biali, heteroseksualni ludzie, najlepiej mężczyźni. Jeżeli nie zaliczasz się do powyższych kategorii, prawie się nie liczysz, możesz się ukryć – przed światem. W serialu tym, słowo ukrywanie się, nie występuje, bo jego bohaterowie go nie z

Ostatnio miałam ochotę przeczytać coś dla młodzieży, coś z gatunku, po który sięgam dosyć rzadko, czyli new adult. Dosyć spontanicznie pobrałam na legimi* książkę Jednak mnie kochaj Laury Kneidl i zaczęłam czytać. Nie, w ogóle moja decyzja o doborze lektury nie była pokierowana piękną okładką, w ogóle. ;) Sage jest osiemnastolatką, która wyjechała do innego stanu na studia. Niby nic dziwnego, naturalna kolej rzeczy, że licealiści idą po szkole na studia. Jednak nie w tym przypadku. Dziewczyna wyjechała z domu w dniu swoich urodzin, bez słowa. Zniknęła, bo chciała się uwolnić. W nowym mieście spotkało ją wiele nieszczęść, jednak są one niczym w porównaniu z tym, od czego nastolatka uciekła z domu rodzinnego. Swój dramat Sage trzymała w tajemnicy, jej mama i siostra nie wiedzą co przeżywała. Nawet nie zwierzyła się swojej najlepszej przyjaciółce, że była notorycznie krzywdzona. Doprowadziło to do stanów lękowym i zwyczajnego strachu przed obcymi mężczyznami. Co dokładnie przeżywała Sag

To nie jest moja pierwsza książka o Korei Północnej. Jest to pierwsza książka o tym kraju po małej przerwie. Wcześniej czytałam o ludziach, którzy uciekli, uwolnili się, albo o kobiecie, która przez chwilę była tam nauczycielką. Ostatnio skusiłam się o poczytaniu o władzy i była to bardzo wartościowa lektura. Wielki Następca. Niebiańskie przeznaczenie błyskotliwego towarzysza Kim Dzong Una Anny Fifield jest niełatwą lekturą, i sądzę, że osoby o słabszych nerwach będą się irytowały podczas zapoznawania się z jej treścią. Bo autentycznie bolesne jest to, jak się ludzi traktuje w Korei Północnej, jak władza może wszystko i jeszcze przeciętny obywatel będzie mu przyklaskiwał. Bo ciężko się czyta o tym, że ludzie dają sobą tak pomiatać, że nie mają praw i wolności słowa, że wszystko musi być zrobione tak jak władza nakazuje . Bo władza jest święta. Bo władza jest od Boga. A raczej… rządzący jest Bogiem. I w tym przypadku jest nim Kim Dzong Un, najmłodszy rządzący w Korei Północnej, trzeci

Jeśli chodzi o moje czytelnicze dokonania, to na 2020 nie miałam jakichś wielkich oczekiwań, a jednak mam za sobą już 40 pozycji, co mnie ogromnie zaskakuje i jednocześnie cieszy. Mój wynik nie byłby taki duży (dla mnie, oczywiście), gdyby nie audiobooki, które towarzyszą mi praktycznie każdego dnia. Porzuciłam je jedynie w czasie kwarantanny, bo w domu rzadko słucham audiobooków, zdecydowanie częściej wtedy czytam książki tradycyjne. Dzisiaj skupię się na najciekawszych tytułach, które miałam okazję poznać w pierwszej połowie bieżącego roku. Natomiast o samych rodzajach książek pewnie jeszcze napiszę tutaj, bo ten temat chodzi mi po głowie już od pewnego czasu. (Od pewnego czasu - pierwsza wersja tekstu ma niemal dwa lata!) O każdej ze wspomnianych przeze mnie dzisiaj książek, pisałam na blogu, więc będę Was odsyłać do  moich tekstów. Będzie to mały misz-masz gatunkowy, bo będzie to zarówno literatura faktu, która króluje w tym roku u mnie, będzie literatura dziecięca i młodzieżowa,

Dzisiaj na blogu będzie nieco inaczej niż zazwyczaj, bo będzie o jedzeniu. O książkach kucharskich nigdy wcześniej nie pisałam tutaj, bo nigdy nie wiem co mam o nich napisać, jak dobrze sformułować swoje myśli. Dodatkowo, jestem bardzo wybrednym kulinarnie człowiekiem, i znalezienie książki kulinarnej, która by mi odpowiadała choćby w połowie, jest naprawdę ciężko. I nie, to nie będzie wpis o tym, że nagle znalazła się książka z przepisami idealna i dostałam objawienia w kuchni. Będzie dzisiaj o tytule, który może niejednemu człowiekowi w potrzebie pomóc. Słowo weganizm ma momentami negatywne konotacje. I szczerze się nie dziwię, bo weganizm może być uznawany za pewnego rodzaju modę, w krótkim czasie bowiem wiele osób odrzuciło mięso i produkty odzwierzęce, a w sklepach utworzono działy bio i vege . Jest to moda, a może większa świadomość konsumencka i społeczna? A co, jeżeli zmiana nawyków nie pojawia się z chęci ale z przymusu? Sama jakiś czas temu musiałam odrzucić wszelki nabiał

Ostatnio zrobiło się u mnie kryminalnie i morderczo na tyle, że mąż zaczął się mnie bać. A będąc całkowicie szczerą tudzież poważną, to faktycznie temat morderstw mnie pochłonął i jakoś dobrze czyta mi się o zbrodniach. Wiem, brzmi okropnie. Jednak jak sama Michelle Kaminsky w książce Seryjni mordercy pisze „...seryjni mordercy nas fascynują i przerażają. Myśl o nich nieraz prześladuje nasze umysły...” * I możliwe, że tak jest troszkę u mnie, że zaczęłam śledzić prawdziwe historie i przestać nie umiem. Na blogu niedawno wspominałam o książce Rozmowy z seryjnymi mordercami , która jest jakby zupełnym przeciwieństwem tej, o której dzisiaj Wam nieco napiszę. Tytuł Seryjni mordercy Michelle Kaminsky ma bardzo specyficzną formę, bardzo skrótową i momentami ma się wrażenie, że czyta się poszczególne strony z Wikipedii. Jest to zbiór stu pięćdziesięciu pytań i odpowiedzi z kategorii kryminalnej. Im dalej w treść książki czytelnik się zagłębia, tym mroczniejsze tajemnice morderstw poznaje i