OBECNOŚĆ 2

Kiedy pierwsza część sparaliżowała Cię strachem tak bardzo, że pójście do toalety okazało się wielkim ryzykiem. I kiedy zwiastun drugiej części tak Cię stresował, że nie chciałeś oglądać go będąc samemu w domu... najlepiej iść do kina na ten horror, którego tak się bałeś. To jest dobra rada! I całkiem logiczna ;)

Prawda jest taka, że Obecność 1 wbiła mnie w fotel. Nie umiałam się po seansie ruszyć czy odezwać. Czułam się zawładnięta opowieścią i losami bohaterów. I tego samego spodziewałam się po kolejnej części, ale tego nie dostałam. Jednak powiedzieć, że się zawiodłam, nie mogę. Bałam się momentami i przeżywałam ową historię. Historię, która wydarzyła się naprawdę.

A wszystko zaczęło się od planszy ouija i wywoływania duchów. Ot, taka cudowna zabawa dwóch sióstr. Tylko szkoda, że jedną z nich opętało. I szkoda, że na całą rodzinę spadło ogromne nieszczęście, bo już nie mogli czuć się bezpiecznie w swoim domu. Jak się okazało, to dawny właściciel posiadłości się odezwał, oczywiście, nieżyjący właściciel.

Z drugiej strony mamy opowiedzianą historię małżeństwa Warrenów. Lorraine chce się wycofać z interesu, nie chce zadzierać z ciemnymi mocami, bowiem nawiedzają ją bardzo złe wizje, w których jej mąż ginie. Mimo to, jadą do Londynu, aby zbadać sprawę wyżej wspomnianej rodziny i być może jej pomóc.

Opowieść jest wstrząsająca i przygnębiająca. Nikt z nas nie chciałby przeżyć takiego opętania i czuć się wyrzuconym z własnego domu. Nikt nie chciałby przeżywać tego co owa rodzina i być oskarżanym o kłamstwo.

Film jest bardzo, ale to bardzo dobrze nakręcony. Ma ciekawe kadry i ujęcia. Jest bardzo klimatyczny i mroczny. Nie brak w nim wiecznego efektu Bu!, przez co widz cały czas czuje się niepewnie i nie wie, co go jeszcze czeka.

Oprócz samej grozy, istotnymi elementami są tutaj relacje międzyludzkie. Miłość rodzeństwa, szacunek do matki, oddanie rodzica wobec dzieci, a także cudownie przedstawiona relacja małżeństwa Warrenów. Momentami grozę chciano zamienić w chwilę wytchnienia i wstawiano jakiś żart, elementy humorystyczne, dziwne dialogi czy piosenkę. I to się udało. Udało się odwrócić uwagę widza od głównej fabuły filmu, żeby później przestraszyć go ze zdwojoną siłą.

Nie bałam się tak, jak chciałam się bać. Jednak postać zakonnicy mam ciągle przed oczami, bo była ona mocno przedstawiona i ogromnie przerażająca. Tak bardzo ona zapada w pamięć jak Samara z Ringu czy nawiedzające dzieci z The Grudge. Zobaczyłam dobre kino, poznałam intrygującą historię, przez którą miałam ciarki na całym ciele.

Mogę polecić z czystym sumieniem ;)