Po tym jak moje plany czytelnicze na lato w niemal stu procentach wykonałam (nie przeczytałam jedynie: Harry Potter i Zakon Feniksa , ale do końca roku to uczynię;), postanowiłam zaryzykować i stworzyć małą listę tego, co chcę przeczytać jesienią. Zdecydowałam się na wyróżnienie jedynie czterech tytułów, a to z tego względu, że wiem, iż mogę nie mieć dużo czasu albo chęci na czytanie podczas złotej pory roku, a po drugie – jest tyle innych tytułów, po które chciałabym sięgnąć bardziej spontanicznie, dlatego nie ma co się ograniczać i narzucać jakichś konkretów. ;) Moja lista do przeczytania nie składa się z nowości, a raczej z takich tytułów, po które powinnam się zabrać już dawno. Trzy z czterech wskazanych pozycji znajduje się nawet w moich planach czytelniczych na 2018 rok, a jak wiadomo, do końca roku zostały... trzy miesiące. Mnie również szokuje ten fakt, dlatego trzeba nadgonić swoją chciejlistę , bo wstyd nie czytać tego, co się zaplanowało ;) W końcu przeczytam To Steph

„Dobra kobieta zawsze będzie obawiała się tego, co inni o niej powiedzą, a zła będzie robić, co chce, i chodzić, dokąd chce” - str. 73 Czasem są takie książki, o których ciężko coś napisać, bo brak jakiegokolwiek komentarza. I nie chodzi o to, że są one słabe czy nudne i nic nie wniosły do naszego życia, bynajmniej. Jest wręcz przeciwnie, bo reportaż Edyty Stępczak Burka w Nepalu nazywa się Sari ,to bardzo wartościowy tytuł i nie ma takich słów, które byłyby odpowiednie, aby o nim opowiedzieć. Jednak spróbuję. Kiedy czyta się takie książki, ma się wrażenie, że nie docenia się własnego życia. Zwłaszcza my, kobiety, chcemy więcej i więcej, a w Nepalu czy Chinach najgorszą rzeczą jaka może się przydarzyć rodzicom, to córka. A bycie kobietą w niektórych krajach Azjatyckich to przekleństwo, brak możliwości decydowania o własnym życiu, wieczne poniżanie i usługiwanie mężczyznom. „Nepalska kobieta na kolejnych etapach życia zależy od ojca, brata, męża, teścia i syna, to oni kontro

Kiedy na okładce obiecywane jest wzruszenie, nie do końca w nie wierzę. Nie dlatego, że jestem twarda i mało co mnie porusza, wręcz przeciwnie, wiele dziwnych rzeczy może mnie doprowadzić do łez, ale w literaturze kobiecej jest to ciężkie zadanie. Bardzo rzadko po takową sięgam, bo nie lubię, bo nie dostarcza mi ona odpowiednich wrażeń. Bo jest w niej za mało krwi i trupów... okej, żartuję. Tegoroczna próba zapoznania się z powieścią Danielle Steel skończyła się porażką, dlatego z pewnymi obawami złapałam za Czerwony notes Sofii Lundberg. I wiecie co, nie zawiodłam się. Dobrze, nie będę ukrywać, na początku nie umiałam się wczuć, ale z czasem moje czytanie nabrało tempa i wręcz połknęłam książkę pomimo choroby i gorączki. I tak, wzruszyłam się na końcu, chociaż próbowałam powstrzymywać emocje. Główną bohaterkę czytelnik poznaje, kiedy ma 96 lat i pragnie spisać swoje wspomnienia, a jest ich całe mnóstwo. Doris dostała od taty czerwony notes, w którym zapisywała wszystkich ważn

O Netflixowym serialu Dark słyszałam, że jest podobny klimatem do Stranger Things , którego jesteśmy z mężem fanami. Długo nie miałam jednak ochoty po niego sięgać, aby się nie zawieźć, albo nie zmienić zdania co do ST . W końcu jednak, w luźny dzień postanowiliśmy z mym lubym zaryzykować. I włączyliśmy... Pierwsze co mogę stwierdzić, to, to,że na pewno te dwa seriale nie wydają mi się podobne, nawet w najmniejszym stopniu. Owszem, są wciągające ( Stranger Things od pierwszych minut!) i mają swój specyficzny klimat, ale nic poza tym. Dark na samym początku mnie nie zauroczył, dwa-trzy pierwsze odcinki oglądałam tylko za namową męża, bo mnie męczyły i sama bym pewnie się nie zmotywowała do ich włączenia. Jednak obejrzałam całość i jako tako nie narzekam, a nawet jestem skuszona do zobaczenia sezonu drugiego. W pewnej niemieckiej miejscowości zaginęło kilka dzieciaków. Po prostu zniknęły i znikają nadal. A poszukiwanie ich doprowadza do bardzo dziwnych odkryć, które nie mieszc

O książce Zgadnij kto jest ostatnio głośno i pewnie niektórych z Was odstraszył szum panujący dookoła niej, co mnie szczególnie nie dziwi. Sama mam tak, że jak o czymś jest za głośno, to staram się po to nie sięgać, czekam aż emocje opadną i albo zapomnę o danym tytule, albo faktycznie go przeczytam. Albo kupię i będzie długo czekał na moją uwagę. Ale do rzeczy... Chris McGeorge powyższą książką zadebiutował i to w szczególny sposób, bo to jego praca zaliczeniowa. Właśnie ukończył studia twórczego pisania na City i Zgadnij kto , to jego owoc nauki i szkolenia warsztatu literackiego. Nie można autorowi odmówić talentu do kreowania postaci, zwłaszcza tych irytujących, a także tworzenia przemyślanej i spójnej fabuły. Jeden pokój, szóstka uwięzionych osób i trup. Kto zabił? Na to pytanie, w ciągu trzech godzin, musi odpowiedzieć przypięty do hotelowego łóżka Morgan Sheppard. Mężczyzna ten jest celebrytą, a dokładniej, prowadzącym popularny program Detektyw z sąsiedztwa . Jest też ty

Aktualnie długość przerwy na reklamy między kolejnymi partiami filmów wkurza telewidza, a poszczególne materiały już wychodzą bokiem, bo ileż razy można oglądać reklamę o śnieżnobiałej bieli. Kiedyś było inaczej, kiedyś ludzie domagali się powtórek danego spotu, a klienci prosili producentów, aby zdjąć z wizji reklamy ich produktów, bo… nie mają ich już w magazynach. Takie to były czasy.  Agata Jakóbczak w swojej książce Transformersi. Superbohaterowie polskiej reklamy 80. - 90. , pisze o powstawaniu czegoś takiego jak reklama w naszym kraju. Kiedy w Polsce zaczęło pojawiać się więcej różnorodnych produktów, trzeba było zachęcić klienta, ale jak to zrobić, skoro nikt nie wiedział z czym się je reklamę telewizyjną. Sytuacje przedstawione w książce Jakóbczak, momentami wydają się wręcz kosmiczne, ale można uwierzyć, że tak to wszystko wyglądało. Podczas lektury można również sobie powspominać dawne czasy, czasy młodości czy dzieciństwa, bo niejednokrotnie autorka odnosi się do

Dawno nie publikowałam swoich podsumowań miesięcy i wręcz zapomniałam jak to się robi. Warto jednak powrócić do tego nawyku, bo później można powspominać, a przecież czas tak szybko leci. Ciągle w głowie mam klimat wakacyjny, dla mnie nadal jest lato i nie czekam z utęsknieniem na jesień. Okej, czekam, bo lubię jej początki, zwłaszcza że w październiku mam urodziny. Ale tego klimatu wakacyjnego będę się teraz trzymać. W lipcu byliśmy z mężem nad morzem, co było (prawie!) cudowne. Przez cały pobyt była piękna pogoda, ale niestety sinice pokrzyżowały nam plany i tylko przez dwa dni mogliśmy korzystać z uroków morza. Nasze plażowanie zakończyło się po trzech dniach, natomiast wzmogły się nasze piesze wycieczki. Byliśmy pierwszy raz na Stand-up Polska i zostałam zaangażowana w występy, więc był stres, ale takie są konsekwencje siadania w pierwszym rzędzie. Wydaliśmy dużo pieniążków na cymbergaje, jednak nie żałujemy, bo to nasza ulubiona gra, a ponadto „wygrane” punkty wymieniliś

Miasteczko-wioska z dziesięcioma domami, rezolutny detektyw i tajemnicze zniknięcie trzynastolatki, tak najprościej opisać książkę Miejsce egzekucji Val McDermid, która po niemal dwudziestu latach dotarła do Polski. Dlaczego zwlekano z jej wydaniem, nie mam pojęcia, ale być może teraz przyszedł na nią odpowiedni czas, bo thrillery są na topie. A powyższy tytuł jest… klimatyczny i wciągający od pierwszych stron. „ O tak, ludzie wyjeżdżają (..) Ale Scardale w nich zostaje. Nigdy się go nie pozbywają.” Scardale, to miasteczko, którego mieszkańcy są bardzo niezależni, wszystkie problemy załatwiają w swoim gronie, a także, są zamknięci na najnowsze technologie lat 60tych. Tym razem postanowili zgłosić sprawę wyżej, policji, bo być może ich przerosła. George Bennett, detektyw inspektor, dowodzący poszukiwaniami trzynastoletniej Alison, która wyszła popołudniu z psem i już nie wróciła, mocno zaangażował się w śledztwo, zwłaszcza, że jest to pierwsza tak ważna sprawa, którą pro

Jeżeli tytuł książki głosi, że Będzie bolało , trzeba przygotować się na ból. Bo właśnie taki jest Sekretny dziennik młodego lekarza , szokujący i bolesny. Kay nie owija w bawełnę, nie boi się napisać jak praca młodego lekarza wygląda, jaką dyżur w szpitalach może być katorgą. Słyszymy: lekarz , myślimy: kupa pieniędzy, szanowany zawód. Być może jest zupełnie inaczej. Będzie bolało, to gorzka opowieść o realiach angielskiej służby zdrowia, o warunkach panujących w szpitalach, o hardkorowych godzinach pracy i o tym, jak powołanie do ratowania ludzkiego życia, może zamordować życie osobiste lekarza. Najgorsze jest to, że podczas lektury ma się wrażenie (i nadzieję!), że czyta się o czymś, co miało miejsce wiele lat temu, bo przecież tak realia w szpitalach nie mogą wyglądać. A jednak to współczesność... a to, co można śledzić w serialu Chirurdzy , to pikuś w porównaniu z Będzie bolało. Adam Kay ma lekki styl przekazywania najgorszych wiadomości, a jego poczucie humoru mnie roz