Czasem zasada Najpierw książka, potem film idzie w zapomnienie. Nieraz jest to dobre dla filmu, bo bez znajomości pierwowzoru jest przez czytelnika lepiej oceniony. I tak właśnie było w przypadku Marsjanina Andy'ego Weira. Po seansie w kinie byłam zachwycona, bo film ma świetne kadry, dobry humor i po prostu mnie emocjonował. A książka... bije ekranizację na głowę. Mark Watney został sam na Marsie. Jego współpracownicy awaryjnie musieli zakończyć misję, a Mark przez nieszczęśliwy wypadek nie mógł się ewakuować z członkami załogi i został na Czerwonej Planecie. Musi przeżyć, musi dać znać NASA, że jednak żyje, musi też poczekać na pomoc. Losy głównego bohatera czytelnik poznaje dzięki jego dziennikowi. Jest to ciekawa i trafiona forma, Mark okazuje się żartownisiem i niejednokrotnie podczas lektury można się śmiać, choć ma się świadomość, w jak trudnej sytuacji mężczyzna się znalazł. Tak, to fikcja literacka, ale można się w nią wczuć. Główna postać jest bardzo dobrze wykreowana

Cześć i czołem! Po naszych wakacjach pozostały jedynie wspomnienia. Było miło, pogoda dopisała, pozwiedzaliśmy, ale do Bałtyku wejść nie mogliśmy, choć raz nam się udało przed zakazem. Podczas urlopu zrobiłam rekordowo małą ilość zdjęć, raczej skupiałam się na tu i teraz  niż na patrzeniu na świat przez obiektyw. Chyba tylko dwa razy wyszłam z aparatem i jakoś tego nie żałuję, bo wierzę, że na piękne morskie zdjęcia jeszcze przyjdzie czas... A szczerze powiedziawszy, przeraża mnie to, jak ludzie robią zdjęcia wszystkiemu dookoła. Byliśmy w pożalsięboże oceanarium i ludzie zamiast oglądać ryby, robili im zdjęcia. Niby nic złego, zakazu nie było. Ale te zdjęcia były takie bez zastanowienia, bez patrzenia, przyglądania się na tę biedną rybę, ale poprzez obserwacje świata przez ekran telefonu. Przykre. Może to ja jestem jakaś inna i dziwna... Zostawiam Was z garstką zdjęć. Idę regenerować siły przed powrotem do pracy. Muszę też wrócić do czytania i pisania tutaj, bo zapuściłam się

Gillian Flynn potrafi nieźle namieszać w głowie czytelnikowi, potrafi stworzyć takie zwroty akcji, że zaskoczą niejednego znawcę kryminałów i thrillerów psychologicznych. Autorka w Ostrych przedmiotach  pokazuje jak tajemnicze może być małe miasteczko, w którym praktycznie wszyscy się znają, a jak ktoś jest nowy, to może zostać zlinczowany, właśnie z tego powodu, że jest nowy, a jak ktoś wyjechał z niego, do większego miasta, jest wrogiem. Małe miasteczko, przecież temat jest oklepany. Najwidoczniej nie, skoro wiele rzeczy może się w nim wydarzyć, wiele tajemnic w nim skryć. I w powyższym tytule   okazuje się, że maska pozorów może być potężna i może być też zgubna. Nie wszystko jest oczywiste i piękne. Wiadomo. Camille Preaker wraca do Wind Gap, gdzie mieszkają jej matka z mężem oraz młodsza siostra. Główna bohaterka nie jedzie tam z chęcią, tylko w związku z pracą. Jest dziennikarką, a w jej rodzinnym miasteczku w przeciągu roku zaginęły dwie dziewczynki, więc Camille musi się n

Każda pora roku bez premiery nowej książki Remigiusza Mroza byłaby zmarnowana, dlatego latem na księgarniane półki trafiła pozycja o iście Internetowym tytule Hashtag . Autor kolejny raz zakpił z czytelnika, zaskoczył go, a przede wszystko, pozwolił sobie na niemałe szaleństwo formą. Tym razem jest filozoficznie, a to nie znaczy, że nudno. Główna bohaterka, Tesa, dostaje powiadomienie o czekającej na nią paczce. Jej zdziwienie nie jest małe, bowiem niczego nie zamawiała. Postanowiła jednak odebrać przesyłkę w paczkomacie, nie jest z tego zadowolona, bowiem woli bezpiecznie spędzać czas w swoim mieszkaniu, najlepiej u boku męża, z pizzą i serialem na Netfliksie. W momencie odebrania tajemniczej paczki, życie kobiety zmienia się diametralnie w rollercoaster wrażeń i emocji. W pudełku znalazła się ametystowa czaszka oraz kartka z napisem #apsyda. Co to jest ta apsyda i dlaczego jest ohasztagowana? Na Twitterze zaczynają pojawiać się posty oznaczone tym hasztagiem, a co najgorsze, są t

Chyba każdy kiedyś słyszał legendę o Krwawej Mary , a później z lekką obawą spoglądał w lustro, prawda? James Dawson w książce Wypowiedz jej imię przedstawił swoją wersję tej opowieści oraz konsekwencje jakie mogą czekać każdego, kto ośmieli się stanąć o północy przed lustrem i pięć razy powtórzyć słowa Krwawa Mary .  Akcja powieści toczy się w Anglii, w szkole z internatem. Podczas zakazanego wieczoru Halloween, główna bohaterka, Bobbie, z dwójką nieszczęśników postanowili zabawić się w wywoływanie Mary . Może na początku zabawa wydawała się niewinna, jednak później miała swoje opłakane skutki. Dziewczyna postanowiła poznać historię byłej uczennicy swojego liceum, o której jest owa legenda i zmierzała jej śladami, a to, co odkryła, okazało się zaskakujące i niemieszczące się w głowie. Książka Wypowiedz jej imię jest ciekawie napisana. Główna bohaterka jest z jednej strony bardzo inteligentna i mądra, a z drugiej w jakiś sposób nieporadna, a przy tym urocza i... sarkastycz

To, że kolejny raz w 2018 roku sięgnęłam po kryminał w ogóle mnie nie dziwi. Ale to, że znowu pokusiłam się o poznanie twórczości polskiego pisarza – już nieco tak. Zazwyczaj czytam książki autorów zagranicznych, gdzie akcja toczy się poza realiami naszego kraju, przez co bardziej odpływam i oddaję się lekturze. W tym roku coś się zmieniło i postanowiłam zaszaleć, dlatego w moje ręce trafiła Dziewczynka z zapalniczką Mariusza Czubaja. Pomimo tego, iż jest to kolejna książka z serii z Rudolfem Heinzem, to wciągnęłam się w akcję i nie czułam się niedoinformowana. Przeszłość miesza się z teraźniejszością, bowiem niewyjaśnione morderstwo dziewczynki sprzed lat jest znowu na tapecie przez znalezienie ciała śledczego, który na punkcie tej sprawy miał obsesję... Chyba doszedł do rozwiązania zagadki i znalazł sprawcę. Tym, kto zabił Jacka Szymona zajmie się Heinz, zwany Hipisem, który sam jest w niemałym niebezpieczeństwie. Powrót do śledztwa sprzed dekady nie jest proste, zwłaszcza w mom

Cześć!  Za nami bardzo ciekawy i intensywny weekend. Pierwszy raz byliśmy w Poznaniu i okazało się, że... jest to naprawdę ładne miasto. Z chęcią odwiedzę je jeszcze raz i zobaczę inne jego części, bo czuję niedosyt widokowy. ;) A pierwsze zdjęcie w tej Pocztówce  jest moim ulubionym, a kat robi robotę ;) Nie wiem jak Wy macie, ale ja zawsze zdjęcia robię w biegu i później okazuje się, że ze 100 zdjęć, może 15 się nadaje do czegokolwiek. Wynika to z tego, że a) chcę dorównać kroku innym i b) czasem się wstydzę robić zdjęcia, dlatego nie robię ich w lokalach na przykład. Być może to tylko moje schizy, a może ktoś ma tak samo jak ja?