Przejdź do głównej zawartości

Kilka prawd o mnie


Zostałam zaproszona do dość ciekawej zabawy przez LadyBoleyn. Dzięki niej macie możliwość poznania kilku rzeczy o mnie. ;) Zapraszam.

Po pierwsze: Mam na imię Klaudia. Osobiście nie lubię tego imienia. Jak byłam dzieckiem, mówili do mnie Klaudyna - do czego się bardzo przyzwyczaiłam. A aktualnie, odkąd w mojej rodzinie jest najmłodsze dziecię, moja czteroletnia siostrzenica, mówi się do mnie Kala. Właśnie ta mała pociecha zaczęła tak do mnie mówić i nie wyobrażam sobie teraz, że w domu mówią do mnie inaczej. ;)

  

Po drugie: Mam kolczyk w brwi. Uwielbiam go. Mam także kilka kolczyków w uszach. Planuję jeszcze tatuaż, ale zwlekam z tym od mojej osiemnastki.

Po trzecie: Nie wiem jaki mam kolor oczu. Ni to zielone, ni to niebieskie, nawet brązowe to nie jest. Ba! Na pewno brązowe nie są. Zobaczcie sami: 

  

Po czwarte: Uwielbiam rudy kolor włosów. Dlatego farbuje włosy na różne jego odcienie, jednak nie trafiłam jeszcze na idealny kolor, który by mi w stu procentach odpowiadał.

Po piąte: Czytam książki odkąd zaczęłam uczęszczać do gimnazjum. Zaczęło się od serii: Bezsenniki”, a później czytałam już coraz więcej i więcej.

Po szóste: W podstawówce i gimnazjum przeczytałam chyba wszystkie lektury. Jednak w liceum moja wiedza kończyła się na przeczytaniu streszczeń. Nie lubię być zmuszana do czytania. Czytanie ma być przyjemnością, prawda?

Po siódme: Lubię norweską pisarkę Margit Sandemo. Autorka ta pisze książki trochę oparte na historii, na fantastyce, na romansidle. Jest to bardzo pozytywne powiązanie, które ma niezwykły efekt.

Po ósme: Jestem fanką Jodi Picoult. Niestety, nie mam wszystkich jej dzieł na półce, ale będę miała!

Po dziewiąte: Nie lubię chodzić do biblioteki – a raczej nie lubię wypożyczać książek. Uwielbiam posiadać książki, to daje mi wielką przyjemność. Przecież chciałabym mieć kiedyś własną, ogromną biblioteczkę domową,

Po dziesiąte: Uwielbiam sok bananowy, chrupki bekonowe i zwykłą herbatę. Odkryłam ostatnio Earl Grey, którą piję na okrągło. ;)

  

Po jedenaste: Lubię zdjęcia, dlatego też ogromną dumą mojego pokoju jest mój kochany zegar. To nic, że nie umiem z niego odczytywać godzin, ale ważne, że jest cudowny. !

  

Po dwunaste: Lubię serie limitowane piwa Redd's. Mają wtedy ciekawe ilustracje.

  

Po trzynaste: Kiedyś nie wierzyłam w miłość. Teraz już jest inaczej.

Po czternaste: Jestem samotnikiem. Jednak czasami lubię przebywać z ludźmi. Ale kocham sama siedzieć w pokoju, czytać, słuchać muzyki, albo pisać wiersze czy opowiadania. Wiele mi do szczęścia nie trzeba.

Po piętnaste: Nie lubię happy end'ów! Nie ma nic gorszego niż mdłe, szczęśliwe zakończenie. Ale nie zawsze. Lubię oglądać komedie romantyczne, takie filmy są potrzebne ludziom.

Po szesnaste: Z wypiekami na twarzy czytałam sagę Zmierzch. Nie krytykuję tej autorki, jednak życzę jej, aby wreszcie napisała coś nowego i tym samym odcięła się od swojego wyidealizowanego świata wampirów. Fanką Edwarda nie jestem. Wolę jego brata Jasper'a zarówno w książce jak i w filmie. A postać Belli oczywiście mnie irytowała. Ech. !

Po siedemnaste: Przez przypadek zaczęłam oglądać „Pamiętniki wampirów” w te ferie zimowe. Jak obejrzałam jeden, musiałam obejrzeć drugi odcinek. Jak obejrzałam trzeci, to czwarty też wypadało zobaczyć. A jak ósmy zobaczyłam, to siostra weszła do pokoju i tak obejrzałyśmy wszystkie dostępne odcinki i z niecierpliwością oczekujemy września, czasu nowego sezonu.

Po osiemnaste: Oglądam horrory, kryminały, komedie romantyczne i takie seriale jak: „Lost” - skończyłam właśnie. „Grey's Anatomy” - już od samego początku jestem fanką razem z siostrą. „Doktor House”, „Pamiętniki Wampirów”. I chyba tyle.

Po dziewiętnaste: Siostra na imieniny kupiła mi całą serię książek „Pamiętników Wampirów”. Jeszcze ich nie przeczytałam, nawet nie zaczęłam. Ale dostałam do nich cudowny dodatek, w którym oczywiście chodzę, słodkie kolczyki: 

  

Po dwudzieste: Jestem konsultantka firmy Oriflame. Dzięki temu zarabiam pieniądze i mam mnóstwo kosmetyków. Mam zamiar ustatkować się dzięki tej firmie i spełnić swoje marzenia, a wiem, że dzięki Oriflame jest to możliwe. ;) 

  

I tym pozytywnym akcentem kończę swoją autoprezentację. 



Komentarze

  1. Cokolwiek myślę, szczerze życzę powodzenia. :)

    Pozdrawiam, W.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Dziękuję za przeczytanie mojej recenzji. ;)
Zachęcam do dyskusji na temat powyższego tekstu! *.*

Zobacz również:

YOU | SERIAL A KSIĄŻKI

W ubiegłym roku na Netflixie pojawił się serial You , który wciągnął bardzo wiele osób w swoją historię. Ja go obejrzałam dopiero po przeczytaniu książki i był to jak dla mnie bardzo dobry krok. Nieświadomie odłożyłam oglądanie na później nieświadomie, że jest to serial na podstawie książki właśnie. Książkę przeczytałam, serial obejrzałam i chciałam Wam o tym napisać, chciałam porównać te dwie rzeczy. Ale odkładałam tekst i jakoś zwątpiłam w sens, aż tu nagle pojawił się drugi sezon. Słyszałam opinie, że jest lepszy od pierwszego, zaczęłam więc oglądać. Ale kiedy Ukryte ciała do mnie dotarły, porzuciłam Netflixa, aby jednak najpierw sprawdzić treść powyższego tytułu. I to również był dobry krok. Postanowiłam napisać troszkę o swoich odczuciach o serialu, trochę go porównuję do książek, bo jest to jednak ważne. Moje zdanie o Ty i Ukrytych ciałach  znajdziecie na blogu, zatem zachęcam do lektury. Już teraz mogę Wam powiedzieć, że jako zwykły oglądacz serialu jestem zawiedziona fak

STANY OSTRE. JAK PSYCHIATRZY LECZĄ NASZE DZIECI | MARTA SZAREJKO

  O Stanach ostrych Marty Szarejko wspominałam przy okazji podsumowania roku 2021, jednak dopiero teraz, w kwietniu, postanawiam na temat tego tytułu nieco Wam napisać. Super, jestem z siebie bardzo dumna… Szarejko na początku nie chciała pisać o psychiatrii dziecięcej, dlatego, że w żaden sposób temat jej nie dotyczył. Okazało się jednak, że to, co uważała za minus, okazało się ogromnym plusem jej położenia, bowiem nie podchodziła do tematu tak samo emocjonalnie jak podchodziłaby matka. Stany ostre. Jak psychiatrzy leczą nasze dzieci to książka o poziomie szpitali psychiatrycznych w Polsce, o ich nierentowności i niewydajności. Jest źle, to jakże podnoszące na duchu przesłanie można wynieść z lektury. Autorka rozmawia z pracownikami i dyrektorami placówek w różnych częściach kraju, dowiaduje się wielu ciekawych, chociaż dołujących rzeczy, a tą wiedzą dzieli się z czytelnikami. Na pewno mnie przeraża to, że w szpitalach nie ma miejsc, że dzieci śpią na dostawkach do dostawek, pokątn

KRAINA LODU (2013)

USA | ANIMACJA/FAMILIJNY/PRZYGODOWY | 2013 Dzisiaj sięgnę do Oskarowej półki. Jak wiadomo chyba wszystkim, animacja Kraina Lodu zdobyła dwa Oskary. I myślę, że jest godna uwagi i czasu jej poświęconego. Sama jak dotąd bajkę tę oglądałam trzy razy i bardzo ją polubiłam. Uważam, że historia jest przejmująca, poruszająca, a muzyka w niej zawarta dodaje tego wyjątkowego klimatu.