Przejdź do głównej zawartości

WIEDŹMA | ANNA SOKALSKA


Ten rok zaczęłam od bardzo ciekawej serii Anny Sokalskiej, w której jest i słowiańsko i diabelsko czy anielsko. Jednak wizja nieba czy czyśćca nie wygląda standardowo, tak, jak mogłoby się zwykłemu śmiertelnikowi wydawać. Cykl Opowieści z Wieloświata jest bardzo specyficzny i wielokrotnie zaskakujący, bo nie można być niczego pewnym w stu procentach.

W Wiedźmie, czyli pierwszym tomie, są dwie główne bohaterki, Nina oraz Jasna. Ninę poznajemy w momencie, kiedy jest zwykłą śmiertelniczką, ale po krótkim czasie ginie i trafia do świata pomiędzy. Jednak na skutek pewnych wydarzeń wraca do świata żywych, w nieco zmienionej formie. Wraca też nie sama, bo towarzyszy jej mężczyzna, Dawid, który wcześniej również był jej znajomym za życia, a teraz muszą odnaleźć się w nowej sytuacji. Jasna natomiast nagle budzi się w nieznanym dla siebie miejscu i, jak się okazuje, świecie, bowiem o kilkaset lat późniejszym od tego, w którym dotychczas funkcjonowała. Na swojej drodze znajduje Ninę i Dawida, którzy uczą ją jak się żyje we współczesności. Dziewczyna jest zagubiona, zwłaszcza, że nie ma mocy, którą miała w swoim poprzednim życiu. Ma cel, aby ją odzyskać, a w tym pomogą jej Nina, Dawid, a także jeden, trochę gburowaty, Anioł Śmierci.

Książka jest lekka, ma ciekawy klimat i bardzo fajnie rozbudowaną słowiańskość, przy czym ogólnie nadprzyrodzone postaci są bardzo intrygujące. Pomimo tego, że akcja toczy się w zwyczajnym świecie, ze zwykłymi śmiertelnikami, oni nie są praktycznie w ogóle ważni dla fabuły, co mnie ogromnie cieszy. Wszystko co się dzieje w Wiedźmie dotyczy istot nadprzyrodzonych. Anna Sokalska wykreowała bardzo ciekawe postaci i świat, który z miłą chęcią się poznaje, a losy bohaterów śledzi z zapartym tchem. Polubiłam bardzo Jasną i kibicowałam jej w dążeniu do swoich celów. Przewidywałam dla niej nieco inny scenariusz, jednak autorka postanowiła mnie w tym temacie zaskoczyć, co również uznaję za plus. Są w książce postaci, które irytują, jak na przykład Nina, która jest niemiła, uszczypliwa, a także samolubna – nie polubiłam jej, jednak wierzę, że była to specjalnie w taki sposób wykreowana bohaterka, która nie miała zdobyć sympatii czytelnika.

Jeżeli poszukujecie lekkiej, ale wciągającej fantastyki, to zdecydowanie zachęcam do sięgnięcia po Wiedźmę, która niejednokrotnie Was zaskoczy, ale co najważniejsze, z pewnością umili niejeden, na przykład zimowy wieczór.

Komentarze

Zobacz również:

YOU | SERIAL A KSIĄŻKI

W ubiegłym roku na Netflixie pojawił się serial You , który wciągnął bardzo wiele osób w swoją historię. Ja go obejrzałam dopiero po przeczytaniu książki i był to jak dla mnie bardzo dobry krok. Nieświadomie odłożyłam oglądanie na później nieświadomie, że jest to serial na podstawie książki właśnie. Książkę przeczytałam, serial obejrzałam i chciałam Wam o tym napisać, chciałam porównać te dwie rzeczy. Ale odkładałam tekst i jakoś zwątpiłam w sens, aż tu nagle pojawił się drugi sezon. Słyszałam opinie, że jest lepszy od pierwszego, zaczęłam więc oglądać. Ale kiedy Ukryte ciała do mnie dotarły, porzuciłam Netflixa, aby jednak najpierw sprawdzić treść powyższego tytułu. I to również był dobry krok. Postanowiłam napisać troszkę o swoich odczuciach o serialu, trochę go porównuję do książek, bo jest to jednak ważne. Moje zdanie o Ty i Ukrytych ciałach  znajdziecie na blogu, zatem zachęcam do lektury. Już teraz mogę Wam powiedzieć, że jako zwykły oglądacz serialu jestem zawiedziona fak

KRAINA LODU (2013)

USA | ANIMACJA/FAMILIJNY/PRZYGODOWY | 2013 Dzisiaj sięgnę do Oskarowej półki. Jak wiadomo chyba wszystkim, animacja Kraina Lodu zdobyła dwa Oskary. I myślę, że jest godna uwagi i czasu jej poświęconego. Sama jak dotąd bajkę tę oglądałam trzy razy i bardzo ją polubiłam. Uważam, że historia jest przejmująca, poruszająca, a muzyka w niej zawarta dodaje tego wyjątkowego klimatu.

STANY OSTRE. JAK PSYCHIATRZY LECZĄ NASZE DZIECI | MARTA SZAREJKO

  O Stanach ostrych Marty Szarejko wspominałam przy okazji podsumowania roku 2021, jednak dopiero teraz, w kwietniu, postanawiam na temat tego tytułu nieco Wam napisać. Super, jestem z siebie bardzo dumna… Szarejko na początku nie chciała pisać o psychiatrii dziecięcej, dlatego, że w żaden sposób temat jej nie dotyczył. Okazało się jednak, że to, co uważała za minus, okazało się ogromnym plusem jej położenia, bowiem nie podchodziła do tematu tak samo emocjonalnie jak podchodziłaby matka. Stany ostre. Jak psychiatrzy leczą nasze dzieci to książka o poziomie szpitali psychiatrycznych w Polsce, o ich nierentowności i niewydajności. Jest źle, to jakże podnoszące na duchu przesłanie można wynieść z lektury. Autorka rozmawia z pracownikami i dyrektorami placówek w różnych częściach kraju, dowiaduje się wielu ciekawych, chociaż dołujących rzeczy, a tą wiedzą dzieli się z czytelnikami. Na pewno mnie przeraża to, że w szpitalach nie ma miejsc, że dzieci śpią na dostawkach do dostawek, pokątn