Przejdź do głównej zawartości

W UMYŚLE MORDERCY | ŁUKASZ WROŃSKI


Przeglądając listę książek na storytel, w oczy wpadło W umyśle mordercy i postanowiłam zobaczyć o co chodzi, czy to jest tytuł, który przypadnie mi do gustu. Okazało się że jak najbardziej tak, bo temat seryjnych morderców mnie bardzo interesuje i chciałabym zgłębić wiedzę w tym zakresie. I po lekturze W umyśle mordercy Łukasza Wrońskiego muszę stwierdzić, że jest to taka wiedza w pigułce, a raczej muśnięcie tematu, bowiem w swoim dziele, autor opowiada o wielu różnych mordercach, psychopatach, różnych przypadkach śmierci, które mogą jak najbardziej zainteresować. No i zaszokować przede wszystkim.

To, co mnie przede wszystkim zadziwiło podczas lektury, to fakt jak wielu morderców, psychopatów rozkoszuje się ludzkim mięsem. Jest to coś o czym wcześniej nie miałam pojęcia. Niestety, jeszcze temat prawdziwych morderców nie jest mi tak dobrze znany. Zaczytuję się w książkach kryminalnych, lubię rozlew krwi, lubię różnych psychopatów, ale to cały czas są kreacje bohaterów, są to wymysły wyobraźni autorów. I niejednokrotnie czytając jakąś beletrystykę można pomyśleć, że pisarza poniosła wyobraźnia, że przesadził, że jest zbyt drastyczny i dosadny... A tutaj, w powyższym tytule, jednak mamy do czynienia z prawdziwymi ludźmi i to chyba najbardziej zadziwia, to paraliżuje, bo przecież nikt nie chciałby takiej osoby spotkać na swojej drodze.
Dla mnie, jeden rozdział był najbardziej kontrowersyjny, myślę konkretnie o rozdziale, w którym to małe dziewczynki, kilkunastoletnie dziewczyny, postanowiły zabić jedną ze swoich koleżanek. To jest już coś, co daje do myślenia, że takie małe osoby mogą mieć jakieś zaburzenia i że mogą mieć tyle siły i odwagi aby dopuścić się tak strasznego czynu.

Jak już wspomniałam powyżej, jest to wiedza w pigułce. W W umyśle mordercy jest kilkanaście opisów seryjnych morderców, ich sposobów zabijania i jakichś ich charakterystycznych cech. Myślę, że jeśli ktoś chce rozpocząć swoją przygodę z takimi mrocznymi tematami, to jest to jak najbardziej odpowiedni tytuł do zagłębienia się w temat. Są to naprawdę różne przypadki, które właśnie mogą zaszokować. I jeżeli jeszcze ktoś nie wie czy takie rzeczy naprawdę go interesują, albo czy jest w stanie psychicznie przejść przez takie tematy, to myślę że warto właśnie sięgnąć po W umyśle mordercy Łukasza Wrońskiego. To będzie sprawdzenie siebie, swojej odwagi i psychiki.

Książka jest dobrze napisana, jest lekka, jeśli chodzi o styl autora ,bo jeżeli chodzi o temat, to zdecydowanie do lekkich nie należy. Łukasz Wroński posługuje się fajnym stylem, potrafi o najgorszych rzeczach, obrzydliwych, nieprzyjemnych, krwawych, opowiedzieć w bardzo delikatny sposób, w taki może trochę poetycki, i może owiany nutą tajemniczości.
Każdy rozdział jest napisany w taki sposób jakby to była fikcja, jakby to była jakaś tam opowieść zwykłych ludzi, a tu nagle bum!, fakty rażą w oczy, fakty szokują czytelnika. Myślę, że z tego względu nie jest to książka dla każdego... Dużym plusem było w W umyśle mordercy to, że w jednej książce mamy do czynienia z wieloma opowieściami, dzięki czemu można wyszczególnić sobie te, które na przykład chce się poznać bardziej, wnikliwiej.
Akurat ja miałam do czynienia z audiobookiem i była to też dla mnie dobra forma zapoznania się z tą lekturą, bo podczas spacerów z córką włączałam sobie książkę. Czasami tak mam z audiobookami, że już poważniejsze rzeczy, na przykład książki medyczne, nie są dla mnie w formie audio, a w tym przypadku, audiobook wchodził w grę, dobrze mi się go słuchało. Też lektor dobrze czytał i interpretował tę książkę i może nie powiem, żeby to była jakaś miła przygoda albo miłe czytanie-słuchanie, ale na pewno dodawał lektor duże walory od siebie.
Ciągle sobie obiecuję że będę poznawała historie seryjnych morderców, różnych psychopatów - sama w tym momencie brzmię jak psychopatka! Interesują mnie zbrodnie ale zawsze mnie one interesowały od strony ludzkiej, od tego, co siedzi w psychice człowieka. Zawsze mnie intrygowało dlaczego ktoś coś robi . I się nie zawiodłam na powyższym tytule. Dzięki niemu na pewno będę sięgała po jakieś inne w tym klimacie.

Komentarze

Zobacz również:

YOU | SERIAL A KSIĄŻKI

W ubiegłym roku na Netflixie pojawił się serial You , który wciągnął bardzo wiele osób w swoją historię. Ja go obejrzałam dopiero po przeczytaniu książki i był to jak dla mnie bardzo dobry krok. Nieświadomie odłożyłam oglądanie na później nieświadomie, że jest to serial na podstawie książki właśnie. Książkę przeczytałam, serial obejrzałam i chciałam Wam o tym napisać, chciałam porównać te dwie rzeczy. Ale odkładałam tekst i jakoś zwątpiłam w sens, aż tu nagle pojawił się drugi sezon. Słyszałam opinie, że jest lepszy od pierwszego, zaczęłam więc oglądać. Ale kiedy Ukryte ciała do mnie dotarły, porzuciłam Netflixa, aby jednak najpierw sprawdzić treść powyższego tytułu. I to również był dobry krok. Postanowiłam napisać troszkę o swoich odczuciach o serialu, trochę go porównuję do książek, bo jest to jednak ważne. Moje zdanie o Ty i Ukrytych ciałach  znajdziecie na blogu, zatem zachęcam do lektury. Już teraz mogę Wam powiedzieć, że jako zwykły oglądacz serialu jestem zawiedziona fak

STANY OSTRE. JAK PSYCHIATRZY LECZĄ NASZE DZIECI | MARTA SZAREJKO

  O Stanach ostrych Marty Szarejko wspominałam przy okazji podsumowania roku 2021, jednak dopiero teraz, w kwietniu, postanawiam na temat tego tytułu nieco Wam napisać. Super, jestem z siebie bardzo dumna… Szarejko na początku nie chciała pisać o psychiatrii dziecięcej, dlatego, że w żaden sposób temat jej nie dotyczył. Okazało się jednak, że to, co uważała za minus, okazało się ogromnym plusem jej położenia, bowiem nie podchodziła do tematu tak samo emocjonalnie jak podchodziłaby matka. Stany ostre. Jak psychiatrzy leczą nasze dzieci to książka o poziomie szpitali psychiatrycznych w Polsce, o ich nierentowności i niewydajności. Jest źle, to jakże podnoszące na duchu przesłanie można wynieść z lektury. Autorka rozmawia z pracownikami i dyrektorami placówek w różnych częściach kraju, dowiaduje się wielu ciekawych, chociaż dołujących rzeczy, a tą wiedzą dzieli się z czytelnikami. Na pewno mnie przeraża to, że w szpitalach nie ma miejsc, że dzieci śpią na dostawkach do dostawek, pokątn

KRAINA LODU (2013)

USA | ANIMACJA/FAMILIJNY/PRZYGODOWY | 2013 Dzisiaj sięgnę do Oskarowej półki. Jak wiadomo chyba wszystkim, animacja Kraina Lodu zdobyła dwa Oskary. I myślę, że jest godna uwagi i czasu jej poświęconego. Sama jak dotąd bajkę tę oglądałam trzy razy i bardzo ją polubiłam. Uważam, że historia jest przejmująca, poruszająca, a muzyka w niej zawarta dodaje tego wyjątkowego klimatu.