Ślepy archeolog Marty Guzowskiej ciekawi już samym tytułem, a opis fabuły sprawia, że czytelnik koniecznie chce poznać treść książki. I słusznie, bo naprawdę warto. Główny bohater, Tom, jest niewidomy, choć woli określenie „ślepy” . Pomimo tego, bardzo dobrze sobie radzi i ma pamięć niemal absolutną. Odnosi sukcesy na szczeblach kariery, gdyż aktualnie jest szefem wykopalisk na Krecie. Jego poukładane życie zaczyna się sypać w momencie, kiedy w miejscu prac archeologicznych pracownicy znajdują dwa ciała turystów z Polski, a on dostaje SMS-y od tajemniczego nadawcy i musi zagrać w grę na śmierć i życie. W książce Ślepy archeolog akcja toczy się dwutorowo. Z jednej strony jest przesłuchanie Toma, który przyznał się do morderstwa dwóch kobiet i ewidentnie coś kręci. A z drugiej, poznajemy ciąg wydarzeń od znalezienie denatów na wykopaliskach aż po dzień przesłuchania. Zdecydowanym plusem jest to, że główny bohater kieruje swoje słowa wprost do czytelnika, to jemu, w kameralnej sc

Mam duży problem z e-bookami i tym, aby brać je na poważnie. Są one zgromadzone na moim czytniku z myślą, że „kiedyś przeczytam” jednak to „kiedyś” nie nadchodzi. Bo za książkę taką trzeba się zabrać, skupić na niej, a przede wszystkim mieć na konkretny tytuł ochotę. Jestem jedną z tych osób, które lubią czuć ciężar czytaj lektury, dotykać jej faktury czy zaznaczać fragmenty kolorowymi karteczkami. Dlatego właśnie wersje elektroniczne książek są odkładane, bo ciężko mi po nie sięgnąć. W marcu i kwietniu postanowiłam podjąć się małego wyzwania czytelniczego, a dokładnie, przez miesiąc czytałam tylko e-booki. Można to zaobserwować na moim blogu patrząc na zdjęcia umieszczane do poszczególnych recenzji, w pewnym momencie są to tylko zdjęcia czytnika w roli głównej. Było to całkiem owocne wyzwanie, chociaż nazywanie tego wyzwaniem to jakby herezja. W końcu sięgnęłam po książki, do których zbierałam się od dłuższego już czasu, albo które czekały na to, aż je skończę, tak było w przypad

Początkiem 2018 roku miałam wielką przyjemność odkryć autora, który swoim stylem pisania w niemal stu procentach trafia w mój gust czytelniczy. Cienie ( link ) były mocne i dobre, aż zapragnęłam więcej. Nie wahałam się ani przez chwilę, kiedy napisała do mnie pani Joanna z wydawnictwa Marginesy z propozycją przeczytania najnowszej powieści Wojciecha Chmelarza, Żmijowisko . I wiecie co, w ogóle się nie zawiodłam! Grupa przyjaciół po trzydziestce postanawia spędzić razem tydzień urlopu. Lato, sielanka, agroturystyka z dala od cywilizacji. Mogłoby się zdawać, że jest idealnie, jednak historia ta ma swój mroczny finał, bowiem znika nastolatka. Córka Kamili i Arka nie chciała jechać z rodzicami na wakacje, wolała obóz ze znajomymi, jednak zaginęła i ten temat będzie ciągnął się przez rok. Książka ta ma wielu bohaterów, niektórzy odzywają się tylko raz na kartach tej powieści, inni mają częstsze dojście do głosu. Opowieść ta jest podzielona na trzy ramy czasowe, na teraz, wtedy i pomięd

Miło czasem wracać do historii, które już się zna. Sama robię to rzadko, bo tyle książek jest jeszcze do przeczytania przecież! Ale po Draculę Brama Stokera sięgnęłam ponownie i uważam, że był to strzał w dziesiątkę! Przede wszystkim, teraz inaczej odebrałam tę wampiryczną opowieść, lepiej ją przeżyłam i uświadomiłam sobie, jak wielu rzeczy nie pamiętałam, albo inaczej zostały przeze mnie odebrane.

Kwiecień zaowocował piękną pogodą, możliwościami spędzania czasu na kocyku w parku czy na wędrówkach po lesie. W kwietniu przeczytałam też prawie sześć książek, co jak dla mnie jest naprawdę dobrym wynikiem. Nadeszła już najwyższa pora na małe podsumowanie ubiegłego miesiąca, troszkę się w nim działo, byliśmy w kilku trasach, spotykaliśmy się ze znajomymi. Ogólnie było to miłe trzydzieści dni.