HERBATKA Z KSIĄŻKĄ

GWAŁT POLSKI | MAJA STAŚKO, PATRYCJA WIECZORKIEWICZ

2021-02-05T10:00:00.001+01:00

„Wciąż w różnych grupach społecznych pokutuje przekonanie o tym, że ofiara gwałtu musiała sprowokować sprawcę, że bitej żonie najwyraźniej odpowiada związek z oprawcą albo że dziecko musiało sobie zasłużyć na solidne lanie. Moc tych stereotypów zdaje się nieco słabnąć, jednak wciąż są istotną siłą kształtującą poglądy dużej części społeczeństwa. Trudno się zatem dziwić, że ofiary zgwałceń czy przemocy w rodzinie z tak dużym oporem opowiadają o tym, co je spotkało, lub nie mówią o tym wcale.” *

Niekiedy mam tak, że po lektury sięgam bardzo spontanicznie, pod wpływem impulsu, a potem okazuje się, że był to strzał w dziesiątkę. Tak właśnie było tym razem, bo widocznie potrzebowałam trudnego społecznie tematu, na dodatek z naszego podwórka, dzięki któremu można się zdołować i przekonać, że w razie problemów, prawo nie stoi po naszej stronie – po stronie kobiet, oczywiście.

Gwałt polski Mai Staśko i Patrycji Wieczorkiewicz, to poruszający emocjonalne struny czytelnika reportaż o przemocy wobec kobiet, o niedziałającym prawidłowo systemie prawnym, który stoi po stronie oprawcy a nie ofiary. Powyższa książka jest przerażająca z punktu widzenia czytelniczki, obywatelki, a przede wszystkim – kobiety.
Piszę kobiety, bo to właśnie o napaściach na tle seksualnym na kobiety jest ta książka, jednak wiadomo doskonale, że i mężczyźni mogą być ofiarami.

Gwałt polski jest o jednorazowych, przypadkowych napaściach, jest o wykorzystywaniu przez znane ofierze osoby, jest również o wieloletnich wykorzystywaniach i znęcaniach się także na tle psychicznym. Oprócz paraliżujących opisów napaści, w książce jest wiele fragmentów z rozpraw, które można określić jako żałosne tudzież żenujące, ale przede wszystkim są to rozprawy, które powinny odbyć się w inny sposób, rozprawy, które nie miały w sobie szacunku do ofiary.

W jakim my kraju żyjemy, że to ofiara musi dowieźć tego, iż została zgwałcona, że jest niewinna, że nie skusiła niczym swojego oprawcy?! Dlaczego to gwałciciel nie musi się tłumaczyć przed sądem i przekonywać, że jest niewinny? Dlaczego, to kobieta zostaje na lodzie, bez pomocy?

Gwałt polski, to książka, która zostawia czytelnika z całym ogromem pytań, a także z nadzieją, że nigdy, ale to NIGDY ja ani nikt z mojego otoczenia nie będzie ofiarą. Okropnie się czytało tę książkę, ale wiem, że są to rzeczy, o których trzeba czytać, a także których występowania należy mieć świadomość. Najcięższe chyba były dla mnie te rozdziały, w których do głosu dochodziły nastolatki, które nie mogły liczyć na pomoc rówieśników, a nawet rodziców, które były manipulowane przez swoich partnerów-oprawców. Najgorsze były komentarze sędziów, psychologów, stróżów prawa, oceniających wygląd, ubiór czy postawę ofiar, zamiar skupić się na tym co najważniejsze - czynie, który nie powinien mieć miejsca.

Każdej osobie, która zechciała podzielić się swoją historią, dziękuję. Mogę się tylko domyślać, jak ciężki jest to temat i jak potwornie boli rozdrapywanie ran na nowo. Mnie, jako czytelniczkę, powyższa książka potwornie bolała, więc nawet nie wyobrażam sobie tego (a nawet nie próbuję!), co wszystkie osoby opowiadające swoje historie, musiały przeżyć i nadal przeżywają.

Nie dodaję tutaj już niczego, z mojej strony mogę jedynie Was zachęcić do lektury, jeżeli jesteście na siłach, aby zgłębić temat gwałtów. Ja byłam gotowa, ale i tak była to dla mnie ciężka książka. Ciężka, ale cholernie dobra, ważna i potrzebna.

*cytat z Gwałt polski M. Staśko, P. Wieczorkiewicz

POKÓJ KOŁYSANEK | NATASZA SOCHA

2021-01-29T19:40:00.001+01:00

Tym tytułem kończę wpisy o książkach świątecznych, powrócę z nimi pewnie w listopadzie i grudniu, bo wiem, że na pewno po jakieś klimatyczne, okołoświąteczne lektury sięgnę. Na ten sezon miałam zaplanowanych jeszcze kilka książek, więc pewnie rozpocznę od nich swoją serię świątecznych powieści ;)

Pokój kołysanek to moje pierwsze spotkanie z twórczością Nataszy Sochy, wcześniej nie było nam literacko po drodze, a po powyższy tytuł sięgnęłam w sumie całkowicie spontanicznie, aby umilić sobie czas w trakcie spacerów. Zdecydowanie jest to książka, przez którą zatęskniłam do małego dzieciaczka i miałam ochotę przytulać noworodki, a przy okazji wiele wspomnień wróciło z czasu, kiedy swojego wcześniaczka miałam w pierwszych dniach na rękach. Ach!

Głównym bohaterem powieści Sochy jest Joachim, starszy pan, który postanowił zostać wolontariuszem na oddziale neonatologicznym, gdzie mógłby przytulać noworodki, a także opowiadać im swoje życiowe historie. Mężczyzna wiele w swoim długim i barwnym życiu przygód miał, jednak wśród tego wszystkiego jedna, związana z kobietą, jest tą najważniejszą i wokół niej cała książka się toczy. Tak, chodzi o miłość, która została stracona. Dlaczego? O tym musi Wam powiedzieć pan Joachim.
Oprócz współczesności jest również cała masa retrospekcji w Pokoju kołysanek, a to za sprawą narracji staruszka, który wspomina i nadaje drugie życie swoim historiom opowiadanym maluszkom. Pan Joachim jest samotny, a bycie wolontariuszem, to jakby odkupienie pewnego błędu z młodości. Ale nic więcej Wam nie powiem.

Powyższa powieść jest pełna ciepła i serdeczności, daje ogromną nadzieję. A fragmenty, które dotyczą wydarzeń z lat 50. XX wieku są radosne, chociaż niełatwe, bo dotyczą ciężkich czasów i dotykają całej masy sierot, którym trzeba było pomóc. Kilka zaskoczeń w swojej książce autorka przygotowała dla pana Joachima, a tym samym dla czytelnika. Bohaterów w powyższej powieści jest wielu, jednak wszystkim im towarzyszy właśnie starszy pan, na różnych etapach swojego i ich życia. W książce występują i silne kobiety i zagubieni mężczyźni, a wśród nich jest i świeżo upieczona matka nie dająca sobie nadziei na lepszy czas.
Nie określiłabym Pokoju kołysanek książką typowo świąteczną, choć faktycznie jej akcja toczy się w grudniu. Według mnie jest to zimowa powieść, która daje mnóstwo ciepła i nadziei. Ale taki sam wydźwięk będzie ona miała w upalne dni, bo jest serdeczna i kojąca.

Polecam!

P.S. Jedyne co bym zmieniła, to zakończenie, przesunęłabym je w czasie…

WZGÓRZE ŚWIĄTECZNYCH ŻYCZEŃ | SYLWIA TROJANOWSKA

2021-01-26T19:44:00.001+01:00

Kto powiedział, że końcem stycznia nie można napisać opinii o książce świątecznej? Mam nadzieję, że nikt. ;)

W grudniu powróciłam do prozy Sylwii Trojanowskiej, której nie czytałam od czasów Kaśki Laski. Tym razem właśnie zdecydowałam się na powieść świąteczną i całkiem pozytywnie się zaskoczyłam. Nie wiem czy jest to związane z tym, że w te święta wczułam się w magiczny klimat, więc takie powieści jak najbardziej trafiały w mój gust.

We Wzgórzu Świątecznych Życzeń mamy wielu bohaterów, zróżnicowanych wiekowo, od nastoletniej dziewczyny do prawie dziewięćdziesięciolatki. I jak zawsze w książkach autorki, chodzi o uczucia, o nową nadzieję, że jednak będzie dobrze. To jest taka powieść, która podnosi na duchu, niby lekka, przyjemna, ale niesie ze sobą trudne tematy, jak strata, rozpad małżeństwa, a nawet przemoc w rodzinie. Sylwia Trojanowska pokazuje, że warto szukać w swoim otoczeniu przyjaznych ludzi, a także, że należy dać niektórym szansę, bo nasze życie może się odmienić pozytywnie.

Powyższa powieść jest również o pasji do sportów zimowych, o tych inspirujących jej aspektach jak również smutnych, dołujących. Jest o starości, przyjaźni międzypokoleniowej i trudnym dzieciństwie. Może na pierwszy rzut oka wydaje się tego wszystkiego zbyt dużo, ale uwierzcie, całość nie jest przekombinowana, jest spójna i wartościowa.

Miło było mi powrócić do prozy Sylwii Trojanowskiej, chyba tęskniłam za ciepłem sączącym się z jej historii – będę musiała teraz nadrobić inne jej pozycje. A jeśli chodzi o Wzgórze Świątecznych Życzeń, to nie będę zdradzać Wam fabuły, odkryjcie ją sami, bo warto.

Może skusicie się jeszcze teraz na lekturę powyższej powieści, bo śnieg otulający otoczenie może być inspirujący do tego, a może jednak poczekacie do kolejnych świąt, aby zrobić dla siebie odpowiedni klimat… jak wybierzecie, będzie dobrze, bo jest to historia (a tak naprawdę wiele historii), po którą warto sięgnąć.

BOGATE DZIECI. PRZEWODNIK DLA MĄDRYCH RODZICÓW | TOM CORLEY

2021-01-21T08:16:00.000+01:00

„Życie to śmieszna sprawa. Gdy realizujemy nasze marzenia, rzuca nam ono kłody pod nogi, a my pytamy, dlaczego. Życie sprawia, że obrana przez nas droga wydaje się nie do przejścia, a my pytamy, dlaczego. Życie stawia nad pod ścianą, a my pytamy dlaczego. Moja odpowiedź na pytanie o powód tego stanu rzeczy jest następująca: Życie zmusza wszystkich marzycieli do wytrwałości. Wytrwałość czyni nas bardziej skutecznymi. Sprawia, że łatwiej pokonujemy kolejne przeszkody. Życie nie działa przeciwko nam – działa na naszą korzyść. Każda trudność zmusza nas do przejścia na wyższy poziom. Wymaga od nas ewolucji. Każda przeszkoda zbliża nas do doskonałości” *

Są takie książki, w których autorzy chcą przekazać dużo (czasem za dużo) i wybierają nieodpowiednią formę, za bardzo kombinują, albo chcą wyjść na wyluzowanych. Dzisiaj troszkę Wam napiszę o książce Bogate dzieci. Przewodnik dla mądrych rodziców Toma Corleya, z którą mam ogromny problem.

Już w trakcie lektury kilka razy sprawdzałam, czy na pewno opis tego tytułu, tytuł i treść się zgadzają i idą ze sobą w parze. Bowiem książka ta nie ma nic wspólnego z poradnikiem dla rodziców, jest opowieścią autora o tym, jak spędził najlepsze wakacje w swoim życiu u dziadka. Ów dziadek nauczył swojego wnuka dysponowania swoimi pieniędzmi, sumienności i pracowitości. I o tym jest ten tytuł, o owocnych w naukę wakacjach dwunastolatka oraz o wielu przygodach, które ten przeżył przy okazji. Autor opisuje każdy tydzień i każdą lekcję odebraną od dziadka, skrupulatnie przepisuje swoje zapiski z notatnika, który prowadził właśnie we wspomniane wakacje.

Nie ma w Bogatych dzieciach żadnych (albo prawie żadnych) wskazówek jak rodzic miałby swoje dziecko nauczyć oszczędzania czy dobrych nawyków zarówno związanych ze zdrowym trybem życia jak i chęcią poszerzania wiedzy w różnych dziedzinach. Są w książce opisane dni i lekcje pobrane przez dwunastolatka, które raczej nie są przełożone na narrację dla czytelnika.

Z drugiej strony, sama treść, a raczej przekaz, na którym zależało autorowi (a przynajmniej domyślam się, że mu na tym zależało!) został ujęty w tej książce, ale jest to coś, co sam dorosły może się uczyć, a potem tę wiedzę może przekazywać dalej, na przykład swoim dzieciom. Ciężko jest mi opisać to, czego się spodziewałam po powyższym tytule a co dostałam ostatecznie, bo na pewno w końcowym rozrachunku rzeczywistość nie doścignęła oczekiwań.

Rozumiem, że moja „opinia” jest zagmatwana, ale staram się jak mogę, aby jasno przedstawić swój punkt widzenia oraz to, jak odebrałam powyższy tytuł. Zdecydowanie jest to książka, z której człowiek może się wiele dowiedzieć, a także wiele wskazówek wziąć do serca czy od razu zastosować w codziennym życiu. Znajdziecie w środku rozsądne rady jak zaplanować sobie budżet, jak rozplanować sobie swoje cele, aby je krok po kroku skutecznie realizować, jak być zdrowym, bo w zdrowym ciele zdrowy duch, a także jak dokształcać siebie każdego dnia. Rad w środku jest cała masa i wiele z nich zachęca, aby i u siebie zastosować wskazówki autora, a tak naprawdę jego dziadka.

Mam problem z tą książką, ponieważ nie jest ona taka w stu procentach Toma Corleya, tylko jest spisem lekcji pobranych od dziadka, czyli są to słowa dziadka i notatki przez niego dyktowane dwunastoletniemu wnukowi. Ponadto wiele w tej pozycji jest niepotrzebnych wstawek, historii, które oddalają czytelnika od sedna sprawy.

Podsumowując mój zawiły wywód, nie stwierdzam, iż jest to zła książka, bowiem wiele dobrego w sobie zawiera, ale jej forma mogłaby być inna, bardziej konkretna, mniej osobista. Jest to zdecydowanie książka dla dorosłych czytelników, którzy chcą bardziej panować nad swoją ścieżką kariery, edukacji czy nad finansami. W ogóle nie jest to poradnik dla rodziców, bo nie ma w nim praktycznie żadnych wskazówek, jak dzieciom przekazywać dobre rady odnośnie gromadzenia oszczędności, wydatków – chyba, że jesteście bogatymi dziadkami, którzy mogą wnuka zabrać na całe wakacje do siebie i uczyć go oszczędzania, a przy okazji gwarantować mu moc atrakcji.

Czy polecam ten tytuł? I tak i nie. Sama z niego dużo wyniosłam i uważam, że może niejednej osobie pomóc i być może nieco rozjaśnić niektóre kwestie. Ale podejrzewam, że forma przekazu wiele osób może zniechęcić.

* Cytat z książki Bogate dzieci. Przewodnik dla mądrych rodziców Toma Corleya

JAK NIE BAĆ SIĘ ŻYĆ. SZTUKA PANOWANIA NAD LĘKIEM | TIM CANTOPHER

2021-01-14T21:28:00.001+01:00

Chęć rozwoju, poznania siebie i radzenia sobie w trudnych sytuacjach zawsze jest dobrym pomysłem, zwłaszcza, że jest to coś, co robimy dla siebie. Ostatnio wpadła mi do rąk książka doktora Tima Canthopera Jak nie bać się żyć. Sztuka panowania nad lękiem, którą przeczytałam z ogromną ciekawością, jednak nie ukrywam, że niektóre rzeczy w niej nie przypadły mi do gustu. Albo inaczej: nie rozumiem, dlaczego takie rzeczy zostały umieszczone w tej pozycji.

Na pierwszy rzut oka, patrząc tylko na tytuł, wydaje się, że jest to książka typowo rozwojowa, która pomoże nam w radzeniu sobie w trudnych chwilach, może autor pokaże w jaki sposób radzić sobie ze stresem w różnych życiowych sytuacjach. I w jakiś sposób tak właśnie jest, jednak zaskoczyła mnie forma książki, bo bardziej jest to podręcznik dla psychologów niż poradnik dla zwykłego czytelnika, który chce coś u siebie zmienić.

Na szczęście w środku nie znajdziemy (w pełni) fachowego języka, więc z tym mianem podręcznika nieco przesadziłam, ale omówienie różnych poziomów depresji i innych zaburzeń psychicznych już przeczytamy. I jest to naprawdę ciekawe, bo sprawia, że czytelnik zaczyna rozumieć owe choroby, tylko nadal nie wiadomo co można dla siebie, tak bardziej, wynieść z lektury. Autor analizuje różne przypadki osób, kroki jakie powinny zostać podjęte na terapii. To, co ważne, co tak naprawdę można wynieść dla siebie z powyższego tytułu, to właśnie poczucie, że warto na terapię się udać. Tutaj akurat omawiane są przypadki depresji, zaburzeń lękowych czy nerwicy społecznej, które można też u siebie zauważyć dzięki tej książce i może to być impulsem, aby właśnie poszukać pomocy u lekarza.

Dla mnie minusem książki jest opisanie środków farmakologicznych, jakie zażywa się w danym leczeniu. Z jednej strony jest to ciekawe, jednak jest to opisane w taki sposób, jakbyśmy sami mieli wpływ na to, jakie lekarstwa będą nam podawane, jakbyśmy sami sobie tę receptę mieli wypisać. Oprócz tego rozdziału o lekach, cała reszta jest wyważona, budująca, a przede wszystkim racjonalnie napisana. Doktor Tim Canthopher wydaje się świadomie podchodzić do medycyny, ma wieloletnie doświadczenie jako lekarz psychiatra i bardzo dobrze czytało się jego komentarze czy ogólnie historie, odnoszące się do medycyny alternatywnej czy różnych poziomów pojmowania wiary w Boga.

Zdecydowanie jest to książka, z której można wiele się dowiedzieć, jednak sądziłam, że temat zostanie z całkiem innej strony poprowadzony, że będzie to publikacja dla zwykłego czytelnika, który chciałby dowiedzieć się o sobie czegoś więcej i ewentualnie postanowić pójść ze swoim problemem dalej, do psychologa na przykład. A w Jak nie bać się żyć raczej jest rzeczowo, konkretnie i momentami być może zbyt naukowo, co może troszkę odrzucać. Ale nie mówcie jej kategorycznego nie, bo może znajdziecie w niej coś dla siebie?

GRZECHU WARTA | AGATA PRZYBYŁEK

2021-01-06T17:00:00.001+01:00

Pora na zwieńczenie trylogii Nie zmienił się tylko blond. Pomimo tego, iż seria Agaty Przybyłek umiejscowiona jest w Sosenkach, to każda z części jest zupełnie inna, ma odmienny klimat. Pierwsza jest iście komediowa, a kolejne są coraz poważniejsze i nieco bardziej stonowane w swoich żartach. A przynajmniej ja odczułam znaczącą różnicę, jednak nie twierdzę, iż jest to coś złego.

Akcja książki Grzechu warta toczy się sześć lat po zakończeniu poprzednich wydarzeń bohaterów Sosenek. Tym razem główną postacią jest Agata, córka Iwony. Agata wraca na wakacje do rodzinnego domu, jednak okazuje się, iż nie ma tam dla niej za bardzo miejsca i po serii totalnie odjechanych i abstrakcyjnych wydarzeń, postanawia pojechać na przerwę wakacyjną na studiach, do dziadków. Jednak tam również nie potrafi znaleźć dobrych wibracji, a traktowanie jej przez babcię niczym małe dziecko, w niczym nie pomaga. Dziewczyna postanawia znaleźć pracę, a ogłoszenie na jakie natrafia jest, delikatnie mówiąc, niecodzienne.

Tym razem Sosenki są nieco drugoplanowe, bowiem większość akcji toczy się jednak w Warszawie, gdzie ostatecznie Agata z różnych względów trafia. Dwudziestojednolatka jeszcze nie zdaje sobie sprawy, że aktualne wakacje będą dla niej przełomowe w wielu sferach życiowych.

Ta część jest zupełnie inna od poprzednich, najmniej śmieszna, a raczej z najmniejszą ilością komediowych wstawek. Autorka skupia się tutaj na linii obyczajowej powieści, na wewnętrznych dylematach i przeżyciach głównej bohaterki i mało śmiesznych rzeczy przytrafia się Agacie. Poza początkiem, który jest naprawdę zabawny – pewnie za sprawą pojawienia się szalonej gromadki Iwony i chaosu, który kobieta roztacza wokół siebie – reszta książki jest stonowana i iście obyczajowa. Jest tutaj też najmniej romansu, co można wytłumaczyć sobie tym, iż pani Halina nie próbuje z nikim swatać wnuczki.

Jeżeli mam być szczera, to najmniej przypadła mi do gustu ta część i nie ze względu na brak komedii w tle. Jednak cała fabuła i wydarzenia, w których bierze udział Agata, nie do końca mi się podobały. Nie czułam w pełni klimatu powieści, nie odnajdowałam się w niej, a także irytowało mnie podkreślanie, iż Agata jest taka piękna.

Nie przekreślam twórczości Przybyłek, bowiem jeszcze niejednokrotnie po jej prozę sięgnę – jestem tego pewna.

Grzechu warta to poprawna powieść, którą się lekko czyta, jednak momentami delikatnie może irytować i zgrzytać. Ja przynajmniej tak miałam, ale z tego co widziałam na portalu lubimyczytac.pl to właśnie ta część zebrała najwyższe oceny, więc być może jest takie prawdopodobieństwo, że ile ludzi tyle opinii i warto się przekonać na własnej skórze, czy Grzechu warta jest dla Was warta czytania.

LISTY OD ASTROFIZYKA | NEIL DEGRASSE TYSON

2021-01-03T17:00:00.001+01:00

Raz na rok mój mąż ma na moim blogu wpis specjalny, a to za sprawą książek o Astrofizyce Neila DeGrasse Tysona. Sama jeszcze nie zdecydowałam się na zapoznanie się z tytułami tegoż autora, być może jeszcze jest na to za wcześnie, jednak mój Z. Jest fanem nauki i ową nauką się interesuje. Dla niego lektura pozycji o kosmosie to nie lada gratka, dlatego też ucieszyłam się (tak samo jak i mąż), że od wydawnictwa Insignis mogliśmy otrzymać Listy od Astrofizyka.

Nie przedłużam już bardziej, zostawiam Was z krótką opinią na temat powyższego tytułu.

Listy od Astrofizyka to kolejna już książka Neila DeGrasse Tysona wydana przez wydawnictwo Insignis po Astrofizyce dla zabieganych, Kosmicznych zachwytach, i Kosmicznych rozterkach. Kolejny raz wydanie jest perfekcyjne. Ładna, twarda okładka, idealny rozmiar, a jeśli chodzi o ilość stron - znowu jest ich za mało.

Tematyka oraz treść książki mocno odbiegają od poprzednich tytułów. Dostajemy w niej zbiór listów, korespondencji czy wpisów z Twittera. Listy w książce poruszają bardzo szerokie spektrum tematów. Każdy znajdzie coś dla siebie. Każdy znajdzie odpowiedź na nurtujące go pytania. Tematyka listów, jak już wspomniałem, jest bardzo zróżnicowana, znajdziemy pytania o Stwórcę, połączenie wiary z nauką czy najróżniejsze życiowe pytania, np. o niektóre aspekty wychowania dzieci. Nie zabrakło również wpisów bardzo osobistych, takich jak parafraza mowy pogrzebowej (z pogrzebu ojca autora). Autor stara się odpowiadać w dosyć typowym dla siebie tonie, ucinając wszelkie paranaukowe dywagacje, jak na krzewiciela nauki przystało.

Książkę czyta się lekko szybko i przyjemnie, aż zbyt szybko. Sam musiałem ją sobie dawkować, aby być w stanie cokolwiek z niej wynieść (mnogość i krótka forma tematów sprawiają, iż przez książkę przelatuje się w błyskawicznym tempie).

Po lekturze Listów od Astrofizyka, myślę, że dobrym wyjściem będzie wracanie do tej pozycji co jakiś czas, może nawet aby przeczytać losową korespondencję i przybliżyć sobie niektóre kosmiczne zagadnienia.

KRÓLEWNA W LŚNIĄCEJ ZBROI. CZYLI TROCHĘ INNE BAJKI DLA DZIEWCZYNEK I CHŁOPCÓW | KARRIE FRANSMAN, JONATHAN PLACKETT

2021-01-01T17:00:00.001+01:00

Ostatnio, dzięki mojej córce, jestem w temacie baśni. Mamy za sobą Baśnie braci Grimm, które są już klasykami wśród baśni. A po tejże lekturze postanowiłam sięgnąć po coś nieco innego, nowego, nietypowego. Małżeństwo Karrie Fransman i Jonathan Plackett napisali nieco inną wersję bajek o księżniczkach.

Na czym polega różnica?

Różnica tkwi w płci postaci. Tam, gdzie wcześniej była księżniczka, teraz jest książę, a królewna ratuje księcia w opałach. Brzmi intrygująco. Zatem jest Czerwony Kapturek, który idzie do dziadka, a na swojej drodze spotyka wilczycę. Są Roszpunek, Calineczek, a także Piękny zamieszkujący w pałacu Bestii. Jakby tego było mało, ilustracje w książce są naprawdę świetne, robią wrażenie i są iście baśniowe, bo inspirowane dawnym stylem rysunków w książkach dla dzieci. Karrie Fransman zrobiła naprawdę świetną robotę, jej rysunkami można się zachwycać.

Królewna w lśniącej zbroi, czyli trochę inne bajki dla dziewczynek i chłopców, to tak naprawdę tradycyjne baśnie, które znamy z czasów dzieciństwa, jednak ich forma jest lekko zmieniona, a role odwrócone. Bo niby dlaczego mężczyźni nie mogą pokazywać swojej słabości, a kobiety siły i determinacji w dążeniu do celu? Czyta się te opowieści tak samo dobrze jak oryginały i niejednokrotnie nie czuje się różnicy w odbiorze historii. Jedynie do czego mogę się przyczepić, to do Czerwonego Kapturka, który kończy się w momencie zjedzenia przez Wilczycę – nie ma znanego i oczekiwanego przez czytelnika ciągu dalszego, w którym leśniczy (w tym przypadku leśniczka) ratuje dziadka i Czerwonego Kapturka, a ci zaszywają wilczycy kamienie w brzuchu. Jedynie ta wersja jest dla mnie słuszna. ;)

Zdecydowanie jest to ciekawe przeżycie dla osób, które znają te historie w tradycyjnej formie. Dla dzieci, które będą słyszały je pierwszy raz, będą naturalne w odbiorze i to dla mnie jest piękne. Baśnie te pokazują, że każdy podział ról w życiu codziennym jest dobry, nie ma jednego, słusznego wzorca, że nie warto dzielić się na słaby i potrzebujący pomocy, a także silny, więc męski. Każdy jest równy i każdy może okazywać swoją słabość.

Polecam i małym i dużym czytelnikom, a przede wszystkim polecam do wspólnego zaczytywania się.

NIESZCZĘŚCIA CHODZĄ STADAMI | AGATA PRZYBYŁEK

2020-12-30T20:17:00.001+01:00

Grudzień mogę ogłosić zdecydowanie miesiącem czytania historii spod pióra Agaty Przybyłek. Zapoznałam się w ostatnim czasie z aż czterema jej powieściami i żadnej z nich nie żałuję. Zdążyły się już pojawić w naszej relacji wzloty i upadki, ale ogólnie mogę powiedzieć, że możemy zostać przyjaciółkami.

Nieszczęścia chodzą stadami, to druga część z serii Nie zmienił się tylko blond. Pierwszą część pokochałam całym sercem, niesamowicie mnie bawiła i pokazywała absurdy kreatywności autorki, która zagwarantowała swoim bohaterom wiele zabawnych, choć niejednokrotnie mrożących krew w żyłach, sytuacji. Tym razem nastąpiła mała zmiana, bowiem główną bohaterką nie jest Iwona i jej gromadka dzieci, tak naprawdę mało jest kobiety w tej powieści, występuje zaledwie epizodycznie. Główne skrzypce gra Marta, która również szuka schronienia w Sosenkach i również znajduje je u pani Haliny, mamy Iwony. Pani Halina jest matką chrzestną Marty, która kilka lat temu wyemigrowała do Wielkiej Brytanii, jednak postanowiła wrócić z niewiadomych przyczyn, a na domiar złego, wróciła z dzieckiem. A nawet dwójką. Oczywiście nie ma w tym niczego złego, jednak Sosenki to wieś, w której plotki szybko się rozchodzą, a panna z dzieckiem pojawia się w mgnieniu oka na ludzkich językach jako temat numer jeden.

Główna bohaterka nie ma łatwego życia zarówno u pani Haliny, która na początku kładzie, a raczej rzuca!, jej kłody pod nogi, a także w sprawach osobistych jej się nieco poplątało, przez co czuje wielki niepokój o przyszłość i bezpieczeństwo swoje i dzieci. Jak w przypadku pierwszego tomu, nie mogło zabraknąć w tejże powieści historii miłosnych. Tym razem Przybyłek postanowiła zaskoczyć troszkę swoje czytelniczki i wprowadziła trójkąt miłosny do historii Marty. Także kilka wątków retrospekcyjnych się w niej pojawia, przez co można zobaczyć jak wcześniejsze życie kobiety wyglądało i dlaczego tak naprawdę postanowiła wrócić do Polski.

Na pewno nie tego spodziewałam się sięgając po Nieszczęścia chodzą stadami. Nie zawiodłam się, ale się mocno zdziwiłam, że książka ta już tak bardzo komediowa nie jest. Jest natomiast poważniejsza, wolniejsza w akcji, chociaż wiele zaskakujących wydarzeń musiała Marta doświadczyć na kartach powieści. Oprócz absurdalnych przygód, Marta przeżywała również wzloty i upadki miłosne czy przyjacielskie. No cóż, wiele się w życiu dziewczyny ostatnio działo.

Agata Przybyłek potrafi zaskakiwać rozwiązaniami fabularnymi, czasami można się na nią gniewać przez to, jak kreuje życiem swoich bohaterów, jednak ta złość nie trwa długo. Autorka chce zakończyć swoje powieści dobrze, więc jeżeli ktoś lubi szczęśliwe zakończenia, nie powinien się zawieźć. Powyższa historia jest pełna krętych i niejednokrotnie trudnych zwrotów akcji, więc jeżeli lubicie niełatwe podejmowanie decyzji życiowych, ta powieść również jest dla was. Wniosek jest tylko jeden, warto sięgać po książki Agaty Przybyłek, bo można w nich znaleźć coś dla siebie.

LISTY PEŁNE MARZEŃ | MAGDALENA WITKIEWICZ

2020-12-28T21:57:00.001+01:00

Grudzień to oczywiście idealny czas na czytanie książek świątecznych, przekonałam się o tym dopiero rok temu. Dowiedziałam się wtedy, że w tym czasie najlepiej sięgać po powieści Magdaleny Witkiewicz, a w tym roku przekonałam się o tym na sto procent.

Listy pełne marzeń są wzruszającą i uroczą historią o spełnianiu najskrytszych, najdziwniejszych i najsmutniejszym marzeń dzieci. I nie tylko dzieci. Magdalena Witkiewicz potrafi tworzyć pełne ciepła opowieści o miłości, przyjaźni międzypokoleniowej i wielu niecodziennych wydarzeniach. W jej świątecznej powieści dzieje się cała masa absurdalnych rzeczy, a je wszystkie trzyma w ryzach rezolutna starsza pani, pani Maryla. Przed laty kobieta postanowiła zabawić się w Świętego Mikołaja i wykorzystując swoją pracę na poczcie, przejmowała listy dzieci do grudniowego darczyńcy, selekcję robiła wśród nich i wybierała te, które są najważniejsze, najbardziej priorytetowe. Nawet będąc na emeryturze, pani Maryla dalej działała w swojej mikołajowej branży mając za wspólników nikogo innego jak listonoszy.

Na kartach powieści poznajemy większość życia Maryli, nie tylko jej aktualny stan. Czytelnik wie, że nie miała łatwego dorastania, że zawiodła się boleśnie na mężczyźnie, ale też wie, że zaprzyjaźniła się ze starszą panią, i że kocha koty. A kiedy dostała sporą kwotę w spadku postanowiła pomagać innym. Jej pierwsza pomoc była iście spontaniczna, jednak zmieniła w jej życiu niemal wszystko. Krok po kroku zamieniała się w prawdziwego Świętego Mikołaja, a z roku na rok jej ekipa pomocników się umacniała w sile.

Była to naprawdę cudowna lektura, niejednokrotnie się wzruszałam, a także śmiałam w głos podczas czytania wymyślnych listów dzieci do Świętego Mikołaja, tutaj autorka wykazała się niezwykłą kreatywnością i znajomością dziecięcych pomysłów. Oczywiście nie zabrakło smutnych listów, gdzie potrzeby dzieci były naprawdę duże, albo kiedy rodzice nie dostrzegali tego, czego naprawdę potrzebują ich pociechy.

Z pewnością jest to lektura, która może nastroić świątecznie, ale też może zmusić czytelnika do refleksji nad sobą i potrzebami ludzkimi. Listy pełne marzeń są powieścią, którą warto przeczytać w grudniu, i którą warto polecać, tak samo jak zeszłoroczną powieść świąteczną Magdaleny Witkiewicz, czyli Uwierz w Mikołaja.

TO TYLKO SEKS? NAGA PRAWDA O NASZYCH PRAGNIENIACH | ANNA GOLAN, JUSTYNA S. MAJEWSKA

2020-12-21T20:38:00.000+01:00

Odnajdowanie swojej seksualności, a także szczera rozmowa o niej są bardzo ważne. Musimy nauczyć się, że seks nie może być tematem tabu, dlatego też sięgnęłam po To tylko seks? Naga prawda o naszych pragnieniach Anny Golan i Justyny Majewskiej, które w formie luźnej ale konkretnej rozmowy opowiadają czytelnikowi o intymnych relacjach ludzi.

Im dalej, tym ciężej. Zaczyna się lekko, od historii ludzi, którzy zawsze na siebie czekali, albo o rodzajach płci psychicznej, jednak z każdym kolejnym rozdziałem autorki zgłębiają coraz trudniejsze tematy, z którymi trzeba się zmierzyć. Golan i Majewska komentują historie miłosne i łóżkowe ludzi, w kulturalny i nieoceniający sposób. Sugerują, jak która strona powinna zareagować co zrobić, aby polepszyć relacje. Z tych komentarzy nie rozbrzmiewa wszystkowiedzący, ekspercki ton, wręcz przeciwnie, jest po ludzku, zwyczajnie, ale z ogromem wiedzy, jaką autorki mogą przekazać czytelnikowi.

Z książki To tylko seks? można wiele się nauczyć o relacjach, albo po prostu zacząć w inny sposób na różne relacje patrzeć. Jest w tym tytule również o wpływie naszego dzieciństwa na naszą przyszłą historię seksualną, co nam wpajali rodzice, czy nas komplementowali, a może wręcz przeciwnie, wpoili nam wstyd, że nasze ciała nie są dobre, albo że powinniśmy przynosić więcej dumy rodzicom swoimi wynikami w nauce. Wiele czynników może wpływać na życie seksualne człowieka, o wielu z nich nawet sobie nie zdajemy sprawy, a są tak bardzo ważne.

Jest to bardzo mądra i wartościowa lektura. Można podejrzeć różne relacje ludzkie dzięki tej lekturze, jednak najważniejsze jest to, że można dzięki niej inaczej potraktować swój związek, wynieść pewne wnioski dla siebie, odbudować lub naprawić niektóre kulejące rzeczy u siebie. Książka ta uczy nas rozmowy z partnerem ale też słuchania jego potrzeb i nie skupiania się na sobie. Albo też odwrotnie, uczy tego, aby w łóżku dbać też o własne potrzeby, które są tak samo ważne jak potrzeby partnera.

To tylko sekst? To nie tylko książka o seksie właśnie, ale o ludziach, o bliskości i szczerości. Uważam, że jest to tytuł warty uwagi i godny polecenia. Nie sądzę, aby był on kierowany tylko do kobiet, więc zarówno panie jak i panowie jakieś lekcje z niego mogą wynieść. ;)

NIE ZMIENIŁ SIĘ TYLKO BLOND | AGATA PRZYBYŁEK

2020-12-14T22:29:00.000+01:00

Wydaje mi się, że na koniec 2020 roku znalazłam autorkę, po której książkę obyczajowo-romantyczno-komediowe mogę sięgać w ciemno. Co prawda, mam za sobą zaledwie dwa tytuły Agaty Przybyłek, ale jestem już jej pewna i tego, że proza pisarki może jeszcze nieraz przynieść mi wiele pozytywnych (i nie tylko!) emocji.

Nie zmienił się tylko blond, to debiut literacki autorki, lecz do teraz na swoim koncie ma ona naprawdę sporo tytułów. A ten powyższy jest bardzo specyficzny i jak na debiut, cholernie dobry. Główna bohaterka, Iwona, ma czwórkę dzieci, dwa psy i kotkę, która lada dzień urodzi, kiedy dowiaduje się o zdradzie męża. Musi się spakować i wyjechać, najlepiej do rodziców mieszkających kilkaset kilometrów od niej. Jakby tego było za mało, okazuje się, że jej rodzony syn również jest w tarapatach, gdyż razem z dziewczyną Magdą spodziewają się dziecka. Cała gromada natychmiast zostaje zatem spakowana do pociągu i nocnym kursem, nie bez przygód w postaci rodzącej kotki, przetransportowana do Sosenek, gdzie dziadkowie już się odpowiednio zajmą i wnukami i córką w potrzebie. Ach, tyle przygód i atrakcji a to dopiero początek przygód Iwony i jej rodziny, z którą nudzić się nie da.

Jestem bardzo, ale to bardzo pozytywnie zaskoczona książką Nie zmienił się tylko blond. Nie wiedziałam czego mam się spodziewać po lekturze, ale takiego rollercoasteru wydarzeń i emocji nie spodziewałam się w ogóle. No cóż, Przybyłek w swoim debiucie wystartowała z wysokiego, humorystycznego poziomu, gdzie absurd goni absurd i niejednokrotnie podczas lektury można parsknąć śmiechem. Zdecydowanie musiałam zabawnie wyglądać podczas spacerów z córką, kiedy roześmiana, a niejednokrotnie nawet popłakana ze śmiechu, słuchałam tego audiobooka.

Jeżeli ktoś z Was potrzebuje książki, która go rozbawi, rozluźni i oczaruje, to polecam Wam serdecznie właśnie Nie zmienił się tylko blond. Ja bawiłam się rewelacyjnie i na chwile, kiedy nie jest do śmiechu, powieść Agaty Przybyłek sprawdza się bardzo dobrze. Nadmienię tylko, że jest to pierwsza część trylogii, a aktualnie jestem w połowie drugiej, równie absurdalnej historii z Sosenek.
P o l e c a m.

JEST KREW | STEPHEN KING

2020-12-09T20:54:00.000+01:00

Za mną kolejne spotkanie z mistrzem grozy, ale pierwszy raz w formie zbioru opowiadań. Dotychczas kilka książek Stephena Kinga czytałam w długiej formie, ale teraz nadszedł czas na nieco krótszą i było to ciekawe przeżycie.

Jeżeli nastawiacie się za każdym razem na ciarki na plecach i strachy pod łóżkiem w prozie Kinga, to tym razem tego za bardzo nie doświadczycie. Jest krew jest bardzo ciekawym zbiorem opowiadań, jednak według mnie nie było w nim w ogóle grozy, która sprawiłaby, że czułabym niepokój, albo nie chciałabym czytać czegoś, bo za bardzo się wczułam w straszną historię i muszę odpocząć. Nie, tak nie było. Ale było bardzo intrygująco, bo uważam, że King napisał opowiadania dające do myślenia i pokazujące inny, ciekawy punkt widzenia.

Jest w tych czterech historiach trochę o technologii i o tym, że nikt się nie spodziewał, że może ona tak bardzo nami zawładnąć, jest o procesie twórczym i tym, ile za oczekiwany wynik jesteśmy w stanie poświęcić. Jest również o świecie, który ma się ku końcowi. Najdłuższe opowiadanie jest nowelką Outsidera, w której występuje Holly Gibney znana już z wspomnianego Outsidera a także Pana Mercedesa.

Stephen King nie straszy w tym zbiorze, to prawda, ale to nie znaczy, że coś jest nie tak z treścią. Zasiewają te opowiadania u czytelnika ziarnko, które kiełkuje gdzieś w głowie i każe myśleć o wielu zastanawiających kwestiach jak kończący się świat, nasza rola w świecie, wpływ technologii na nasze życie i wiele innych. Każde z opowiadań jest na swój sposób wyjątkowe, a przede wszystkim, porusza inny temat. Podobało mi się opowiadanie Szczur, które jest o mężczyźnie, który mniej lub bardziej świadomie był w stanie wiele poświęcić, aby ukończyć książkę. Wcześniej miał kilka prób, z których ostatnia zakończyła się tragicznie, więc tym razem wziął się porządnie za pisanie. Opowiadanie z Holly Gibney Jest krew, są czołówki jest bardzo dobre, jest też najdłuższe i najbardziej czytelnik może się wczuć w klimat. I powiem Wam, że tak samo jak autor, polubiłam tę postać i z chęcią przeczytałabym jeszcze jakąś historię z udziałem Gibney. Dodatkowo idealnie się złożyło, gdyż Jest krew, są czołówki ma lekko świąteczny klimat, w sam raz na zaczytywanie się w grudniu. Telefon pana Harrigana było ciekawym opowiadaniem, w którym przy okazji poruszona zostaje kwestia tego jak nie spodziewaliśmy się, że technologia będzie miała dla nas takie znaczenie. A przede wszystkim jest to historia o stróżu, ale niekoniecznie o aniele stróżu, bo za swoje złe postępki będzie trzeba jednak zapłacić. Życie Chucka jest natomiast zaskakującą historią o psującym się świecie, jednak to jest opowieść, która jest przytaczana w trzech aktach, a zaczyna się od aktu trzeciego. I początek całości okazał się zupełnie inny niż można by było przypuszczać.

„...kiedy umiera człowiek, mężczyzna czy kobieta, w gruzy wali się cały świat, świat, który dana osoba znała, w który wierzyła. (…) miliardy ludzi na Ziemi i każdy z nich nosi w sobie świat. Ziemię wykreowaną przez ich umysły.”

Całość oceniam całkiem dobrze, ja się nie zawiodłam, bo nie oczekiwałam od tego zbioru dreszczy grozy. Nie mam też za sobą zbyt wielu książek Kinga, więc też nie znam go aż tak dobrze od tej mrocznej strony kreowania swoich historii. Jeżeli lubicie Kinga właśnie przez jego horror, to jest pewne prawdopodobieństwo, że nie znajdziecie za dużo dla siebie w tym zbiorze opowiadań. Jeżeli lubicie też tego lżejszego Kinga, który lubi zaskakiwać w inny sposób niż potworami wyskakującymi spod łóżka czy szafy, to powinniście być zadowoleni z lektury ;) Ja byłam.

MILION MILIARDÓW ŚWIĘTYCH MIKOŁAJÓW | MARIKA MAIJALA, HIROKO MOTAI

2020-12-06T10:00:00.002+01:00

Są takie książki, które chcą przekazać małym czytelnikom pewne wartości albo wiedzę. Są niejednokrotnie też ładnie wydane. Jedną z nich niewątpliwie jest Milion miliardów Świętych Mikołajów, z lekturą której czekałam okrągły rok. Dowiedziałam się o niej i od razu ją kupiłam w grudniu zeszłego roku, jednak postanowiłam poczekać z jej lekturą do momentu, kiedy Jagna będzie nieco starsza i będziemy mogły razem ją przeczytać i pooglądać jej zawartość.

Bo oprócz krótkiej, ale bardzo ładnej treści, w środku jest cały ogrom ilustracji, które są bardzo ciekawe, aczkolwiek proste. Jeśli chodzi o historię, którą niesie powyższy tytuł, to jest ona o dawaniu podarunków przez Mikołaja, o tym, że ilość ludzi i dzieci na świecie się zwiększa, więc tych darczyńców – Mikołajów potrzeba więcej. Opowieść jest prosta, króciuteńka, ale bardzo ładna, bowiem zakończenie procesu dawania dzieciom prezentów jest ciekawy.

Wydaje mi się, że może to być odpowiednia książka dla dzieci, którym chce się powiedzieć o tym jak to naprawdę jest ze Świętym Mikołajek i kto kładzie w końcu te prezenty pod choinkę. Jest to urocza opowieść o rozmnażającej się dobroci i chęci dawania innym radości. Myślę, że Milion miliardów Świętych Mikołajów autorstwa Mariki Maijala i Hiroko Motai może spodobać się młodym czytelnikom i ich rodzicom ;)

NIE MA | MARIUSZ SZCZYGIEŁ

2020-12-03T21:16:00.001+01:00

Dołująca, poruszająca, dziwna, specyficzna, zastanawiająca, nieoczywista. Jest wiele określeń, które mogłyby opisać – ale nie w pełni! - książkę Mariusza Szczygła. Sięgając po tytuł Nie ma oczekiwałam reportaży, które poruszą moją duszę, które sprawią, że przystanę, że zacznę się zastanawiać nad wieloma rzeczami.

Książkę Nie ma słuchałam na raty, powoli, bo inaczej się nie dało. To nie są tego typu reportaże, które się pochłania w jeden-dwa wieczory, bo emocje z nich kipią, a nasze policzki są zarumienione z wrażenia. W tytule Szczygła nie ma sensacji, nie ma grania na pierwotnych, prostych emocjach czytelnika. Jest jednak w środku wiele zaskoczeń i zadziwień, bo obok opowieści o śmierci jest opowieść o niemożliwości odnalezienia odpowiedniego koloru. Reportaże są nierówne, ale to nie znaczy, że jedne są gorsze, po prostu poruszają kwestie na bardzo różnych poziomach i podkreślają to, że każdy z nas jest inny i dla każdego z nas „nie ma” ma inne oblicze.
A przynajmniej ja to tak rozumiem.

Nie była to dla mnie łatwa lektura, oj nie. Ma bardzo specyficzną formę, której długo nie umiałam się poddać, zwłaszcza, że zapoznawałam się z nią w wersji audio. I troszkę żałowałam w tym przypadku, że nie czytam fizycznie tej książki, na pewno wydźwięk byłby u mnie znacznie większy. Było to też dla mnie pierwsze spotkanie z twórczością autora i było ono bardzo intrygujące i tajemnicze. Nie wiedziałam czego mam się spodziewać, być może myślałam, iż będzie ono znacznie inaczej wyglądało, a jednak zaczęłam z grubej rury, od dołujących niejednokrotnie treści.

Nie ma nie jest książką dla każdego. Jeżeli ktoś lubi reportaże, to pewnie odnajdzie w tych historiach coś dla siebie. Autor rozmawia z wieloma ludźmi, przybliża ich tragedie życiowe albo też te lepsze momenty. Ale musicie się przygotować na dużo smutku, który jest niejednoznaczny i nieoczywisty dla każdego.

GDYBYM CIĘ NIE SPOTKAŁA | AGATA PRZYBYŁEK

2020-12-01T10:00:00.001+01:00

Chociaż nie jestem wielką fanką literatury kobiecej, romansów i obyczajówek, w tym roku robię sprawdzenie samej siebie, tym razem na tapet wpadły książki świąteczne i jedną z nich była Gdybym cię nie spotkała Agaty Przybyłek. Było to moje pierwsze spotkanie z warsztatem literackim młodej pisarki i czuję się zachęcona do kolejnych sięgnięć po jej powieści.

W Gdybym cię nie spotkała mamy trójkę narratorów, Daniela, Chanę oraz Sarę. Każde z nich ma wiele do powiedzenia, każde z nich dużo przeszło, chociaż są to przeżycia na zupełnie różnych poziomach. Sara myślała, że już zawsze będzie sama, bowiem pomimo młodego wieku jest już rozwódką i jej serce zostało złamane. Daniel jest sportowcem, jednak przez kontuzję jego szanse na dalszą karierę stają pod znakiem zapytania. Natomiast Chana jest bohaterką żyjącą w czasach II Wojny Światowej, prowadzi ona ochronkę na sierot, którym oddaje całe swoje serce. Losy Sary i Daniela zapętlają się w momencie, kiedy mężczyzna wraca na kilka tygodni w swoje rodzinne strony, aby dojść do siebie, a Sara szuka darczyńców na charytatywną licytacją organizowaną w Mikołajki rzez Dom Kultury, w którym pracuje. Również Chana w pewien delikatny sposób się z nimi łączy w tej historii, chociaż zdecydowanie bardziej wybrzmiewa ona w Sarze, w jej charakterze i chęci pomocy innym.

Głównym tematem tej powieści wbrew pozorom nie jest miłość około świąteczna, chociaż jest jej dużo. Głównym tematem jest bezinteresowna pomoc innym, podawanie drugiemu człowiekowi ręki w trudnych życiowych sytuacjach. W takiej trudnej sytuacji były głównie żydowskie dzieci w czasie wojny, którym pomagała Chana, a w czasach współczesnych zbierane były miliony na jedną, chorą na serce, dziewczynkę. Sara chciała pomóc i Chana również, a Daniel napatoczył się jednej z nich i wyszła piękna historia miłosna osób, które w jakiś sposób miały złamane serca. No cóż, książka ta pokazuje, że nie warto zamykać drzwi swojego serca, a życie potrafi napisać człowiekowi piękne scenariusze i warto czasem się zgodzić na odrobinę szaleństwa.

Gdybym cię nie spotkała to ciepła, pełna empatii i współczucia książka. Nie jest ona bez skaz, bo momentami wydała mi się za słodka, bohaterowie tak bardzo sobie kochaniują, że było to dla mnie aż nienaturalne. Ale! Od czego jest właśnie książka świąteczna, jak nie od wylewającego się ze stron powieści lukru?

Och, moje pierwsze spotkanie z twórczością Agaty Przybyłek uważam za bardzo udane. Myślę, że jeszcze niejedna jej książka będzie przeze mnie przeczytana. Aktualnie słucham jej innego tytułu, więc pewnie niebawem na blogu pojawi się kolejna opinia o książce Przybyłek. A Wy znacie tę autorkę, czytacie, lubicie? Bo ja jestem w stanie ją polubić i to bardzo ;)

KILKA POMYSŁÓW NA PREZENTY POD CHOINKĘ

2020-11-29T17:00:00.008+01:00

Znowu Święta, znowu rok się kończy. Nie da się ukryć, że za nami bardzo stresujący rok, pełen wyzwań i kłód pod nogami. Miejmy nadzieję, że w 2021 będzie lepiej. Nawet jeżeli będzie tylko odrobinę lepiej, to tak jakby było znacznie lepiej. Rozumiecie? Czy ja już się gubię we własnych myślach, wnioskach i żartach?

Ale zanim z Wielką Pompą w cekinowych dresach przejdziemy do Nowego, Lepszego, Roku, czekają nas Święta Bożego Narodzenia i kupowanie prezentów. Jasne, nie trzeba niczego nikomu kupować, a można. Bo najważniejsze są chęci i sympatia do innych.
(Tej pani już nie lejcie, bo za dużo wypiła i gada głupoty o szacunku do innych).

Wróciłam. I już jestem normalna.

Zatem dzisiaj będzie o prezentach pod choinkę, czyli będzie to post, jakiego jeszcze u mnie chyba nie było. Sama nie wiem co mnie tchnęło, aby coś takiego stworzyć, prawdopodobnie zwykły impuls. Dzisiaj przedstawię Wam mniej więcej 9 pomysłów na prezenty dla (głównie) książkoholika, w których to pomysłach również znajdą się książki, ale raczej będą to rzeczy okołoksiążkowe.

1. Zakładki od Tojko
Sama mam ich już troszkę w swoich zbiorach i kiedy tylko wychodzą nowe kolekcje nie mogę się doczekać i zazwyczaj coś dla siebie zamówię. Te świąteczne są wyjątkowo urokliwe i wierzę, że te z tego roku również takie będą. W momencie pisania tego postu jeszcze nie mają premiery, będzie ona 6 grudnia.
Lubię mieć w jakikolwiek sposób dostosowaną zakładkę do tematyki książki. Pomimo tego, że u mnie w domu zakładek pod dostatkiem, to kolejną z serii od Tojko, z uroczym chwostem, bym nie pogardziła, a też sama mogłabym takimi zakładkami innych obdarowywać.
Zaglądajcie zatem na tojko.pl

2. Etui na czytnik lub książkę
W tym roku odkryłam stronę boocov.pl, gdzie dziewczyna tworzy piękne, ręcznie malowane etui na książki i czytniki. Skusiłam się na piękne zielone etui na Kindle i jestem nim zachwycona. Jakość wykonania to złoto i naprawdę mogę Wam polecić, bo sprzedawczyni jest sprawdzona przeze mnie, a kontakt z nią jest bardzo dobry. A poza tym… zachwycicie się jak tylko to etui wyciągniecie z opakowania – gwarantuję Wam ;)

3. Świeca inspirowana literaturą na pewno spodoba się niejednemu książkoholikowi. Sama z chęcią bym taką przygarnęła, bo jestem ciekawa zapachu na przykład: Zapomnianych książek czy Spotkania z Darcym. Brzmi ciekawie. Nie miałam jeszcze świeczek ze strony delightcandles.pl ale bardzo mnie one kuszą, dlatego znalazły się w tym zestawieniu.

4. Kawa i/lub herbata
Brzmi banalnie? A jeżeli herbata nazywa się Herbata z Zielonego Wzgórza a kawa to Hrabia Orzechristo? Nie brzmi już to zbyt banalnie, a raczej zachęcająco. Na pewno podczas lektury taka kawa czy herbata będą smakowały fantastycznie, dlatego warto iść na zakupy do okonwsieci.pl
Spoko, to żadna sponsorowana reklama (ani ten punkt ani żaden inny nie jest sponsorowany), po prostu dla samej nazwy byłabym w stanie kupić produkty ze sklepu Marcina i chyba to zrobię ;)

5. Kalendarz Rok pełen inspiracji/Bullet book/Notatnik Eksperymentalny
W jednym punkcie tak dużo opcji? Ano dlatego, że odnoszą się do jednego, czyli do notowania ważnych rzeczy. O kalendarzu i Bullet booku ostatnio pisałam na blogu, więc Was odsyłam do tych wpisów. Sama taki kalendarz chętnie bym przygarnęła jako prezent, a samym Bullet bookiem bym się zainspirowała. No właśnie i w związku z tym zainspirowaniem się, zmierzam do Notatnika eksperymentalnego Zenji. Mam taki jeden, który służy mi za pamiętnik i go uwielbiam. Jest świetnie wykonany i towarzyszy mi od ponad roku. Śmiało można z niego zrobić dziennik lub zaangażować go w bycie kalendarzem, a niektóre strony z Bullet booka można do takiego kalendarza sobie przenieść i prowadzić.

W momencie pisania tego posta niedostępne są notatniki eksperymentalne, ale nowe wzory mają pojawić się przed świętami ;)

6. Baśnie Braci Grimm i Baśnie Andersena
Aktualnie jestem na etapie Baśni Braci Grimm i uważam, że mogą być one ciekawym pomysłem głównie dla dziecka, ale też dla dorosłego. Wydaniem Baśni od Wydawnictwa Media Rodzina bym zdecydowanie nie pogardziła. Teraz przeczytałam z córką książkę z baśniami sprzed 20 lat, a to nowe wydanie oprócz walorów estetycznych, ma zaletę taką, że jest bardzo obszerne i na nie bym się skusiła. A Baśnie Andersena to też klasyka, były one pierwszymi, o których pomyślałam, kiedy byłam w ciąży ;)

7. Książki świąteczne Magdaleny Witkiewicz i Agaty Przybyłek
Z Magdaleną Witkiewicz czytelniczo znam się od kilku ładnych lat i miałyśmy wzloty i upadki. Ale! Jej Uwierz w Mikołaja (świąteczna z zeszłego roku, nowej jeszcze nie czytałam) było bardzo dobre i jest to powieść świąteczna, którą warto przeczytać. W tym roku mam również za sobą pierwsze spotkanie z twórczością Agaty Przybyłek i było to miłe zaskoczenie, choć dochodziły do mnie głosy, że jej książki są bardzo dobre, podnoszące na duchu i dające nadzieję, to wcześniej nie miałam z autorką po drodze. W jej Gdybym Cię nie spotkała nadziei jest bardzo dużo, ale przede wszystkim jest to poruszająca i wzruszająca książka, nie bez przyczyny dedykowana Wszystkim rodzicom. Kupujcie, bo warto!

8. Tomasz Michniewicz – Chrobot. Życie najzwyklejszych ludzi świata, Chwilowa anomalia
Jeżeli nie chcecie kupować książek świątecznych, to zawsze możecie kupić dobry reportaż. I ja tutaj polecam Tomasza Michniewicza, bo mam za sobą (tylko) dwie jego książki, które na pewno przypadną do gustu fanom reportaży. Michniewicz pisze o ludziach dla ludzi, w łatwy sposób tłumaczy trudne zjawiska. Podobało mi się to, jak podszedł do tematu Koronawirusa w Polsce i na świecie, nie zrobił ze swojej książki taniej sensacji, zebrał grono eksperckie i porozmawiał z nim o covid-19 ale nie tylko, bo o klimacie i stanie edukacji, i przetrwaniu w trudnych warunkach również w tej książce jest. Mnie Chwilowa anomalia bardzo się podobała, tak samo jak Chrobot, który czytałam rok temu i mnie zachwycił, bo pokazuje inne kultury i to jak się różnią od naszej „codzienności”. Coś pięknego… i rzetelnego.

9. A na koniec abonament Storytel i Legimi

Wypowiadam się tylko na temat tych dwóch serwisów książkowych, bo tylko z nich korzystam. Ale korzystam i jestem bardzo zadowolona, więc zachęcam do próbowania. A dobrym spróbowaniem jest kupienie miesięcznego abonamentu komuś albo sobie. Jeżeli macie w rodzinie czy wśród przyjaciół kogoś, kto chce przesłuchać kilka audiobooków, albo chce mieć ogromną bazę książek do przeczytania, ale ogólnie to nie wie czy chce próbować w abonamenty, to zróbcie za tego kogoś pierwszy krok! Niech dzięki Wam spróbuje, sprawdzi czy to dla niego, najwyżej nie będzie kontynuował subskrypcji. Sama polecam gorąco, uważam, że storytel i legimi to u mnie najlepiej wydawane miesięcznie pieniądze, chociaż po legimi mogłabym częściej sięgać niż we środy podczas dostawy nowych tytułów. Ach… moja wirtualna biblioteczka pęka w szwach.
O tych dwóch aplikacjach pisałam na blogu, więc odsyłam Was do odpowiedniego posta.

I to chyba tyle. Prawda jest taka, ze tych książek do polecenia jest cała masa, jednak nie czuję potrzeby ograniczać się tylko do lektur. W tym roku zaobserwowałam u siebie dosyć nietypowe zjawisko, a mianowicie – nie mam ochoty na nową książkę pod choinką. Mąż mówi, że jestem chyba chora. Możliwe, że coś mi się w synapsach poprzestawiało, zdarza się.

W MIEŚCIE, W PRZEDSZKOLU, W LESIE | GUIDO WANDREY

2020-11-27T22:55:00.000+01:00

Dzisiaj będzie lekko, bowiem troszkę napiszę o książkach dla dzieci. Ostatnio w nasze ręce (moje i Jagny) wpadły trzy książki Guido Wandrey’a, które głównie są obrazkowe. W mieście, W lesie oraz W przedszkolu są edukacyjne i interaktywne, a każdą z nich można oglądać na różne sposoby.

Niby pomysł ten sam, bo mam przed sobą książki dla dzieci, w których jest mnóstwo postaci i zwierzątek, jednak w każdej z nich jest inne zadanie do wykonania przez dziecko oraz rodzica, jest podany inny sposób przeglądania ilustracji. Uwierzcie mi, każda z tych książek jest absorbująca, chociaż u nas zdecydowanie na pierwszym miejscu jest W lesie. Ma ona po bokach stron opisane zwierzęta i rośliny, które można znaleźć na obrazkach. Las i jego fauna i flora są ukazane w różnych momentach rocznego i dziennego cyklu. Jest las nocą, w dzień oraz w zimie, gdzie nawet można zobaczyć… Świętego Mikołaja. W środku jest też akcent humorystyczny, gdyż na pierwszej stronie jest wiewiórka, która sobie zamoczyła ogon w niebieskiej farbie i owe zwierzątko z tym niebieskim ogonem przewija się przez niemal wszystkie strony – mnie śmieszy i mi się podoba ten zabieg. Zdecydowanie W lesie jest najspokojniejszą pozycją z tego zestawienia.

W mieście natomiast zadaniem dziecka jest znalezienie czerwonego balonika. I powiem szczerze, że na niektórych stronach nie jest to zbyt łatwe, gdyż całkiem spory chaos jest przedstawiony na ilustracjach. W trakcie oglądania tej książki można porozmawiać o wielu rzeczach z dzieckiem, gdyż ukazanych jest mnóstwo sytuacji i emocji na obrazkach, więc można podyskutować i pomyśleć o tym, jak do jakiegoś zdarzenia mogło dojść. A z pewnością dzieci będą miały wiele pytań podczas „lektury”.

W przedszkolu różni się od pozostałych dwóch tytułów tym, że ma w sobie tekst i konkretnych czterech bohaterów, których losy szczególnie się śledzi na poszczególnych stronach. Na kartach tej książki jest cała masa dzieci i sytuacji z nimi związanych, takich jak wycieczka, zabawa na placu zabaw, zajęcia artystyczne czy bal przebierańców. Zadaniem dziecka jest znajdowanie czterech bohaterów tej historii obrazkowej, a także omawianie ich ubiorów czy zachowań. I jest to bardzo, bardzo fajna opcja.

Powtórzę się, ale bardzo podoba mi się to, że dostajemy z pozoru trzy takie same, albo w formie takie same książki, które w ostatecznym rozrachunku tak bardzo się różnią. Super jest to, że można w chaosie obrazkowym oraz sytuacyjnym omawiać różne rzeczy i dobrze się przy tym bawić. Sama nie mogę się doczekać tego, aż faktycznie z córką będziemy rozmawiać o różnych rzeczach z ilustracji, albo jak będziemy się śmiały z wiewiórki i jej niebieskiej kitki. ;) Ciekawa opcja dla małych ciekawskich. ;)

BULLET BOOK. BĄDŹ PIĘKNIE ZORGANIZOWANA

2020-11-26T10:00:00.001+01:00

Dzisiaj będzie o dzienniku, wobec którego mam mieszane odczucia i ciężko jest mi o nim pisać. Chociaż termin mieszane uczucia nie wyraża tego, co chciałabym Wam przekazać, zatem zacznę.
Bullet book. Bądź pięknie zorganizowana jest organizerem, który można zacząć prowadzić w każdym momencie, nawet teraz. Jest rozbity najpierw na miesiące, gdzie można sobie zanotować cele, zadania, spisać wydatki itp. Następnie jest rozbity ten Bullet book na 52 tygodnie, aby wpisać główny cel w każdym tygodniu w roku.

Co zatem mi nie odpowiada w organizerze?
Jest to chaos wizualny, który za sobą niesie. Otwierając Bullet book nie czuję spokoju, a tym bardziej organizacji. Widzę granatową, chaotyczną czcionkę pokroju comic sans i mnie to zwyczajnie męczy i wierzę, że niejedna osoba będzie miała właśnie takie odczucia. Również rysunki, które są w środku nie pasują mi do całości. Gryzie mi się to.

Dostajemy ładnie zapakowaną książkę, w której mamy się zorganizować, a nawet przemyśleć wiele ważnych rzeczy odnośnie świata, ale przede wszystkim nas samych. Wiele jest w środku pytań, na które warto sobie odpowiedzieć, typu: „Kiedy odczuwam radość?”, „Na kim i na czym mi zależy?”, „Jakie cechy lubię u innych?” i wiele, wiele innych. We wskazówkach do użytkowania tego organizera jest napisane, aby korzystać z ołówka automatycznego, żeby móc ewentualnie coś zmienić i wymazać – i jest to bardzo dobra wskazówka, gdyż niektóre strony zmuszają do głębszych przemyśleń i wynurzeń, a w przeciągu roku może coś się w naszym postrzeganiu świata i siebie zmienić. W Bullet booku jest wiele działów i tematów, między innymi: „ Moja skarbonka”, „Co sprawia mi przyjemność”, „Cele urodowe”, „Zadania do wykonania”, „Mój trening”, „Drobne remonty”. Strona, która najbardziej mi się spodobała, to ta odnosząca się do ubrań, czyli „Detoks ubraniowy’, myślę, że jest ważna i pokazuje, że nie pamiętamy tego, jaką odzież mamy w szafie. Super, wielki plus za ten temat. W środku jest wiele cytatów typu: „Za każdym czynem musi stać motyw” (Leonardo da Vinci) i każdy na pewno znajdzie cytat, który mu odpowiada. Ale oprócz takich zdań jak powyżej, jest wiele haseł bez wskazania autora, które w jakiś sposób mnie irytują, na przykład: „Możesz kupić rozrywkę, ale nie kupisz szczęścia”, „Możesz kupić bilety do teatru, ale nie kupisz ogłady”, . Kiedy jakieś zdanie ma autora, nabiera ono innego znaczenia.

Najważniejsze pytanie i odpowiedź na koniec. Czy jest to organizer, który bym prowadziła? Paradoksalnie TAK i to nawet bardzo. W środku jest całe mnóstwo inspiracji, wiele pytań, na które warto sobie odpowiedzieć. Można ten Bullet book prowadzić przez rok, a później się zainspirować i rzeczy, które się sprawdziły przenieść do innego organizera. Bo Bullet book. Bądź pięknaie zorganizowana, pomijając wewnętrzny chaos wizualny, jest naprawdę przemyślaną rzeczą, na którą warto zwrócić uwagę albo którą warto sprezentować komuś, na przykład na Gwiazdkę. ;)

PIROMANI | EMILIA TEOFILA NOWAK

2020-11-23T17:00:00.001+01:00

Nie każda książka musi być huczna, nie musi być w niej fajerwerków i ogromnych wydarzeń. Ale mogą być ważne wydarzenia dla kogoś, ważne wydarzenia dla duszy. Tak właśnie jest w Piromanach Emilii Teofili Nowak, gdzie dzieje się wiele, ale nie są to łatwe w odbiorze historie.

Główna bohaterka, Lidka jest studentką polonistyki, ma duszę marzycielki, a jednocześnie twardo stąpa po ziemi. W akademiku ma wielu znajomych i każdy z nich może opowiedzieć ciekawe, choć niejednokrotnie niełatwe, rzeczy ze swojego życia i poniekąd to robi. Lidia pomimo znacznej ilości osób, która ją otacza, czuje się samotna, niezrozumiała, nie radzi sobie w pełni z rzeczywistością, chociaż na zewnątrz, dla innych uchodzi za twardą kobietę, która doradzi i pomoże w trudnych chwilach. Pozory mogą mylić, prawda?

Piromani to książka, w którą trzeba się wczuć, której klimat trzeba poczuć, aby móc się w nią w pełni zaangażować. Tu są bohaterowie z problemami, mowa w powieści o depresji, o nieradzeniu sobie z emocjami, światem, ze sobą. Przedstawione są relacje międzyludzkie zarówno te dobre jak i destrukcyjne, które trzeba rozróżnić, a tak naprawdę, to główna bohaterka musi dowiedzieć się co działa na nią dobrze, a co ją niszczy. Piromani są trochę depresyjni i Nowak nadała swojej powieści specyficzny klimat, który nie jest taki zwyczajny. I który nie jest zwyczajnie do polubienia. W środku też jest trochę wulgarnie – ale bez przesady – i dużo się w niej pali, ale jest to dosyć istotne dla całej historii.

Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Emilii Teofili Nowak, jednak już od dawna znam ją z profilu na Instagramie. Cieszę się, że sięgnęłam po powyższy tytuł, bo był dla mnie ciekawą odskocznią od tego, co ostatnio czytam. W Piromanach czuje się jakąś inność, gęstość atmosfery, nieporadność społeczną, a wszystko to bardzo intrygująco jest napisane i wykreowane. Nie gwarantuję, że główną bohaterkę się polubi podczas lektury, sama jej nie polubiłam i niejednokrotnie mnie irytowała, jednak dodawało to „czegoś” do całości. Nie gwarantuję też, że inni bohaterowie przypadną komuś do gustu, z małymi wyjątkami, również ich nie lubiłam.

Całość ma swój niepowtarzalny klimat i to, co dzieje się z bohaterami jest ważne i niejednokrotnie wartościowe.

Spróbuj, może to książka dla Ciebie?

Za możliwość przeczytania książki dziękuję autorce ;)

(KALENDARZ) ROK PEŁEN INSPIRACJI | REGINA BRETT

2020-11-21T17:00:00.001+01:00

Patrzcie, patrzcie! Dopiero co Wam pisałam o swoim pierwszym spotkaniu z twórczością Reginy Brett, a dzisiaj już pokazuję na blogu stworzony przez nią kalendarz. No cóż, jako maniaczka planowania, kalendarzy i innych zeszytów, zwyczajnie skusiłam się na zapoznanie się z kalendarzem Rok pełen inspiracji.

Kiedy tylko do mnie dotarł, od raz zwróciłam uwagę na format kalendarza. Szczerze? Jest idealny. Idealny, aby mieć go zawsze przy sobie w torebce. Nie jest ciężki – jest cieniutki i leciutki. Podoba mi się jego kolorystyka – spokojna, w żaden sposób nachalna i taka jest zarówno w środku jak i na zewnątrz. Dosłownie czuję spokój, kiedy patrzę na ten kalendarz.

Rok pełen inspiracji możesz zacząć używać w każdym momencie, gdyż nie jest on datowany. W środku znajdują się kalendarze całoroczne od 2021 do aż 2025 roku, więc możesz go użyć pierwszy raz dopiero za trzy lata, albo możesz go mieć przez trzy lata, aby korzystać z niego tylko w najważniejszych miesiącach bądź tygodniach w roku. Środek podzielony jest na tygodnie, a każdemu tygodniowi jest przypisane jedno słowo, takie jak śmiech, miłość, prostota, rozwój. W każdym tygodniu jest jakaś główna sentencja, a także czeka nas inspirujące zadanie lub pytanie, na które warto sobie odpowiedzieć. Zachęca to do refleksji i zadumy. W środku jest prosto. Jest dużo miejsca na notatki, całość jest bardzo dobrze rozplanowana.

Przyznam szczerze, że pozytywnie mnie zaskoczył ten kalendarz, nie spodziewałam się, że może mi się aż tak spodobać. Niewątpliwie ogromną zaletą jest to, że można zacząć go używać w dowolnym momencie, więc sama dopiero we wrześniu 2021 zacznę z niego korzystać i nie mogę już się tego doczekać, naprawdę! Tymczasem będzie on na mnie grzecznie czekał.

ŻAŁOBNICA | ROBERT MAŁECKI

2020-11-20T17:00:00.013+01:00

„Jestem sobą tylko dziś. Nie ma mnie we wczoraj, nie widzę się tam, gdzie jutro.”

Żałobnica Roberta Małeckiego jest kolejną książką, którą poznawałam w formie audio. Jest również kolejną czytaną przez Annę Dereszowską, jaką miałam przyjemność słuchać – nie robię tego specjalnie, chociaż mogłabym, bowiem bardzo podobają mi się interpretowane przez nią historie.

Anna Kowalska jest żałobnicą. Straciła męża i pasierbicę, a od rodziny ze strony męża nie dostaje żadnego wsparcia, wręcz przeciwnie – słowa krytyki i ogólne odrzucenie. Zostaje sama.

Anna Kowalska jest taką bohaterką, do której nie poczułam sympatii, byłam jednak cichym, pozbawionym głębszych emocji, obserwatorem jej życiowych losów, nie tylko tych aktualnych, ale również tych z przeszłości. Akcja w Żałobnicy toczy się dwutorowo, aby na koniec się zejść i w mniejszym bądź większym stopniu zaskoczyć czytelnika. Główna bohaterka jest podejrzana o śmierć swojego męża i jego córki, chociaż zarzuty te wydają się absurdalne. Piotr i Roksana przejechali przez otwarty przejazd i zderzyli się z pociągiem. Brzmi strasznie i na pewno straszne było. Okazuje się jednak, że to nie pierwszy raz w życiu Anny, kiedy ta gra pierwsze skrzypce w jakiejś życiowej tragedii. O co dokładnie chodzi? Tego dowiecie się z książki.

Roberta Małeckiego wcześniej znałam tylko z nazwiska, nie z twórczości, więc cieszę się, że ten stan rzeczy się zmienił. Żałobnica była bardzo specyficzna w swoim klimacie, ale bardzo przypadła mi do gustu. Podobało mi się to, że Kowalska nie okazała się prostą, zwyczajną i niewinną bohaterką, bo wiele kart i stron mogła przed czytelnikiem odkryć. Były rzeczy, a raczej postaci, które mnie irytowały, ale uznałam, że jest to taka aranżacja całej historii, że tak musi być.

Swoje pierwsze spotkanie z twórczością autora zaliczam do całkiem udanych i wciągających. Powieść mnie pochłonęła, była dla mnie angażująca i rozmyślałam o niej, zastanawiając się jak losy głównej bohaterki się potoczą albo jak życie się jej ułożyło, że znalazła się w takim a nie innym punkcie. Zdecydowanie czuję się zachęcona do sięgania po inne książki Roberta Małeckiego.

BEZ CIEBIE TO NIE ŚWIĘTA | BETH REEKLES

2020-11-18T17:00:00.001+01:00

Nigdy szczególnie nie śledziłam premier książek świątecznych, bo raczej takowych nie czytałam. W tamtym roku poczyniłam dwie świąteczne lektury w grudniu i wyszło pół na pół z ich jakością – jedna świetna, druga słaba. W tym roku, pomimo fatalnych wydarzeń geopolitycznych i lokalnych, mam ochotę na te świąteczne klimaty, dlatego nawet się ucieszyłam, że już końcem października i początkiem listopada wiele tytułów ze śniegiem na okładkach miało swoją premierę. W taki oto sposób w moje ręce trafiła powieść Beth Reekles, autorki popularnej serii The Kissing Booth.

Bez ciebie to nie święta, to moje pierwsze spotkanie z twórczością Reekles i nie wiedziałam czego mam się po niej spodziewać, a powyższy tytuł jest jej pierwszym dziełem dla dorosłych czytelników. I jak autorce poszło?

Dość ciekawie i niespodziewanie. Nie jest to literatura górnych lotów, wielu rzeczy, ale nie wszystkich!, można się domyślić. Sama książka czyta się sama, dużo w niej dialogów i lekkich sytuacji, przez co dwa wieczory pod kocykiem i cała lektura jest już za czytelnikiem.

Głównymi bohaterkami są siostry bliźniaczki, które nie mieszkają razem, a nawet nie mieszkają w tym samym mieście, a ich życiowe drogi i kariery poszły w zupełnie różnych kierunkach. Ich historia zaczyna się w momencie, kiedy Cara oznajmia Eloise, że jest zapracowana, przez co jej wizyta na rodzinnych świętach będzie nieco skrócona. Eloise, totalna maniaczka Bożego Narodzenia, dekorująca dom już w listopadzie, jest załamana. Dawno nie widziała swojej bliźniaczki i liczyła na magiczne święta, zwłaszcza, że są one pierwsze od czasu rozstania z chłopakiem. Cara ma zupełnie inne podejście do świąt, jest pracoholiczką liczącą na awans i docenienie przez zwierzchników i wolałaby wykazać się zawodowo niż marnować czas na świętowanie. Brzmi znajomo? Owszem, Cara przez Eloise nazywana jest Ebenezerem Scrooge’m i ma jak najbardziej ku temu powody, jednak obserwując przygotowania do świąt Eloise, to można odnieść wrażenie, iż ta natomiast przesadza w drugą stronę.

Na szczęście oprócz samych kwestii świątecznych, są poruszane kwestie uczuciowe, bowiem w życiu miłosnym coś się dzieje u bliźniaczek, w oby dwóch przypadkach są to świeże sprawy, jednak opisane w miły i słodki sposób. Niby jest to książka dla dorosłych, jednak czuć w niej lekkość, styl bardziej młodzieżowy – nie jest to żadnym minusem w tym przypadku, bo jest to powieść świąteczna, a powieść świąteczna musi być lekka, urocza i z happy endem. Wszystko się zgadza ;)

Za sprawą Bez ciebie to nie święta otworzyłam u siebie sezon na książki świąteczne, mam ich kilka w planach i mam nadzieję, że grudzień będzie owocował w bożonarodzeniowe lektury. Również przez Reekles nabrałam ochoty na zapoznanie się z Opowieścią wigilijną, którą nie pamiętam czy czytałam – i już jest u mnie w obiegu, czytamy do snu z córką. Cudownie. Pomimo niedogodności roku 2020, czuję chęć, aby zagwarantować sobie i swojej rodzinie świąteczny klimat. Ja już zaczęłam się nastrajać, a Wy?

TRUDNA MIŁOŚĆ. MAMA I JA | REGINA BRETT

2020-11-16T21:36:00.000+01:00

"Twoim pierwszym domem jest matka.

Jeśli masz szczęście, pozostanie twoim domem na zawsze. Na świecie jest mnóstwo ludzi, którzy doświadczyli miłości macierzyńskiej i cieszą się obecnością mamy w swoim życiu lub tęsknią za nią, bo już odeszła.

Inni, tacy jak ja, błąkają się w stanie zawieszenia, bez własnego kraju, bez domu. Dziwna to żałoba, gdy ma się matkę, a jednak się jej nie ma; gdy twoja matka żyje, ale jesteś dla niej nikim. Dziecko osierocone przez matkę, która wciąż żyje - tak się czułam. Wciąż się tak czuję. I już zawsze będę się tak czuła."

Ostatnio miało miejsce moje pierwsze czytelnicze spotkanie z twórczością Reginy Brett, autorki znanej z książek Bóg nigdy nie mruga czy Jesteś cudem. Co mnie przekonało do sięgnięcia po Trudną miłość. Mama i ja? Sama nie wiem, być może w grę weszła intuicja, której się w pełni oddałam.

Wcześniej nie miałam żadnego zdania o autorce, swoje wnioski mogłam wysnuwać jedynie z tytułów jej prozy, zatem mogłam uważać jedynie, że jest wierząca i swoją wiarą pragnie się dzielić z czytelnikami. W tych wnioskach nie myliłabym się w ogóle. Dzięki Trudnej miłości Brett wydała mi się bliższa, poznałam ją od bardzo intymnej strony. Wychowała się w rodzinie katolickiej, ma dziesięcioro rodzeństwa, a tego co jej brakowało w dzieciństwie, a później w dorosłym życiu, to miłość matczyna. Regina Brett opisuje swoje dzieciństwo, dorastanie, trudne etapy w życiu i terapie, a także wskazuje w tym wszystkim rolę matki w jej życiu, kobiety, która milczała, kiedy jej dzieciom działa się krzywda, która nie umiała kochać nikogo.

Nie da się ukryć, że jest to trudniejsza książka niż sądziłam, że będzie. Jest to rozliczanie się z przeszłością, a także dawanie szansy osobie, na której się zawiodło najbardziej. Jest w tej historii wiele o odbudowywaniu relacji nie tylko z matką, ale również z rodzeństwem, które na różne sposoby zapamiętało dzieciństwo i czas dorastania. Jest to książka, którą trzeba czytać wolniej, wynosić być może wnioski, aby stworzyć swoje życie lepszym, albo umieć komuś wybaczyć. Brett potrafi pisać lekko i z dystansem o naprawdę trudnych sprawach, które ją sama dotyczą, które odcisnęły piętno na jej życiu. Podoba mi się jej podejście do niektórych rzeczy, do chłodnej oceny (być może tylko po czasie) niektórych wydarzeń i wysuwania z nich pozytywnych stron.

Trudna miłość. Mama i ja Reginy Brett jest książką, przy której można się wypłakać, przeżyć katharsis i pozastanawiać nad własnymi relacjami z ludźmi. Czy ja umiem wybaczać? To pytanie może niejednokrotnie nasunąć się podczas lektury i nie jest łatwe do udzielenia sobie odpowiedzi. Warto je zostawić z tylu głowy, być otwartym na wybaczenie drugiemu człowiekowi i budowanie dobrych relacji.
Pierwsze koty za płoty, czyli pierwsze spotkanie z Reginą Brett już za mną i się z tego cieszę. Teraz przyszedł czas, abym nadrobiła swoje zaległości i poznała inne tytuły autorki, aby dowiedzieć się o niej, a także o sobie, czegoś nowego.

CHWILOWA ANOMALIA. O CHOROBACH WSPÓŁISTNIEJĄCYCH NASZEGO ŚWIATA | TOMASZ MICHNIEWICZ

2020-11-12T22:45:00.001+01:00

Po moim zeszłorocznym odkryciu i przesłuchaniu Chrobotu Tomasza Michniewicza, nie mogłam nie skusić się na Chwilową anomalię tegoż autora. Jak grzyby po deszczu wydawane są książki o tematyce pandemicznej, bo to chwytliwe jest, głośne, ale ja nadal staram się trzymać od nich z daleka. Czytałam jedynie Pandemię. Raport z frontu Pawła Kapusty, bo wiedziałam, że ta książka będzie dobra i rzetelna. W tym przypadku również wierzyłam, iż Michniewicz nie napisze niczego dla głośnego tytułu, aby złapać więcej czytelników.

Chwilowa anomalia. O chorobach współistniejących naszego świata nie jest książką oczywistą, bo rozmowy przeprowadzane z zaproszonymi rozmówcami, profesorami, specjalistami i ekspertami w swoich dziedzinach nie są stricte pandemiczne, choć ostatecznie do tego tematu dążą. Jest to mądra książka, otwierająca oczy i tłumacząca wiele kwestii z ekonomi, technologii czy ze świata polityki. Dla mnie bardzo wartościowymi rozmowami były te z instruktorem psychologii konfliktu, Jackiem Wiszniowskim, z preppersem Piotrem Czuryłło oraz z klimatologiem, profesorem dr. hab. Maciejem Sadowskim. Niewątpliwie bardzo emocjonującym fragmentem książki jest ten, w którym opisywana jest sytuacja w hospicjum, to jak system nie wydala, jak wiele rzeczy jest robionych tylko i wyłącznie pod publiczkę. Rozmów jest cała masa i wiele ciekawych treści można z nich wynieść. Dodatkowo, autor opisuje to, co działo się w mediach, na ulicach i w różnych krajach w poszczególnych tygodniach pandemii lub w kluczowych jej momentach. Opisuje brutalną rzeczywistość lekko tłumacząc poszczególne jej elementy.

Jest to książka napisana na chłodno choć w ewidentnie gorącym okresie. Odnosi się ona pierwszego lockdown’u, do tego jak sobie świat, ale przede wszystkim nasz kraj z nim poradził. Dobrze, że postanowiłam ją przeczytać, jest ona bardzo rzetelna i… uspakajająca. To taka książka, która daje czytelnikowi oddech i pozwala przemyśleć na spokojnie i zrozumieć wiele kwestii, na które z pewnością wpłynie panująca pandemia. Ale czy wpłynie w takim stopniu w jakim słyszymy w telewizji?

Wiem, że każdy ma ciężko w tym 2020 roku i każdy ma dość pandemii. Ja też jej mam dość, autor też jej ma dość i o tym również jest ta książka. Jeżeli jednak skusicie się na coś w temacie koronawirusa, to polecam właśnie Chwilową anomalię, z której dowiecie się wielu pożytecznych rzeczy nie tylko o wirusie, ale także z innych dziedzin ekonomii, politologii, klimatu czy socjologii. A nawet są w środku ciekawostki o celebrytach tudzież informacje o pojedynkach sztucznej inteligencji z człowiekiem. Każdy znajdzie coś dla siebie, naprawdę.