Mam nadzieję, że mamy już wyjaśnioną bardzo ważną kwestię odnośnie mojej osoby - mam totalną i nieuleczalną sklerozę. W 2021 roku przeczytałam książkę Adama Kay'a Twoja anatomia . Umieściłam ją nawet w rankingu najlepszych książek ubiegłego roku, ale jakoś umknęło mi to, aby o niej troszkę napisać zarówno tutaj jak i na blogu. Twoja anatomia. Kompletny (i kompletnie obrzydliwy) przewodnik po ludzkim ciele , to książka kierowana do młodzieży, jednak sama bardzo wiele ciekawych informacji związanych z naszym organizmem odnotowałam. Jest to pozycja napisana z charakterystyczną dozą humoru Kay'a, a ja owy humor bardzo lubię. Autor w ciekawy i zabawny sposób opisuje działanie poszczególnych narządów w ciele człowieka i rzuca wieloma ciekawostkami z nimi związanymi. Podczas lektury żałowałam troszkę, że sama w czasie nauki biologii w klasach gimnazjalnych czy licealnych nie miałam dostępu do tego typu pozycji. Jak dla mnie jest to super książka do przyswajania wiedzy, bowiem opróc

Kiedy zrobiło się głośno o akcji #metoo wiele znanych osób opowiadało o swoich nieprzyjemnych wydarzeniach z życia, o molestowaniu i nadużyciach. Jest zawód, który mimowolnie kojarzy się z tym, że osoba musi zrobić to, co reżyser sobie wymyślił. Zawsze (niestety) myślałam o aktorkach, że są taką wizją reżysera do stworzenia wymyślonego przez niego obrazu, który ma spodobać się widzom. Nigdy nie myślałam o nich „po ludzku”, że mogą czegoś nie chcieć... i teraz w sumie się wstydzę tej swojej bezmyślności. Wiele się mówi w naszych czasach o granicach, o asertywności, a niestety w przypadku aktorstwa nie brałam takich pojęć w ogóle pod uwagę. Ostatnio wzięłam na tapet książkę Karoliny Korwin-Piotrowskiej Wszyscy wiedzieli . Ten zbiór rozmów z aktorami, nauczycielami i specjalistami, przybliża czytelnikowi co dzieje się wewnątrz szkół teatralnych i aktorskich, jak sytuacja traktowania studentów wygląda od lat - od lat ona się nie zmienia. Ilość i rodzaj nadużyć wobec przyszłych aktorów (c

  O Stanach ostrych Marty Szarejko wspominałam przy okazji podsumowania roku 2021, jednak dopiero teraz, w kwietniu, postanawiam na temat tego tytułu nieco Wam napisać. Super, jestem z siebie bardzo dumna… Szarejko na początku nie chciała pisać o psychiatrii dziecięcej, dlatego, że w żaden sposób temat jej nie dotyczył. Okazało się jednak, że to, co uważała za minus, okazało się ogromnym plusem jej położenia, bowiem nie podchodziła do tematu tak samo emocjonalnie jak podchodziłaby matka. Stany ostre. Jak psychiatrzy leczą nasze dzieci to książka o poziomie szpitali psychiatrycznych w Polsce, o ich nierentowności i niewydajności. Jest źle, to jakże podnoszące na duchu przesłanie można wynieść z lektury. Autorka rozmawia z pracownikami i dyrektorami placówek w różnych częściach kraju, dowiaduje się wielu ciekawych, chociaż dołujących rzeczy, a tą wiedzą dzieli się z czytelnikami. Na pewno mnie przeraża to, że w szpitalach nie ma miejsc, że dzieci śpią na dostawkach do dostawek, pokątn

Ostatnio całkiem często w moich słuchawkach goszczą powieści Klaudii Bianek, a to dlatego, że jej proza głównie mnie rozluźnia i sprawia mi czytelniczą przyjemność. Tym razem zdecydowałam się na pierwszy tom cyklu Nieobojętność Jeśli tylko ty , który tematycznie różni się od tego, do czego byłam przyzwyczajona w historiach kreowanych przez autorkę. Czytając powyższy tytuł ma się pewność, iż główny bohater jest wzorowany na prawdziwej postaci, o której pewnie każdy z nas słyszał w mniejszym lub większym stopniu. Kamil Przybora właśnie wyszedł z więzienia po prawie dwudziestu latach odsiadki. Jest aktualnie tematem numer jeden mediów, jednak nie ma zamiaru udzielać nikomu żadnego wywiadu. Woli się schować przed tłumem gapiów i sępów, i zaadoptować do nieznanej mu rzeczywistości. Musi też zebrać siły, bowiem razem ze swoją prawniczką mają jeden cel: wywalczyć odszkodowanie za siedzenie za niewinność. Agata Targosz jest dziennikarką, która na pozór może wydawać się kobietą z bardzo bogat

Po Martwym sadzie i Iluzji , nadszedł czas na Totentanz , zwieńczenie trylogii Cienie przeszłości Mieczysława Gorzki. Jeśli wcześniej miałam wrażenie, że w Iluzji dzieje się wiele i zwroty akcji gonią zwroty akcji, to w tym tomie dzieje się znacznie więcej! Akcja w części trzeciej toczy się chwilę po zakończeniu śledztwa w części drugiej, a Marcin Zakrzewski musi przymusowo odpocząć po rozwiązaniu ostatniej kryminalnej zagadki. Tym razem dzieje się jeszcze więcej i na pozór niezwiązane ze sobą przypadki śmierci kobiet i samobójstw nastolatków mają ze sobą bardzo dużo wspólnego. Nikt nie chce uwierzyć grupie nastolatków, że ich przyjaciele wcale nie odebrali sobie życia, a ktoś wysyłając im rymowanki na email wybiera kolejną ofiarę. Brzmi tajemniczo, ale przede wszystkim jest to niebezpieczne dla młodych ludzi. W Totentanz autor kreuje historię, która zahacza o nadprzyrodzone wydarzenia, a postaci nie są zwyczajne ani typowe, przez co właśnie wydaje się, iż to nie mogło mieć miejsca

Czytając książkę Iluzja Mieczysława Gorzki, drugi tom serii Cienie przeszłości , miałam wrażenie, że ta historia się nie kończy. Wiele różnych rzeczy ma miejsce w tym tomie, tak wiele razy główny bohater dochodził do rozwiązania zagadki, że całość się dłużyła, aczkolwiek nie męczyła czytelnika. Po prostu zwrotów akcji jest tutaj cała masa. Akcja powieści toczy się kilka lat po zakończeniu Martwego sadu , chociaż ma się wrażenie, że u Marcina Zakrzewskiego nie zmieniło się praktycznie nic. Ciągle jest sam, chociaż próbował sobie ułożyć życie z kobietą, ale oddanie pracy zwyciężyło pojedynek miłość – zaangażowanie w łapanie morderców . W tej części mamy do czynienia z morderstwami, które na pozór nie mają ze sobą nic wspólnego. Oprócz tego, na strychu wrocławskiej kamienicy odnaleziono ciało kobiety, która nie żyła od wielu już lat. Jak można się już domyślić, w tej części autor postanowił sięgnąć po znacznie cięższą emocjonalną amunicję i w swojej książce stworzył motyw nekrofilii. Br