Nie mam już gdzie trzymać książek, co jest autentyczne i szczerze stresujące. Jednak ten stosiczek, który nazbierał się w miesiącu maju pokazuje tak naprawdę, jaki ostatnio dopadł mnie stan. Nie czytam. a jedna książka na dwa tygodnie, to stanowczo za mało. Nie wiem co się dzieje, ale bardzo mnie to męczy. Dni mijają bardzo szybko, jakbym była gdzieś obok, a w sumie niczego nie robię pożytecznego. Aktualnie nadrabiam seriale, ponieważ zaniedbałam także i je. Mam wielką nadzieję, że po sesji wszystko wróci do normy i znowu będę męczyła wszystkich swoimi recenzjami. ;)
W tym miesiącu w moje ręce wpadła jedna książka. To: Mogę schudnąć. Cała prawda o odchudzaniu autorstwa Tobiasza Wilka i Agnieszki Płanety. Otrzymałam ją od Wydawnictwa Esprit, za ci bardzo dziękuję. Z pewnością przyda mi się ona, gdyż jest to "profesjonalny przewodnik jak trwale się odchudzić". A jest to problem, który mnie nurtuje od pewnego czasu. Jednak o tej książce opowiem Wam w najbliższym czasie.
Myślę, że w czerwcu zrobię małą wyprzedaż na blogu. Mam kilka tytułów na półkach, które wiem, że nie przeczytam, pomimo największych chęci. Sprawa jest tylko taka, że podpisuje od razu książki... i tutaj rodzi się moje pytanie, czy byłby ktoś zainteresowany książką, która JEST PODPISANA? Niebawem wystawię listę razem ze zdjęciami i sami ocenicie. ;)
Jack
Ketchum – właściwe nazwisko: Dallas Mayr, mieszka w Nowym
Jorku. Jeden z najpopularniejszych twórców horrorów na świecie.
Autor sławnej Dziewczyny z sąsiedztwa, wielokrotnie
nagradzany i wyróżniany. Napisał dwanaście powieści, z których
pięć zostało sfilmowanych. Jego zagorzałym czytelnikiem jest sam
Stephen King.
Bardzo
mocna okładka od razu rzuca się w oczy. Noworodek brudny od krwi
śpiący spokojnie na stosie czaszek. Ale czy on na pewno śpi? Mnie
od razu włącza się potrzeba przeczytania tej książki. Potomstwo,
to moje pierwsze spotkanie z twórczością Jacka Ketchum'a i bardzo
się cieszę, że zdecydowałam się na nie. Autor trafił w mój
gust czytelniczy, chociaż wcześniej nie przypuszczałam, że lubię
tego typu krwawe sceny.
„Niewykluczone,
że Potomstwo
to najbardziej przerażający horror, jaki kiedykolwiek
przeczytacie.”
Robert
Bloch, autor Psychozy
Historia
nie jest łatwa do opowiedzenia, a tym bardziej do streszczenia.
Znajdują się w niej postaci, które bardzo mocno zadziwiają swoim
sposobem egzystencji i odmiennością. Żyją zgodnie z naturą i
własnymi prawami, chodzą bez ubrań. Także dbają o powiększenie
swojej populacji. Ich własny kult nakazuje zabijanie ludzi i
zjadanie ich. Ofiary jednak nie są przypadkowymi przechodniami.
Wybierane są całe rodziny, które mają wśród siebie małe
dziecko. Porywają je i przyłączają do swojej koczowniczej grupy.
Książka
rozpoczyna się w momencie, kiedy pewna kobieta wraca późno do
domu. Swoje maleństwo zostawiła pod opieką młodej dziewczyny.
Jednak zamiast śpiącego w kołysce dziecka, zostaje masakrę w
kuchni – rozczłonkowane ciało jeszcze żywej nastolatki. Matce
jednak nie jest pisane dalsze życie, ponieważ czeka ją ten sam
los. Tułów bez głowy, narządów wewnętrznych i kończyn dla
funkcjonariuszy miasta Dead River nie są obcym widokiem. Historia
się powtarza po jedenastu latach. Ale jak to jest możliwe, skoro
byli pewni, że pozabijali wszystkich innych?
Poznajemy
młode małżeństwo z dzieckiem mieszkające praktycznie w środku
lasu. Są ze sobą zgrani, szczęśliwi i dzielą się obowiązkami
rodzicielskimi. Mają wspólną znajomą Claire, która przyjechała
do nich z wizytą wraz z synem Luke'm. Kobieta przechodzi przez
trudne chwile, gdyż mąż ją zostawił z ogromnymi długami. W
towarzystwie swoich przyjaciół może zapomnieć o swojej ciężkiej
sytuacji i przez moment swoje myśli skierować w całkiem inną
stronę. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie to, że grupa innych
zaatakowała ich dom i życie tych ludzi teraz wisi na przysłowiowym
włosku.
Przyznaję,
że całkowicie wciągnęłam się w powieść jaką stworzył Jack
Ketchum. Dodatkowo, pisarz posługuje się bardzo przystępnym
sposobem pisania, dlaczego historię czyta się bardzo łatwo, ale
niekoniecznie przyjemnie. Z przyjemnością jest tutaj już inaczej,
gdyż autor porusza naprawdę kontrowersyjne i szokujące tematy i
zachowania ludzkie. Z pewnością nie chciałabym się znaleźć w
tej rzeczywistości, w jakiej znaleźli się bohaterowie książki.
Przedstawieni zostali jako silne psychicznie osoby, które mimo
bardzo trudnych warunków, dawały radę, a także nie traciły
nadziei na przetrwanie i wyjście z tej zasadzki cało. Czytając,
byłam pełna podziwu dla Luke'a, który mając niespełna dziesięć
lat, potrafił zaopiekować się sobą oraz Melissą – noworodkiem.
Ba! Potrafił ich ochronić i nie dać się złapać przez te
straszne postaci. Jednak największym priorytetem dla niego było
bezpieczeństwo jego matki, jedynej bliskiej osoby, która mu
pozostała...
Potomstwo,
to zdecydowanie warta uwagi powieść, która jednocześnie szokuje
jak i wzrusza. Niejednokrotnie miałam w oczach łzy, kiedy
bohaterowie byli bliscy śmierci z rąk tych bestii w ludzkiej
skórze. Uznaję swoje pierwsze spotkanie z Jack'em Ketchum'em za w
pełni udane, dlatego też polecam tę książkę wszystkim fanom
horrorów i krwawych scen.
* Informacja o autorze z okładki książki: "Potomstwo"
Już od jakiegoś czasu krąży ciekawy Tag pytaniowy. Bardzo mi się podoba to w nim, że samemu można wymyślać pytania. Jest to bardzo dobre rozwiązanie, bo ileż można czytać odpowiedzi na jedno i to samo? Zostałam oTAGowana przez Marudę007 za co bardzo dziękuję. ;) Myślę, że jest to bardzo ciekawa forma poznania siebie nawzajem. Z tego co widzę, większość blogerów brało już w tej zabawie udział. Jak każda taka zabawa, ta również posiada swoje zasady, a oto i one:
1. Każda oTAGowana osoba ma za zadanie odpowiedzieć na 11 pytań zadanych przez 'Taggera' i odpowiedzieć na nie na swoim blogu. 2. Po odpowiedzeniu na zadane pytania wybierasz nowe 11 osób do TAGowania i piszesz je w swoim w poście. 3. Tworzysz 11 nowych pytań dla osób oznaczonych w TAGu i piszesz je w swoim TAGowym poście. 4. Wymieniasz w danym poście osoby oTAGowane przez Ciebie. 5. Nie oznaczaj oTAGowanych już osób. 6. Poinformuj wypisane osoby, że zostały oTAGowane
1.Czego nie lubisz w blogowaniu?
Nie lubię chyba braku czasu na odwiedzanie innych, bo niestety takie chwile się zdarzają. Także nie lubię komentarzy w stylu: "Fajny blog. Zapraszam do siebie". Mam jednak nadzieję, że żaden mój komentarz na Waszych blogach nie został w ten sposób odebrany. ;)
2.Jakiego gatunku książki byś na pewno nie przeczytał/a?
Ciężko mi jest stwierdzić. Od kiedy prowadzę bloga z recenzjami otworzyłam się na dużo nowych gatunków. Kiedyś uciekałam od książek historycznych, a teraz z chęcią przeczytałabym kolejną książkę B. Cornwella. Chyba nie należy się ograniczać, więc moja odpowiedź brzmi: Przeczytałabym każdy gatunek.
3. Jaki jest Twój ulubiony film?
Mam kilka filmów, które oglądam, kiedy tylko muszę coś włączyć w tle. Są to jednocześnie moje ulubione filmy, które znam na pamięć i które uwielbiam.
Po pierwsze: Rent. Bo lubię musicale, bo zakochałam się jak byłam na tej sztuce w teatrze. A film oglądałam miliard razy i dalej mi się nie znudził.
Po drugie: Fame. I wady i zalety posiada. Ale ja go lubię, bo tak. Po trzecie: Angus - stringi i przytulanki. Trochę dziecka we mnie jest i oglądam filmy dla trzynastolatek.
I to są te trzy pozycje, które oglądam jak sprzątam, jak się uczę... Tak, żeby szły w tle.
Reszta, to filmy, które zasłużyły na moje uznanie, albo kojarzą mi się bardzo dobrze.;)
Po czwarte: Ostatni dom po lewej stronie.
Po piąte: Nienarodzony
4.Co śmiesznego wydarzyło się, kiedy byłeś/aś dzieckiem?
Szczerze, nie wiem. Chyba nie miałam szczęśliwego dzieciństwa.;P Żartuję oczywiście. Ale na ten czas nie umiem sobie przypomnieć niczego, co byłoby szczególnie śmieszne.
5. Wolisz szpilki, trampki czy tenisówki?
Szpilki, trampki i tenisówki. Chociaż nie wiem czym się różnią trampki od tenisówek.;P Ale najczęściej chodzę w trampkach.
6. Jaki kanał najczęściej oglądasz?
Nie oglądam telewizji raczej. Ale jak już coś oglądam, to Disney Channel z siostrzenicą. ;)
7. Przeglądasz takie strony jak np. kwejk, demotywatory?
Kwejka oglądam, ale bardzo mi się to nie podoba. ;) Ograniczam. Na demotywatorach chyba nie byłam dwa lata. ;) A na inne wchodzę sporadycznie: Komixy, Mistrzowie, jebzdzidy, Wiocha.
8. Ulubiony zespół?
Hm... ciężko stwierdzić. Aktualnie nie ma takiego, który bym ubóstwiała. Nie jestem fanką zespołów, po prostu słucham tego, co mi się podoba w danej chwili. Lubię Queen, Kings Of Leon, My Chemical Romance.
9. Wolisz kurtkę czy płaszcz?
Chyba jednak płaszcz. ;)
10. Czego zawsze zapominasz z domu?
Najczęściej jest to telefon, po który się wracam, jeżeli przypominam sobie o nim dość wcześnie. Na drugiej pozycji na pewno będą klucze. A na trzeciej: coś, co miałam wziąć, bo komuś obiecałam przynieść. ;)
11. Podoba ci się nowy hymn na Euro?
To temat dość kontrowersyjny aktualnie. Nie wiem czy mogę się wypowiedzieć. Muszę przyznać jednak, że nie słyszałam naszej przyśpiewki [to nie hymn Euro! ;)], bardzo długo, bo nie miałam na to ochoty. Jedynie podczas oglądania odcinka Niekrytego Krytyka na temat "Koko Euro Spoko" usłyszałam oryginalne wykonanie. ;) Chyba ten człowiek wyraził moje odczucia do tej pieśni ludowej. ;)
A oto osoby, które zapraszam do zabawy. Nie będzie to jedenastka, bo tylu nie uzbieram. ;)
1. Ulubiona bajka z dzieciństwa? 2. Kim chciałaś być jak dorośniesz? 3. Horror - film, czy horror - książka? 4. Znienawidzona piosenka? 5. Ulubiona słodycz? 6. Czy spełniło Ci się jakieś marzenie? Jak tak, to co to było? 7. Dlaczego zdecydowałaś się założyć bloga z recenzjami? 8. Gatunek książek, jaki czytasz najczęściej?
9. Gatunek książek, jaki czytasz najrzadziej?
10.Książka, która ma najciekawszą okładkę, to... ? 11. Książka, którą kupiłaś pochopnie i nadal jej nie przeczytałaś?
To chyba tyle ode mnie dzisiaj. Jutro albo w czwartek przybędę do Was z nową recenzją. Wiem, że mnie nie ma tutaj, ani u Was, ale naprawdę mam ostatnimi czasy bardzo dziwne nastroje, kiedy nie chce mi się nic. Maj bardzo jest słaby pod względem czytania, a także odwiedzania Waszych blogów. Nie będę się tłumaczyć, bo to jest zbędne.
Na koniec jeszcze dam tutaj dwa obrazki, które znalazłam na kwejku i bardzo mi się spodobały i od razu pomyślałam o moim zamiłowaniu książkowym. ;)
Czerwona
chmura wydobywająca się z głowy mężczyzny idącego przed siebie.
Czy to krew, czy to może nowe życie? Okładka od razu przypadła mi
do gustu, a po przeczytaniu książki, utwierdziłam się w
przekonaniu, że został na niej ukazany główny bohater – R.
Ciepłe ciała,
to debiut amerykańskiego pisarza, Isaaca Marion'a. Moją opinie
poznacie w dalszej części tekstu.
Jak
już wspomniała wyżej, głównym bohaterem jest R, Zombie, który
na początku zapoznaje czytelników z tym, czym się stał po
śmierci. Dowiadujemy się, że świat nie jest piękny, rządzą nim
inne siły, a przede wszystkim, walka o przetrwanie. Ludzie mieszkają
w Twierdzy, gdzie ukrywają się przed Zarazą, a także ćwiczą jej
zabijanie. Stworzenia te żywią się ludzkim ciałem i krwią.
Jednak największym rarytasem jest mózg. Z racji tego, że nie mają
one własnych wspomnień, korzystają z okazji do poczucia się przez
chwile kimś mającym uczucia i pamiątki z życia.
„Przyszłość
jest dla mnie równie mglista, jak przeszłość. Nie potrafię
martwić się ani o jedną, ani o drugą, a i teraźniejszość nie
jest szczególnie ważna. Można powiedzieć, że dzięki śmierci
stałem się bardziej zrelaksowany.”
Już
w pierwszym rozdziale domyślamy się, że R nie jest taki jak
reszta. Jest bardziej wygadany – co jest wielkim osiągnięciem –
a także wydaje się, że potrafi myśleć i rozumie to, co dzieje
się dokoła. Gdyby chciał, mógłby być przywódcą, ale woli się
tak naprawdę odizolować od pozostałych.
„Ironia
bycia zombie wynika z tego, że wszystko jest zabawne, ale nie możesz
się uśmiechać, bo zgniły ci wargi.”
Wszystko
zmienia się z dniem, kiedy Zombie wyruszają wolnym krokiem na
polowanie. Znajdują grupkę młodych osób i zjadają ich. R zajmuje
się jednym z chłopaków, a kiedy delektuje się jego mózgiem,
doznaje dziwnego uczucia. Postanawia uwolnić i uratować dziewczynę
Perry'ego, swojej ofiary. Zabiera Julie do własnego „mieszkania”
na opuszczonym lotnisku. Jeszcze nie wie dlaczego miał poczucie
obowiązku wobec dziewiętnastolatki. Jednak ukryta tam, gdzie
przebywają Martwi, nie jest do końca bezpieczna, o czym przekona
się już wkrótce.
Julie
przyzwyczaja się do miejsca, w którym przebywa, zaczyna się nawet
dogadywać z R. Spędzają ze sobą wiele chwil, rozmawiają – w
dużej mierze dziewczyna – zwierzają się sobie. Poznajemy w
międzyczasie historię nastolatki, jak straciła matkę, jak
oddaliła się od chłopaka – a raczej on od niej, a także jak
prawie straciła kontakt z ojcem. Życie w tej rzeczywistości nie
jest łatwe, nie tylko dla tej bohaterki, ale i dla wszystkich
Żywych. Ludzie ciągle się martwią o swoje przetrwanie, bo nigdzie
tak naprawdę nie jest bezpiecznie.
Przez
to, że główny bohater zjadł mózg Perry'ego, zaczynają się z
nim dziać różne dziwne rzeczy. Ma sny, które są jakby
opowieściami o minionym życiu chłopaka; ma uczucia względem
Julie, czyli coś, czego zwykły zombie nie mógłby odczuwać. To
tylko początek zmian, jakie dokonywały się w jego wnętrzu, także
był to początek swego rodzaju rewolucji, której powodem był on
sam i nastoletnia Julie.
„Te
czasy już się skończyły. Seks, niegdyś uniwersalne prawo – tak
niepodważalne, jak grawitacja – stracił racje bytu. Równanie
jest wymazane, tablica czysta.”
O
Ciepłych ciałach
wiedziałam już od dłuższego czasu. W pewnym momencie bardzo dużo
recenzji na ich temat, pojawiało się na blogach. Zaciekawiona
treścią, chciałam przeczytać tę książkę. Mimo tego, nie
wiedziałam czego tak naprawdę mogę się po niej spodziewać.
Spędziłam z lekturą całe dwa tygodnie. Było to związane z moim
zajmowaniem się wszystkim i niczym oraz marnowaniem czasu na nic
nierobieniu, nad czym bardzo ubolewam, gdyż nie lubię takich
stanów. Ten fakt jednak nie oznaczał, że omawiana przeze mnie
pozycja nie jest warta uwagi. Wręcz przeciwnie. Przyznaję, że
czyta się ją bardzo szybko i przyjemnie. Jest to specyficzna
historia o Zombie, która na początku mnie nieco dołowała. Utrata
jakichkolwiek ludzkich odruchów, brak możliwości normalnego
porozumiewania się, czy czytania, sprawiały, że zaczynałam się
zastanawiać nad sensem naszego życia [drugim powodem mogły być
zajęcia z filozofii ;)]. Na pewno jest to coś nowego, coś czego
jeszcze wcześniej nie miałam okazji poznać. Styl autora jest
prosty, nie sprawia żadnego problemu – w sumie narratorem jest R,
więc sposób przedstawienia rzeczywistości nie mógł być zbyt
trudny. Czasami niestety zdawał mi się zbyt banalny. Fantastyka ta
nie jest ciekawą wizją świata, w którym chcielibyśmy żyć.
Fankom paranormal, pisarz nie zapewnił lukrowej opowieści o
miłości, o pokonywaniu różnic. Tutaj pokazane zostały granice,
zła władza istot, które utraciły panowanie nad własnymi
instynktami.
Isaac
Marion stworzył coś innego od tego, co jest współcześnie
oferowane w tym gatunku. Historia nie jest łzawa, ani tak naprawdę
prosta. W tej powieści nawet żywy może być już martwy. Ponieważ
ludzi tak pochłania walka z Zombie, zapomnieli o swoich uczuciach, o
potrzebach jakie posiadali przed rozpowszechnieniem się tej zarazy.
Szczerze
powiedziawszy, nie umiem określić tego, na ile podobała mi się ta
książka. Z pewnością bardzo pozytywnie mnie zaskoczyły historia
i pomysł na fabułę, bo to było coś świeżego. Z drugiej jednak
strony spodziewałam się trochę więcej akcji, dramatów i grania
na emocjach. Treść jest po prostu przyjemna, do przeczytania w
chwili, kiedy nie ma się ochoty na ambitniejszą literaturę. Nie
zawiodłam się, ani nie zachwyciłam Ciepłymi
ciałami.
Mogę jednak polecić debiutanckie dzieło Isaaca Marion'a, bo warto
czasami zastanowić się nad życiem i nad tym, co by było, gdyby
światem rządził głód Zombie.
Tak
jak wspominałam przy okazji stosika marcowego, moja przygoda
z serią biograficzną francuskiego pisarza rozpoczęła się od
drugiej części. Ten fakt na szczęście wcale nie spowodował
nieporozumień w odbiorze lektury. Kiedy tylko otrzymałam możliwość
przeczytania pierwszego tomu, od razu się ucieszyłam, ponieważ
byłam ciekawa, co znajduje się w niej, zwłaszcza, że Czastajemnic miałam już za sobą.
Chwała
mojego ojca. Zamek mojej matki, to pierwsza część cyklu
Wspomnień z dzieciństwa, o przygodach Marcela. Główny
bohater w zabawny sposób opowiada o swoich rodzicach, rodzeństwie i
najbliższej rodzinie. Matka, Augustyna, to kobieta prosta, która
zajmuje się krawiectwem, natomiast ojciec, Franciszek, to
nauczyciel. Młodzieniec ma dwójkę młodszego rodzeństwa, brata
Pawła i małą siostrzyczkę. Jego relacje z rodziną są dość
dobre, a sam Marcel wydaje się być grzecznym i porządnym
dzieckiem.
Muszę
przyznać, że podczas czytania bawiłam się bardzo dobrze, poznając
historie z życia chłopca. Jednak z przykrością stwierdzam, że
były także takie momenty, podczas których się nudziłam i
przysporzyły mi małe trudności. Przede wszystkim chodzi mi o
wydarzenia związane z nauką polowania przez ojca Marcela,
Franciszka. A także wszystkie sceny polowań. Jak dla mnie, mogłyby
one zostać skrócone i wtedy lektura dla mnie stałaby się
przyjemniejsza.
„Taka
jest słabość naszego rozumu – najczęściej używamy go, by
uzasadnić to, w co wierzymy.”
Jeżeli
chodzi o mnie, to pewnie całkiem inaczej odbierałam tę książkę
niż inni czytelnicy. Otrzymywałam w niej odpowiedzi na niektóre
sytuacje, jakie miały miejsce w części drugiej. Na przykład
poznałam tajemnicę rozpoczęcia przyjaźni Marcela i Lili, a także
dowiedziałam się, jak to się stało, że chłopak wraz ze swoją
rodziną spędza wakacje w słonecznej Prowansji. Młody bohater tak
samo został przeze mnie polubiany
„Nie
trzeba robić rewolucji. Rewolucja to słowo źle dobrane, ponieważ
znaczy całkowity obrót. W rezultacie Ci, którzy są na górze,
spadają na dół, ale potem powracają na swoje poprzednie
miejsce... I wszystko zaczyna się od nowa.”
Za
każdym razem, kiedy czytam kolejne powieści Marcela Pagnola jestem
pod wrażeniem lekkości jego pióra. Potrafi zabawnie opowiadać o
na ogól zwyczajnych rzeczach czy sprawach. Mimo momentów, które
nieco mnie zniechęcały, a także przeciągającego się czasu
czytania, cieszę się, że zdecydowałam się na przeczytanie tejże
lektury. Francuskiego pisarza poznałam dzięki takim dziełom jak:
Żona piekarza i Czas tajemnic. Jeżeli
tylko mam możliwość, z chęcią czytam jego książki, gdyż
bardzo podoba mi się jego styl i sposób pisania. Za każdym razem
swojemu czytelnikowi gwarantuje moc przygód oraz dobrą zabawę.
Można także przy jego utworach zmusić się do refleksji na tematy
związane z problemami miłości albo więzów rodzinnych. W tym
przypadku czuję, że lepiej poznałam autora, jego dzieciństwo,
poglądy oraz odbieranie rzeczywistości. Nawet jako młody człowiek,
wydaje się być dojrzały i ukierunkowany. Jednak, mimo to, w jego
zachowaniu nie zabrakło dziecinności i dość dziwnych pomysłów.
Chwała
mojego ojca. Zamek mojej matki, to ciepła historia o
rodzinie, czasie dzieciństwa i dojrzewania młodego Marcela. Myślę,
że każdy będzie w stanie polubić głównego bohatera, a także
poznać styl życia w tamtych latach. Osobiście polecam ten cykl,
ponieważ jest wart uwagi.
